Valsblaðið - 01.07.1958, Blaðsíða 6

6
VALSBLAÐIÐ
Walur ocý ádra
Enn í dag mA lieyra amast viS íþrótt-
um. Það sé allt vitlaust í þessum leik-
araskap, enginn friður fyrir þeim í út-
varpinu, dagblöSin full af íþróttafrétt-
um, svo að ekki sé talað um tíma-
eyðslu unglinganna, sem væri skammar
nær að taka hendi til einhvers, sem
gag’n væri aS. Þetta lieyrist nú, þegai
vinnutími hefur verið styttur æ ofan í
æ og vitað er, aS lioll tómstundaiðja er
þjóðarnauSsyn. Það er því ekki óeðli-
h'gt, að skilningurinn á gildi íþrótta
væri af skomum skammti fyrir tæpri
liálfri öld og kveðiS hafi við þennan tón
meðal hinna ráSsettu borgara þessa
bæjar.
Það var því mikið lán Vals, að slík-
ur maSur sem séra Friðrik skuli þegar
eftir stofnun félagsins liafa komið auga
á gildi knattspyrnuíþróttarinnar til
uppeldis og þroska fyrir hina ungxi
menn.
Er séra Friðrik liafði horft á skipu-
lagðan leik ])essara ungu sveina, sem
fengiS höfðu samþykki hans til að
stofna knattspymufélag innan K. P.
U. M., varð honum þegar ljóst, livílík-
ur fyrirmyndarleikur knattspyrnan er,
og að hún gæti verið hiS bezta upp-
eldis- og þroskameðal, ef rétt væri á
haldiS.
Séra Priðrik lét þá heldur ekki
standa á sér. Kynnti sér af bókum allt,
er að knattspymuiðkunum laut, svo
hann gæti leiðbeint Valsungunum som
bezt og þarmeS beint starfi hins unga
félags inn á braut andlegs og líkamlegs
jiroska. Hann skýrði fyrir jieim hugsjón
leiksins, hvemig höfuStilgangnrinn væri
að ná valdi yfir líkama sínum, temja
sér prúðmannlega framkomu og sain-
stilla einstaklings framtak sitt, liag
heildarliðsins. Hann stjómaSi æfingum
Vals þannig, að þroska þessum yröi
náð sem bezt, bannfærði ósæmilegt orö-
bragð, örfaSi til prúðmannlegrar fram-
konni á allan máta og endaði hverja
æfingu meS stuttri andagt. Hann kall-
aði á hina ungu drengi til sín á funcii
í K. P. U. M., las fyrir jiá framhalds-
sögur, sem höfðu göfgandi áhrif a j)á
og livatti á allan hátt. Pyrir siíkc
fundi urðu m. a. Keppinautar til, sem
Valur gaf út og komin er út í annan
útgáfu.
Ómetanleg eru þau áhrif, sem Vals-
Séra Friðrík að flytja ávarp sitt, að baki honum eru hinir heiðursíélagar VALS, þelr Guðbjðrn Guðmundsson, Jón
Sigurösson og Axel Gunnarsson. - Formaður VALS stendur lengst til hægrl.
Á varp séra FrLÓriks FrLðrikssonar
Kæru vinir.
Mér er það vissulega óblandinn
gleði, að þið Valsmenn skulið
hafa komið hingað í dag, svo fjöl-
mennir, til þess að óska mér til
hamingju á 90. afmælisdegi mín-
um.
Ég flyt formanni félagsins
beztu þakkir fyrir hið góða ávarp
hans, sem hann flutti mér, og
innilegar heillaóskir.
Ég þakka fyrir þann mikla
heiður, sem mér er sýndur með
því, að Valur hyggst reisa mér
myndastyttu á félagssvæði sínu,
síðar meir.
Margar kærar endurminningar
eru tengdar við Val og starfsemi
hans. Sannarlega man ég þá tíð
og minnist oft, er nokkrir ungl-
ingar í KFLFM komu til mín vor-
ið 1911 og spurðu mig um það,
hvort þeir mættu stofna knatt-
spyrnuflokk á grundvelli KFUM,
Ég sagði já að vísu og hugsaði
um leið: Þeir hafa ágætt af því
að hlaupa um úti í góða loftinu,
eftir inniveru allan daginn.
Svo var það eitt kvöld, að ég
lagði leið mína út á mela til að
ungar hafa or'öið fyrir, beinlínis gcgn-
um anda og J)á hugsjón, sem séra
Priðrik glæddi með hinum ungu frum-
herjum Vals. Þessi áhrif móta enn
starf og stefnu félagsins og munu von-
andi gera j)að meðan Valur er til.
horfa á þá. Ég botnaði hreint
ekki neitt í neinu, skal ég segja
ykkur. Þetta hefði heldur ekki nú
þótt neinn fínn fótboltavöllur,
ekkert rutt svæði, engar mark-
stengur til dæmis, aðeins tvær
steinahrúgur hvoru megin. En
það, sem mest undraði mig, var,
að einn drengurinn virtist vera
hornreka. Ég hafði lagt ríkt á
við þá að sýna félagslyndi og
vera góðir hverjir við aðra. Gekk
ég því til hans og spurði í með-
aumkunarróm: „Hafa þeir verið
vondir við þig og rekið þig úr
leiknum?“ Hann leit forviða á
mig og sagði: „Nei“. „Af hverju
ertu þá ekki í leiknum?" Hann
svaraði: „Ég er í leiknum, ég er
í gulli, ver gullið, gullmaður“. Ég
sá, að ég skyldi ekki, sagði samt
ekki meira, en sá ekkert gull. Er
leiknum var lokið, bað ég þá að
gjöra svo vel að lofa mér að sjá,
hvernig þeir röðuðu sér upp til
leiks. Þeir gerðu það, og allt í
einu var sem eldingu lysti niður
rétt fyrir framan mig. Ég sá fyr-
ir mér rómverskar fylkingar rað-
aðar upp til orustu. Ég sá eins
og á taflborði fyrir framan mig,
leikmennina á reitum sínum, og
gildi leiksins sem hið bezta
sjálfsuppeldismeðal varð mér
ljós á einu augnabliki. Ég man
þetta allt enn eins og það hefði
Framhald á bls. 8.