Æskan - 15.12.1925, Síða 22

114
ÆSKAN
Magnús leit undan.
»Ég ætlaði að gera það eins og þú
getur skilið, en ég hefi engin skíði«.
»Hefir þú ekki skíðin þín?«
»Jú, en þú veizt þau voru gölluð, og
svo braut ég skautann af öðru skíðinu
í gær«.
»Það var alveg satt. Það var ljóta
klúðrið, lagsmaður. Þú verður að fá
þér skiði aftur«.
»Ég spurði hann pabba, hvort ég
gæti fengið önnur skíði, en hann tók
því mjög fálega«. Magnúsi vöknaði um
augu.
»Jæja!«
»Hann hefir ekki efni á að láta mig
fá ný skíði. Og svo hefir hann engan á-
huga á samkepni vorri. Þú veizt það«.
Þeir stóðu þögulir um stund og horfðu
hvor á annan.
»Það er ilt að vera alveg ráðalaus«,
hugsaði ívar með sér. »Eitthvað verður
að taka til bragðs. Ég get auðvitað talað
við hann föður minn. En það er ekki
víst, að það komi að haldi. Skíði eru
afardýr, ef þau eru verulega góð. Og
léleg skíði eru ekki um að ræða. En
þú mátt til að keppa, hvað sem tautar.
Það væri nú skárra, ef þú sætir hjá,
einn allra bezti skíðamaðurinn«.
Magnús horfði niður fyrir fætur sér
og sópaði tréspónum til hliðar með öðr-
um fætinum. »Nú verð ég að reyna að
styDja því upp!« hugsaði Magnús. Og
hann herti upp hugann. »Ekki vænti
ég að þú vildir nú lána mér skíðin þín
á morgun, ívar minn?«
ívar hvesti augun á Maguús. »ílt er
nú að neita honum«, hugsaði ívar. »Ég,
- veitzu ekki að ég ætla að keppa?
Ég get þetta ekki, þótt ég feginn vildi«,
sagði hann vandræðalega. »Ég er bú-
inn að láta skrifa mig. Veizt þu það
ekki?«
»Jú, það nær þá ekki lengra«.
Þeir hættu að höggva vióinn. Og talið
féll niður milli þeirra. Umræðuefnið
þvarr. Innan skamms bauð Magnús
gott kveld og hélt heim til sín.
ívar horfði á eftir honum og tók nú
fyrst eftir, hve fátæklega hann var lil
fara. Honum sýndist nú fyrst fötin fara
illa á Magnúsi. En út yfir tók, hve botn-
inn í buxunum hans var síður. »Var
Magnús grátandi, þegar hann fór? —
Nú verð ég að klára að höggva viðinn«,
hugsaði ívar. »Það er nú ekki mikið
eftir«.
En þegar hann var að enda við verk
sitt, rétti hann sig skyndilega upp. Hann
hafði einatt verið að hugsa um hann
Magnús. Óskaplega leit hann raunalega
út, þegar hann fór. Það er óttalegt að
hugsa til þess, að hann Magnús skuli
ekki geta reynt sig, einn allra-bezti
skíðdmaðurinn í skólanum. Það má alls
ekki koma fyrir eins og alt er nú vel
undirbúið. Ætti ég ekki að fara til pabba?
ívar hristi höfuðið. »Nei, það var ekki
til nokkurs hlutar. Hvað á ég að taka
til bragðs? — Einhvern veginn hlýtur
að vera hægt að hjálpa honum Magnúsi.
En að ljá honum skíðin min og fara
ekki sjálfur! Það getur nú varla komið
til mála«.
Alt í einu ljómaði andlit ívars af
fögnuði. »Það er ekkert auðveldara en
að hjálpa honum«. ívar fór aftur að
höggva, og höggspænirnar fuku alt í
kringum hann. Það færðist nýtt líf í
piltinn. Hann brosti, og augun ljómuðu
af fögnuði.
»Hvernig stóð á að mér datt þetta ekki
fyr í hug? Er ég fábjáni, eða var ég
svona utan við mig? Vitanlega hefir
Magnús séð þetta. Þetta er það sem
hann átti við. En hann hefir ekki komið
sér til að segja það, þegar ég tók svona
illa í það. En þetta skal ég nú leiðrétta«.
ívar fleygði frá sér öxinni og kastaði
kubbnum. Hann greip skíðin sín í flýti og
hélt að heiman. Litlu síðar var barið eld-
húsdyramegin að Bjargi. Magnús sat við
eldhúsborðið. Hann var óvanalega þögull.