Æskan - 24.12.1922, Blaðsíða 14

108
Æ S K A N
JÓLIN
öllum litlu bréfsendurunum, sem út
leit fyrir, að væru fátækir og vinfáir.
Mikill var fögnuðurinn og gleðin,
hvar sem hann kom, eins og þið
getið nærri.
Vel getur verið, að Æskan segi
ykkur síðar nokkrar sögur uin Santa
Claus.
Þegar Sveinn litli misti
sjón og heyrn.
ANN er frábær drengur, hann
Sveinn litli, sagði amma gamla
við Hans frænda, sem var gest-
komandi hjá systur sinni. »Hann er
svo iðinn við lesturinn, að hann
skeytir ekkert um að ólmasl eða
leika sér með hinum börnunum«.
»Já«, svaraði Hans. ^Það er ágætt
að drengurinn er lestrarfús, en það
er sorglegt að vita til þess, að hann
skuli vera orðinn blindur«.
»Blindur!« hrópaði amma gamla
upp yfir sig í skelfingu og það svo
hátt, að snáðinn litli, sem um var
rætt og sat í makindum við lestur í
næsta herbergi, leit upp úr bókinni.
»Já, ég sagði, að hann væri blind-
ur, og hann er víst orðinn heyrnar-
laus Iíka«.
»Hver hefir nú komið þessu inn í
höfuðið á þér?« spurði amma gamla
gröm í geði. »í*etta er nú ekki til að
hafa að gamni sínu«.
»Drengurinn hefir sannfært mig um
þetta sjálfur«, svaraði Hans með
mestu ró. »Hann hefir nú lagt undir
sig bezta slólinn í húsinu allan seinni
part dagsins og sá hvorki þegar
mamma hans eða amma komu inn í
herbergið. Þegar þú varst um alt að
ærast og leita að gleraugunum þín-
um áðan, þá heyrði hann það ekki,
og ekki heyrði hann heldur þegar
hún mamma hans misti skærin sín
á gólfið. Af þessum ástæðum held ég
að hann sé bæði heyrnarlaus og
blindur«.
»Hann var svo niðursokkinn í lest-
urinn«, sagði amma hans honum til
afsökunar.
»F*að er engin afsökun í því, sé
Sveinn litli ekki sjónlaus og heyrn-
arlaus, þá er hann annað, sem ekki
er mikið betra, sem sé ósiðlegur og
lalur«, sagði Hans í slröngum tón.
Þá stóð Sveinn upp og gekk til
frænda síns.
»Mamma bað mig aldrei að standa
upp af stólnum, svo hún gæti sezt á
hann, Hans frændi«, sagði Sveinn
hálf skömmustulegur. »Hún bað mig
heldur ekki um að taka upp fyrir
sig skærin. Og amma spurði mig
aldrei um gleraugun sín eða bað mig
að leita að þeim fyrir sig«.
»Um þetta á ekki að þurfa að
biðja«, svaraði Hans frændi. »Börn
eiga altaf að nota augu sín og eyru
óbeðið. Það er ágætt að vera bók-
fús, Sveinn litli, en samt máttu ekki
gleyma skyldum þinum. Smávik öll,
sem þú getur í té látið, átt þú að
inna af hendi ótilkvaddur«.
»Ég skal gera mér far um að
muna það hér eftir«, svaraði dreng-
urinn.
Eftir þetta gat Hans frændi enga
ástæðu fundið til þess að ætla að
Sveinn litli væri búinn að missa sjón
eða heyrn.
Útgefendur: Aðcilbjörn Ste/ánsson og Sigurjón Jónsson.
Prentsmiðjan Gutenberg.