Afturelding - 01.12.1945, Blaðsíða 8

AFTURELDING
JÓLAMINNINGAR
Jólin eru Iiátíð barnanna. Það er eins satt og það
er oft sagt. Að vísu skilur barnið ekki andlegt inni-
bald jólahátíðarinnar. En hið saklausa barnsbjarta
bergmálar ósjálfrátt sannleikann, sem felst í liin-
um dýrðlega jólasálmi: „í Betlebem er barn oss fætt“,
og — „Guð er sjálfur gestur hér“.
Þannig var það fyrir mér, er ég sem lítið barn, á
fáskrúðugu íslenzku sveitalieimili hlustaði á bina
undurfögru frásögn guðspjallsins um dýrð Drott-
ins á BetlebemsvöIIum og englasönginn um frið á
jörðu. „Því að yður er í dag frelsari fæddur“. Mamma
mín, sem aðra daga var einatt ábyggjufull og þreytu-
leg, vegna annríkisins á barnmörgu heimili, létti
þá af sér öllum búsmóðurábyggjum. Andlit bennar
ljómaði af friði og himneskri ró, er bún las fyrir
okkur jólaboðskapinn á aðfangadagskvöldið. Bærinn,
sem var með dimmum göngum, og venjulega spar-
lega upplýstur, ljómaði þetta kvöld í Ijósadýrð í liverj-
um krók og kima. Allir kepptust um að vera góðir
og vingjarnlegir liver við annan eins og til þess að
gleðja binn ósýnilega jólagest. — En jólanóttin leið,
og áður en hátíðin var öll liðin, voru skuggar bvers-
dagslífsins þegar teknir að færast yfir og bylja þetta
litla Ijósbrot af bimneskri dýrð. 1 leyndum grét og
þjáðÍ6t barnssálin yfir því, að samræinið vantaði í
líf og játningu fullorðna fólksins. Og svo fór að lok-
um að veika trúarljósið, sem bafði þó logað skær-
ara en öll bin ljósin í bænum — af því að það var
kveikt af sjálfum Guði með neista frá náðarorði
lians — slokknaði af næringarleysi. Mörg ár liðu,
og mörg aðfangadagskvöld og jóladagar í ósamræmi
við liinar beilögu minningar og dýrðlegu lofsöngva.
Léttúðug veizlúböld, spilafíkn og dansnautn breyktu
sér sem íburðarmikil skurðgoð í hásætuin bjartna
og heimila, sem þó báru nafn og yfirskin þjónustu
og trúar á Konung konunganna, meðan honum sjálf-
um var úthýst eins og forðum í gistibúsinu í Betle-
hem. Að ég var samsek í allri þessari hjáguðadýrkun
og orðin fjarlæg Guði bernsku minnar, það sá ég fyrst
er hann, sem fyrrum opnaði augu blindra, gaf mér
sjónina. 1 öðru Jandi, ólíku umbverfi bernskuáranna,
þar sem íburður og skraut veraldarinnar var að smu
leyti eins áberandi og einfaldleiki bernskubeimilis
míns, fann ég Frelsara minn á ný. En nú var það ekki
aðeins í óljósri tilfinningu bjartalífsins, heldur með
fullri sannfæringu trúarinnar á Orðið, sem varð bold
og bjó með oss, fullur náðar og sannleika. Hvílík
jól! „Og dýrð Drottins Ijómaði í kringum þá“ Það
fann ég einna bezt jólakvöldið, sem ég, nýfrelsuð,
bélt í hendur barnanna og söng með þeim: „Hann
er Frelsari minn, Hann er Frelsari minn“. Síðan eru
aftur liðin rnörg ár, ólík hinum fyrri. „Nú eruð þér,
seni einu sinni voruð fjarlægir, nálægir orðnir fvrir
blóð Krists, því að liann er vor fri<5ur“. Þannig lýs-
ir Páll postuli afturhvarfi og endurfæðingu vina sinna,
er liann skrifar til í Efesus.
Hin sama Iiefir verið reynsla mín, oíðan uin jólin
1927. Ilátíðadagarnir liðu lijá, eins og al’ir dagar
á þessari jörð, en friður lians, velþóknun Guðs vegna
Jesú, befir aldrei síðan vikið úr lífi mínu, svo að raun-
verulega liafa allir dagarnir og öll árin verið ein
samfelld jólabátíð.
Kæri lesari! Hefir þú ekki ennþá lialdið jólin á
þennan hátt? Þyrstir ef til vill sál þína eftir liinni
sönnu jólagleði, eins og mína sál, áður en ég sneri
við og kom til Frelsara míns á ný? Far þú og ger slíkt
hið sama. Og Guð mun gefa þér gleðileg jól.
Kristín Sœmunds.
1
72