Æskan - 15.12.1925, Síða 29

Æ S K A N
121
um það, finst mér það sjálfsagt að við
eigum að gera það og að þú munir
samþykkja það með ánægju«.
Bryndís þagnaði og var eins og hún
væri að hugsa sig um, hvernig hún ætti
að bera umræðuefnið fram.
Steinmóður þagði líka og vissi ekki
hvaðan á sig stóð veðrið. Hvað skyldi
það vera, sem hún vildi, kerlingin. Eitt-
hvað sérstakt hlaut það að vera, fyrst
hún hafði þennan formála fyrir erindinu.
Svo tók hún til máls aftur:
»Eins og þú manst, druknaði hann
Jón nágranni okkar um veturnætur og
varð þá konan hans, hún Sigríður, ein-
stæðingur með eitt barn, hana Herdísi
litlu, sem er eitthvað fimm ára. Og núna
í vikunni fyrir jólin andaðist svo Sig-
ríður og nú er Herdís litla einstæðingur,
sem á engan að og liggur ekkert fyrir
henni nema sveitin, og svo að hrekjast
eitthvað suður í vor á sveit foreldra
sinna, því þau voru ættuð að sunnan.
Hann Grímólfur kaupmaður tók hana
til sín fram yfir hátíðina eða þangað til
að búið er að koma móður hennar í
gröfina. Hann er oddviti og varð eitthvað
að ráða fram úr þessum vandræðum.
Ég heyrði í gær, að hann væri að reyna
að koma henni niður, en það vildi eng-
inn taka hana. Nú hefir mér dottið til
hugar, meðfram af því að Sigríður sál-
uga var ofurlítið kunnug hérna og kom
nokkrum sinnum með stelpuna hingað
og bað mig fyrir hana meðan hún var
í vinnu, hvort við ættum ekki að taka
hana til okkar núna um jólin og ala
hana upp á meðan við getum. Hvað
segir þú um það, karlinn minn?«
Steinmóður gamli leit upp stórum
undrunaraugum á kerlingu sína. Svona
langa ræðu hafði hún ekki haldið lengi
og svo þessi dæmalausa fjarstæða, að
þau færu að taka barn til fósturs, þau,
sem varla gátu unnið fyrir sjálfum sér.
í*að var ómögulegt, að kerlingunni væri
alvara með þetta. Pað var bezt að látast
ekki heyra það og gegna því engu.
Bryndís þagði um stund, en tók svo
til máls aftur, þegar Steinmóður þagði.
»Ég sé að þú ert að hugsa um þetta
og það er gott. Ég er viss um að það
er gustukaverk að taka stelpuna, sem
er heldur kjarklítil og þolir illa að flækj-
ast á milli vandalausra. En ég veit, að
hún unir hjá mér, og ég veit, að hún
mun gera sér það að góðu. Hún er vön
við fátæktina og hún þekkir sig bezt
hér. Svo getur hún orðið okkur til gamans
og gagns, því hún getur hlaupið fyrir
mig smásnúninga, fært þér matinn og
kaffi, þegar þú ert i fiskvinnu á sumrin.
Ég er nú orðin gömul og stirð til hlaupa.
Ertu þessu ekki samþykkur?«
Steinmóður reis upp i rúminu.
»Mér finst þelta varla svaravert.
Heldur þú að við höfum efni á því að
fara að taka vandalausan krakka fyrir
ekki neilt. Við sem varla gelum unnið
fyrir okkur, hvað þá fyrir öðrum. Mér
finst þetta ekki ná neinni átt að tala um
slíkt og ég er alveg hissa á að þér skyldi
detta önnur eins vitleysa í hug«.
»Þetta er engin vitleysa. Ég er búin
að hugsa mikið um þetta, og ég veit að
við getum vel gert það. Við erum ekki
efnuð, það veit ég vel, en við höfum
nóg, og það munar ekki um að bæta
einu barni við. Ég er viss um, að það
er góðverk að taka hana og við höfum
ekki gert mörg góðverk um dagana. Og
þú manst, hvað frelsarinn sagði: »Það
sem þér gjörið einum af yðar minstu
bræðrum það gjörið þér mér«.
»Heldurðu ekki að það væri nær að
einhverjir, sem eru efnaðri en við, tækju
hana. Þeir sem hafa nóg af öllu, t. d.
kaupmennirnir eða presturinn«.
»l?að er ekki til neins að tala um
það. Þeir gera það ekki. Ég þekki þá
ofvel til þess, þessa höfðingja«.
Steinmóður gamli var í vandræðum.