Valsblaðið - 01.07.1958, Blaðsíða 16

16
VALSBLAÐIÐ
*
Hver er
VALSMAÐURINN?
Það er oft deilt um, hvort
knattspyrnan hér á landi sé full-
komnari í dag en fyrir áratugum
og sýnist flestum sitt hvað. Hitt
er víst, að við sem munum knatt-
spyrnuna s.l. BO—40 ár, söknum
ýmislegs er algengt var að sjá
hér áður fyrr. Eitt af því er
fjölbreytni í setningu marka á
kappleikjum meistaraflokks. Þáð,
hvernig menn ieitast við að gera
mark, lýsir oft betur skaphöfn
þeirra en flest önnur viðbrögð í
leiknum. Ég minnist margra
framherja sem ávallt hlupu
langan og hraðan sprett áður en
þeir skutu á hlaupunum beint
framundan markinu. og útherja,
er runnu upp með kantinum inn
á móts við vítateig og skoruðu
þaðan hvert markið á fætur öðru.
Enn annarra, er alltaf þurftu að
láta „syngja í netinu“ og skutu
því oftast framhjá, og loks þeirra,
sem leituðu að smugunum, fundu
þær, ,,skutu“ „potuðu“ eða hrein-
lega „lögðu“ knöttinn í mark.
Gerði þessi fjölbreytni vissulega
sitt til að gera knattspyrnuna
vinsælustu íþróttina hér í bæ.
Hólmgeir Jónssón gekk snemma
í Val og komst strax og hann
mörg — mjög mörg — mörk fyr-
ir Val. Hann var ekki einn
þeirra,, sem þutu af augun beint
á markið. Eigi heldur kærði hann
sig um að láta syngja i netinu.
Nei, skapgerð hans skipaði hon-
um í hóp hinna sívökulu, sívinn-
andi og ávalt reiðubúnu til að
grípa inn í, þegar tækifærið
gafst. Og það þurfti ekkert að
„hvína“ né ,,spana“. Snöggt og
létt viðbragð, og boltanum var
blátt áfram ,,skotið“ ,,potað“ eða
„lagt“, ósköp látlaust — en það
varð mark.
Mér er svo tíðrætt um þenna
þátt í knattspyrnulífi Hólmgeirs
af því hann er svo táknrænn fyr-
ir önnur störf hans fyrir Val.
Hann hefur aldrei sótzt eftir veg-
tyllum eða virðingarstöðum
íþróttalífsins, en ávalt verið
reiðubúinn að vinna þau störf,
sem vinna þurfti og beðið var
um, jafnvel þau vanþakklátustu
sem hin, er einhver ánægja fylgdi.
Samvizkusemi hans í þessum
störfum er einstök, enda árang-
urinn eftir því. Fáar munu t. d.
Valsvelturnar, sem Hólmgeir hef-
ur ekki safnað bróðurpartinum
til. Hræddur er ég um, að eftir-
En þótt samstarfið við Hólm-
geir á velli, í stjórn og öðrum
störfum fyrir Val hafi verið svo
einstaklega gott og þægilegt, þá
ér hann okkur vinum hans kær-
astur fyrir vinfesti, tryggð og ekki
sízt glæðværð, fyndni og fjör sem
alltaf kemur manni í gott skap,
enda græskulaust.
Okkur Valsmönnum og öðrum,
er kynnst hafa Hólmgeir vel, þyk-
ir vænt um hann og vildum
ógjarnan hafa misst af samfylgd
hans og vináttu. Hvert það félag,
sem á slíkum góðum drengjum á
að skipa, á örugga framtíð fyrir
sér.
Hólmgeir er fæddur í Reykja-
vík 6. sept. 1910, sonur hjónanna
Jóns Mýrdal og Aðalheiðar Jóns-
dóttir. Hann er kvæntur Unni
Jónsdóttur, glaðværri og góðri
konu og á með henni tvær gjaf-
gjafvaxta dætur. Ó. S.
ins, fyrst í 3. aldursflokki — en
þá voru þeir aðeins þrír, en síð-
an í þann flokkinn, sem aldur
hans leyfði. Mun hann hafa keppt
samfleytt um 16 ára skeið fyrir
Val og nú síðast í „Old Boys“-
leik Vals og Víkings í sumar.
Mun hann liafa vei'ið „elzti“
knattspyrnumaðurinn á þeim
leik, ekki að árum, heldur mun
knattspyrnuferill hans hafa byrj-
að alllöngu fyrr en hinna þátt-
takendanna.
Á þessum langa knattspyrnu-
ferli sínum hefur Hólmgeir sett
hafði aldur til í kapplið félags-tekjur þeirra margra hefðu orðið
stórum lakari, ef hans hefði ekki
við notið.
f stjórn Vals átti Hólmgeir
sæti, m.a. í þeirri, sem ákvað og
gerði kaupin á Hlíðarenda 1939.
Hin síðari ár hefur Hólmgeir
aðallega annast æfingar og um-
sjón með yngri flokkum félags-
ins af sömu samvizkusemi og hin
önnur störf. Flokkur sá, er hann
nú hefur umsjón með, II. fl. laun-
aði honum vel, með því að verða
fyrsti sigurvegari Vals á þessu
ári, en hann vann Reykj^víkur-
mótið í ár.
SMÆLKI
FRÁ HEIMSMEISTARAKEPPNINNI
Hún lcyssti Charles!
John Charles „milljóna-mið-
herjinn“ eins og hann er oft kall-
aður, var ákaflega vinsæll og
eftirsóttur af rithandasöfnui'um,
og þá helzt drengjum. Eftir sigur
Wales yfir Ungverjum, þyrptist
mikill hópur drengja utanum
Charles. Allt í einu tekur kona
ein, svolítið við aldur, að olnboga
sig áfram gegnum strákahópinn
og kemst að Charles, tekur á hon-
um hálstak mikið og kyssir hann
án afláts!
Þeir fara heim ef rignir.
Suður-Ameríkumönnum er illa
við að leika knattspyrnu í rign-
ingu, og þessvegna er þeim illa
við að fara til Evrópu og leika
þar í hvaða veðri sem er, eins og
tíðkast. Þeir hafa látið hafa eftir
sér, í sambandi við heimsmeist-
arakeppnina, að þeir leiki ekki í
rigningu í Suður-Ameríku, þá
fara þeim heim. Þetta minnir á