Æskan - 15.12.1925, Qupperneq 11

Æ S K A*íN
103
£3e3€3C3C3C3C3C
o: ...........
oooooooooooejoooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo

e oo fs e
oLag^Qpxn,
Jólasaga eflir » Magna «
með mgnd eftir höfundinn.
30
300
3C3C3 €5
.......:0oooo .....J oöööo:.....v."....:ö
30000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000
ooooo:
oooo:
ooo:
oo:æ
o:r
O'
oo:
ooo:
oooo:
AÐ var í desembermánuði.
Niðamyrkur grúfði yfir
Dalsbotni, því að þorpsbú-
ar höfðu flestir tekið á sig
náðir, en á stöku stað mátti
þó sjá rauðleitar glyrnur í
náttmyrkrinu. Það voru vökukonur, senr
hinar efnaðri fjölskyldur létu loga sér
til skemtunar á illviðrisnótlum. Og þetla
var sannnefnd illviðrisnótt: Snjórinn rauk
eins og kóf yfir heiðarnar norður af
Dalsbotni og kyngdi niður í hlíðunum,
þar sem nokkurt skjól var að fá; svo
hélt hann áfram tryllingsdansi sínum
niður gegnum þorpið, hlóð stórsköflum
fyrir allar dyr og fenti þar inn, sem
nokkur var rifa; en stormurinn, félagi
hans, smaug inn í hvern kofa og þandi
sig út, svo að hrykti í röftunum. Já,
þvílíkt veður! Pað var ekki von, að
öllum yrði svefnsamt nóttina þá. Sjó-
maðurinn bylti sér til í fletinu. Hann
var að hugsa um bátinn sinn. — Verzl-
unarstjórinn hrökk upp við það, að
húsjárn skrölti eftir stéttinni, og hann
fór að hugsa til geymsluskúrsins, hvort
vel myndi nú gengið frá hurðunum.
Kona daglaunamannsins vaknaði með
andfælum við að elzti barnunginn fálm-
aði ofboðslega framan í hana. Það log-
aði nefnilega engin nátttýra á heimilinu
því.
Og svona var það víða. Slíkt veður
hafði ekki komið í inanna minnum.
Hefðir þú, vinur, þessa nótt verið
staddur uppi á brúninni, þar sem heiðin
og hlíðin fallast í faðma, þá má vera,
að þú hefðir greint eitt dauft Ijós, svo
einmanalegt og kyrkingslegt, gegnum
hríðina — ljósið í kofanum hans Þor-
steins á Mel.
Grenjandi norðanveðrin hafa hamast
á kofanum þeim, og votir suðaustan-
vindarnir blásið um hann með alveg
sama árangrinum. Hann stendur óbifan-
legur eftir sem áður — einn sér, eins
og mynd þolgæðis og auðmýktar. Vera
má, að þér fyndist litið til hans koma,
en svona er hann nú í mínum augum.
Ef til vill er sagan, sem ég ætla að segja
þér, eina ástæðan til þess.
*
— Ljós um hánótt í Mel!
Kunnugum hefði brugðið í brún.
Ekki gat spjátrungshætti verið til að
dreifa, eða myrkfælni, eða eyðslusemi!
Nei, ástæðan hlaut að vera önnur.
Svo var og: Þorsteinn á Mel lá rúm-
fastur með óráði og geysimiklum hita.
Skot hafði hlaupið í fót honum, er hann
var að rjúpnaveiðum, en nú var ekki
læknis von, fyr en næsta dag. — Rökkur
var í baðstofunni. Að vísu logaði þar á
olíulampa, en geislarnir frá honum vesl-
uðust fljótt upp í baráltunni við skugga-
völdin; urðu fyrst að glætu og dóu svo
út af í kolamyrkri. Við og við blossaði
þó týran upp, svo sem til að láta ekki
alveg gléyma sér og sendi drjúgan reykj-
armökk út í stofuna, en það var rétt á
meðan einhver vindstrokan stóð um
bæinn. Við einn slíkan glampa hefði
mátt sjá, hvernig grannri hendi var
strokið um ennið á Þorsteini. Höndin
var blá af kulda. Aðgætið auga hefði
einnig getað greint Htinn dreng á rúm-
bríkinni. Hann hafði brett upp kragan-