Æskan - 15.12.1925, Síða 30

122
Æ S K A N
Honura fanst þetta ekki ná nokkuri átt
að taka barnið, en heyrði að Bryndísi
var þetta alvara og hann þekti það, að
það var ekki gott að fá hana til að
hætta við það, sem hún var einu sinni
ráðin í að gera. Hann viidi því reyna
að fara einhvern meðalveg og vita hvort
hún léti sér ekki nægja með það.
»Ég væri máske ekki frá því að taka
krakkann, til vorsins, eða þangað til að
búið væri að koma henni fyrir, ekki
sízt ef ég fengi einhverja þóknun hjá
hreppsnefndinni fyrir það. Ertu ekki
ánægð með það?«
»Nei. Annaðhvort tek ég hana alveg
og hef hana meðan við getum og það
meðgjafarlaust eða ég skifti mér ekkert
af þessu máli. Hitt er ekkert góðverk.
Og ég er viss um, að guð mun blessa
vinnu okkar svo að við verðum sjálf-
bjarga á meðan við þurfum þess með.
Og einhverstaðar stendur það, »að þar
sem björg sé til handa tveimur, er nóg
handa þeim þriðja«. Okkur munar ekki
svo mikið um að gefa einu barni að
borða, og þótt stundum sé þröngt í búi
hjá okkur, þá vona ég að hann, sem
alla fæðir, muni einnig hjáipa okkur.
Nú fara jólin að byrja og mig langar
svo mikið til að taka Dísu litlu til
okkar strax. Ég fann hana i gær og
sýndist hún öll grátbólgin og svo dauf.
Henni bregður við að vera hjá öllum
ókunnugum. Nú er engin móðurhönd,
sem hjúkrar eða huggar hana«.
»Jæja, kerling mín, þú ræður þessu,
ég skal ekki skifta mér af því, fyrst þú
endilega vilt það, enda kemur það lík-
lega mest á þig að vinna fyrir henni.
Ég heyri að þér er þetta alvara«, sagði
Steinmóður gamli og hallaði sér aftur á
bak upp í rúmið aftur. Hann þóttist vita,
að öll mótstaða væri þýðingarlaus.
Bryndís varð að ráða þessu.
»Pakkaþér fyrir, karlinn minn«, sagði
Bryndfs og var feginleiki í rómnum.
»Nú fer ég að sækja hana, áður en al-
dimt er orðið«.
Par með var liún þotin á stað.
Hús Grímólfs kaupmanns var alt upp-
ljómað. Þar voru allir á ferð og flugi
að búa alt undir hátíðina. Börn þutu
um húsið með hávaða og gauragangi.
Þau voru nokkuð mikil fyrir sér kaup-
mannsbörnin. Allir voru með gleðisvip
nema Herdís litla. Hún sat úti i einu
horninu á íverustofunni og var að dunda
við gullin sín. Pað var söknuður og leið-
indi í huga hennar og henni hafði liðið
hálfilla þessa fáu daga, sem hún var
búin að vera þarna í húsinu. Að vísu
var fullorðna fólkið ekki vont við hana,
en börnin stríddu henni og hlógu að
henni og kölluðu hana Grýlubarnið, af
því hvað hún var illa til fara. Hún átti
ekki athvarf hjá neinum. Og þótt frúin
vildi vera góð við hana, þá gat hún ekki
felt sig við hana. Pað vantaði þennan
innileik og hlýju, sem hún hafði átt að
venjast hjá móður sinni. Hún vissi, að
móðir sín var dáin, og þó hún gæti
ekki gert sér ljósa grein fyrir því, vissi
hún þó, að hún mundi aldrei koma til
hennar aftur. Barnshugurinn þráði alúð
og nærgætni og einhvern, sem skildi
raunir hans og hann gat leitað til i
sorgum sínum. Henni leiddist ákaflega
þarna í húsinu og langaði í burtu, en
hvert vissi hún varla sjálf. Hún var ó-
kunnug í öllum húsum í Víkinni, nema
helzt þá hjá Bryndísi og Steinmóði í
Kotinu, þar hafði hún nokkuð oft komið
og Bryndís hafði æfinlega verið mjög
góð við hana og oft gefið henni smá-
vegis. þangað langaði hana helzt að
komast. í gær hafði hún ymprað á því
við frúna, hvort hún mætti ekki fara og
vera hjá Bryndísi gömlu. En frúin hafði
sagt, að þangað ætti hún ekkert erindi
og fengi ekki að fara til hennar.