Æskan - 24.12.1922, Blaðsíða 10

104
Æ S K A N
JÓLIN
Mamma, mér þykir svo vænt um,
svo vænt um alt hérna heima og
vænt um þig, mamma. Ó, þú mátt
ekki vera reið við mig — ertu það,
mamma?«
»Nei, Sveinn Áki! En viltu þá
muna eftir þessu, þegar þú verður í
annað sinn óánægður með, hvernig
okkur líður, af því að við erum ekki
ríkisfólk, af því að við höfum ekki
eins miklum peningum úr að spila
og Vilhjálmur frændi. Mundu eftir
því, að ég hefi alt af kostað kapps
um að láta þér líða svo vel sem
mér er unt, og að ég verð alt af að
taka svo mikið tillit til þess, hverju
við höfum efni á!«
»Já, elsku góða mamma! En viltu
þá ekki hafa gjafirnar mínar?«
»Jú, ég vil það! Því ég veit, að þú
lézt þær vera svo góðar og laglegar
sem þér var liægt. En ég gaf þér líka
heztu gjafirnar, sem ég hafði ráð á,
skilurðu það ekki, Sveinn?«
»Jú, mamma! Og þakka þér fyrir,
að þú vilt hafa gjafirnar minar«.
Nú var hringt. Sveinn hljóp til
dyra og lauk upp.
Það var Knútur, frændi Sveins.
»Komdu sæll, Sveinn Áki«.
»Sæll, Knútur, og þakka þér fyrir
síðast«.
»Ég átti að skila til ykkar regnhlíf,
sem Anna frænka, mamma þín, skildi
eftir hjá okkur í gær. Gerðu svo vel!«
»Þakka þérfyrir, Knútur! Gerðu svo
vel! Komdu inn, farðu úr kápunni
og leiktu þér dálitið við Svein Áka«,
sagði frú Anna Föns, sem líka var
komin til dyra.
»Já — þökk fyrir!« Knútur fór úr
kápunni og gekk inn í stofuna.
Sveinn Áki var hálffeiminn við að
sýna frænda sínum alt innanstokks.
En Knútur var ekki gefinn fyrir að
sitja lengi kyr. IJann sá lljólt, hvar
Sveinn hafði muni sína.
»Nei, Sveinn!« hrópaði hann upp
yfir sig, alveg hugfanginn, »hvaðan
liefir þú fengið alla þessa inndælu
vagna? Hvar hefirðu keypt þá?«
»Ég hefi smiðað þá sjálfur!«
»Smíðað sjálfur! Nei, nú furðar
mig! Úr tvinnakeflum, teinum og
vindlakössum — reglulega fallegir
kornvagnar! Þelta var gaman! Ég
vildi ég gæti smíðað svona vagn! Og
lofaðu mér að sjá þetta. Hvað er það,
sem þú hefir þarna? Nei, en hvað
þelta eru ljómandi fallegir bóndabæ-
ir. Hefirðu líka smíðað þá?«
»Já, það heíi ég reyndar gert; það
er ekki svo mikill vandi«.
»Já, en þú hefir víst málað þá
sjálfur? Nú gengur alveg fram af
mér! Ó, hvað þú ert myndarlegur í
þér, Sveinn!«
Nú réði Sveinn sér ekki fyrir gleði.
Nú var hann kominn í reglulega gott
skap. Knútur þurfti að læra bæði eitt
og annað og hann gerði ekki annað
en að vera si og æ að dást að dugn-
aði Sveins. Það getur vel verið, að
þeir hafi leikið sér saman og það að
marki. Og víst er um það, að þeir
höfðu varla líma til að drekka súkku-
laði og horða jólaköku, þegar móðir
Sveins har þessar veilingar á borð
fyrir þá.
Þegar fór að skyggja, þá var drengj-
unum leyft að fara ofan og kaupa
sér jólakerti. Og svo var aftur kveikt
á jólatrénu.
»En hvað það er laglegt, jólatréð
ykkar! Og skrautið á því, það er
ekkert óhræsi. Það hefir hlotið að
vera dýrt!«
»Nei, það hefir ekki kostað okkur
mikið, við mamma höfum búið til
hverja ögn, sem á því er«.
»Já, en stjörnuna fínu þarna uppi
i toppinum?«
»Hana höfum við líka búið til«.
»Ó, hvað þér líður vel, Sveinn Áki!«