Æskan - 15.12.1925, Qupperneq 9

Æ S K A N
101
»Hvað er að heyra þelta«, segir
Gunna og hélt áfram að strá sykri yfir
lummurnar, sem hún var að enda viö
að baka. »Því eruð þið að tala um
jólakött? Hann er ekki til nú orðið«.
»Við sáum hann þarna við vegginn«,
segja þau og bentu þangað, sem þau sáu
hann og þá var hann þar reyndar enn.
Þau rifu í Gunnu og héldu sér sem
fastast, en þá fór Gunna að hlæja og
benti þeim á kisu sína, sem stóð á
kassa hjá hlóðunum og var að rífa í
sig lummu, sem Gunna hafði gefið henni.
Skugginn lenti á veggnum og var afar-
stór. Þá fór hræðslan að réna, svo þau
gátu skilað erindinu og sagt Gúnnu
markverðustu fréttir. Hún sagði, að þau
mættu til að fá hjá sér kaffi; ketillinn
sat á hlóðunum og skiðlogaði undir
honum.
Hún fór með þau inn í baðstofu og
kveikti á lampanum. Gólfið var nýþvegið
og rúmið uppbúið, svo börnin gátu
með naumindum tylt tánum niður,
þegar þau settust á það. Á litlu borði
stóð þvottaskál með hreinu vatni, hand-
klæði og sápa lá þar hjá og lítill spegill
stóð upp við þilið. Það var auðséð, að
Gunna ætlaði að halda jól, sparifötin
hennar héngu bak við hurðina og þver-
röndótta millipilsið, sem hún var búin
að eiga siðan hún giftist, hékk þar lika.
Börnunum varð alt af starsýnt á það,
þau höfðu margsinnis fengið að skoða
það og telja í þvi litina og þótti þeim
það mikið verk.
Gunna gaf þeim nú kaffi og lummur
og kveikti á kerti, sem hún setti á
borðið hjá þeim. Það mátti til að vera
vel bjart um sjálf jólin.
Nú kom kisa inn á pallinn og sleikti út
um. Gunna rétti henni lummubita, en hún
leit upp glóandi augum og þáði ekki.
»Sú held ég sé södd«, sagði Stína.
»Það á líka svo að vera um jólin«,
sagði Gunna, »skepnurnar eiga að fá
góðan og mikinn mat um jólin«.
»Ekki vill Guðni það«, sagði Siggi.
»Jú, maður á að reyna að láta þeim
liða vel eftir því sem maður getur;
maður hefir ábyrgð á þeim og á að
standa af því reikningsskap eins og
öðru, sem manni er trúaö fyrir«.
Börnin litu upp til Gunnu, þegar hún
talaði svona, það var munur að heyra
til hennar eða Guðna, sem oft var ön-
ugur og svaraði þeim út af.
»Ertu ekki vön að elda jólagraut?«
sagði Stína.
»Híngað til hefi ég gert það«, sagði
Gunna, »en það er svona, þegar maður
á enga mjólkina, þá á maður það aldrei
víst«.
»Hún mamma gefur þér mjólk«, sagði
Siggi.
»Hún er meir en vis til þess eins og
vant er«, sagði Gunna.
»Þú þarft ekki blindfullan pott«, sagði
Siggi.
»Nei«, sagði Gunna og brosti við.
»Hefirðu ekki rúsínur í hann?« sagði
Stína.
»Oftast nær reyni ég það«, sagði
Gunna.
Þau stóðu nú upp og þökkuðu Gunnu
fyrir kaffið og spurðu hana, hvort hún
mundi ekki koma.
»Ef guð lofar«, sagði Gunna.
Þegar þau komu heim, var búið að
kveikja í hverju horni og fólkið var í
óða önn að búa sig í sparifötin. Amma
kom á móti þeim og fór með þau upp
i herbergið sitt, dreif þau úr hverri spjör
og þvoði þeim hátt og lágt, það mátti
nú ekki undir höfuð leggjast um jólin.
Síðan færði hún þau í sparifötin og var
ekki lengi að; hún hafði nú velt þyngra
hlassi um dagana, gamla konan.
Nú þurftu þau að fara um alt húsið
að sýna sig og sjá aðra. Þau luku upp
dyrunum hjá vinnumönnunum og gægð-
ust inn; þar voru þeir allir að raka sig
og skafa. Guðni gamli var fljótastur að
búa sig, hann lét duga að snöggklippa