Afturelding - 01.12.1945, Blaðsíða 13

AFTURELDING
SRREFH
VÁR
M ÁLD
Það var um það bil klukkan tvö að nóttu. Hjúkr-
unarkonan kom inn á sjúkrastofuna, jiar sem ég lá,
lagði hönd sína á öxl mína og vakti mig með þess-
um orðum:
N. N. á nr. 3 óskar að fá að tala við þig, — ég
held að húrt sé að deyja, bætti liún við með lágri
og hrærðri röddu.
Ég klæddi mig í skyndi, og eftir stutta stuud stóð
ég við sæng hinnar veiku konu. Heldur hú, Ásmund-
ur, að veikindi mín séu orðin mjög alvarleg? spurði
hún. Já, það lield ég. Æ-æi, er ég þá að deyja?
Ó lijálpaðu mér, ég er ekki við ]>ví húin að deyja
núna.
Síðan sagði hún alvarlega sögu, með fáum og sund-
urslitnum orðum. Þetta ár, sem hún tiltók, hafði náð
Guðs í Jesú Kristi kallað hana svo milt og laðandi,
en hún stóð í gegn ótrúlega langan tíma. Hún rakti
minningarnar frá þessu ári, merkilegar og undur-
samlegar, Jjcgar Guð, svo að segja, kallaði á hana,
talaði við hana af hverju leiti liins hversdagslega lífs
og bað hana að kjósa Krist, en hafna heiminum.
En um leið og liún taldi upp minningarnar, ljósar
og skýrar, sá ég, hvernig dauðinn þokaðist nær og
nær með sína ísköldu hönd.
,Ég reyndi að benda Jienni á miskunn Guðs og fyr-
irlieiti, en hugsun liennar gat ekki staðnæmzt við
neitt, nema liina eldsáru minningu. Allt í einu rís
líún upp á annan olnbogann, réttir annan fótinn
fram af rúmbríkinni og segir: Komdu með mér til
.... — liún nefndi staðinn, sem liún var á, þegar
Guð kallaði hana svo alvarlega. —
Þetta voru fyrstu orð hennar með óráði. Næstu
lireyfingar liennar voru síðustu lireyfingar liennar
á þessari jörðu. Ég gat ekkert gert fyrir liana, nema
að láta fótinn upp í rúmið aftur og liagræða lienni
Kristur á dýrðina fyrir kraftaverkið. Og til lians kveðst
liann lielzt vilja syngja Jofsöngva allan daginn síðan
liann varð heill. Þetta sagði Gísli við ritstjóra Aflureld-
ingar í dag, 26. nóv., sem er 54. dagur frá því að Iiann
varð lieill, og bætti J)ví við, að liann væri sannfærður
um, að J)ctta væri tákn Guðs til vantrúaðrar samtíða?:
einnar.
á koddanum. Svo kom dauðinn, hinn vonlausi, Í3-
kaldi dauði.
★
Ég sit aftur við dánarbeð. Mörg ár eru þó á milli
atburðanna. Maðurinn, sem ég er að tala við, er bú-
inn að lifa með Kristi í mörg ár. Oft höfðum við
talað saman uni þá Iiluti, sem Guðs ríki heyrir til.
— Ég var skírður biblíulegri skírn, hann ekki. En
þetta hafði aldrei sett neinn skugga á kynningu okk-
ar og samtöl. Ég hafði alltaf álitið, að liann hefði
ekki meira ljós, en liann gengi eftir, og við því
var ekkert að segja. Á þessari stundu gerði hann
sér grcin fyrir því, að dauðinn var óumflýjanlegur,
en J)að fyrir sig var ekkert voðalegt, J)ví að hann
var Guðs harn, — og við liéldum áfrarn að tala um
liimneska liluti. Allt í einu kemur ókyrrð yfir hann
og J)að leit út fyrir, sem friður Guðs yfirgæfi hann
með öllu. Um leið segir hann })að, sem hann hafði
aldrei áður sagt við mig: I })rjú ár er ég búinn að
vita, að niðurdýfingarskírnin er liin eina rétta skírn,
en nú nístir })að hjarta mitt, að hafa ekki stigið
þelta skref. Þetta liefir aldrei orðið eins átakanlegt
fyrir mig og nú, þegar ég sé, að dauðinn er kominn
og ég er húinn að missa síðasta tækifærið til að
hlýðnast þessu. —
Síðan varð ég sjónar- og heyrnarvottur að hinu
alvarlegasta uppgeri milli manns og Guðs. Ég trúi
því af lijarta, að vinur minn liafi dáið í Kristi, en
ég trúi líka hinu af lijarta, að orðið hjá Jakob 4, 17
8é satt: Hver. sem því liefir vit á gott að gera og
gerir J)aö ekki honurn er J)að synd. Og tvímælalaust
er dauöastundin ólieppilegasta stundin til að gera
upp líf sitt við Guð.
★
Maður var búinn að lifa með Kristi í meira en
10 ár og liafði öðlazt undra mikla blessun i samfé-
laginu við Frelsara sinn. Dag einn varð eittlivert
atvik þess valdandi, að lítil missætt varð milli })essa
manns og annars. Ytra til að sjá, var J)að sem að-
eins lítil fæð á milli þeirra, en tveir menn aðrir
vissu, að fæðin stafaði af missætt í lijartanu. Ann-
ar þeirra gcrði fleiri en eina tilraun til að þetta
mætti lagast, og benti vini sínum á, að ef liann stigi
aðeins eitt skref í áttina til sátta, félli allt í ljúfa
löð um leið. En þetta eina skref var aldrei stigið,
77