Afturelding - 01.04.1961, Blaðsíða 3

AFTURELDIN G
W. V. G R A N T
„Kæri Guð, ég: er ekki verðugur^
Hver er ástæðan fyrir því að oft
kemur ókunnugt fólk til guðsþjón-
ustu okkar og öðlazt skírn í Heilög-
um Anda, meðan safnaðarins eigin
meðlimir leita eftir skírn Heilags
Anda allt upp í tíu til tuttugu ár?
Hvers vegna öðlazt margir trúað-
ir ekki lækningu fyrir trú, meðan
margir ófrelsaðir fá guðdómlega
lækningu samstundis?
í Fort Smith Arkansas bar það
við í samkomu einni, að ég hindr-
aðist í því að ganga niður í salinn
til að biðja fyrir sjúkri, gamalli
konu, sem allir virtu og töluðu vel
um. Hún móðgaðist af þessu. En
mjög sjúk, veikbyggð kona, sem
aðeins einu sinni á ævinni hafði ver-
ið á samkomu hjá okkur, hoppaði
heilbrigð upp úr hjólastólnum sín-
um, sem hún hafði verið budin við
í átján löng ár. Hún öðlaðist lækn-
ingu og gat nú gengið um allt.
Fyrrnefnda systirin leit á það, sem
hún hafði gert fyrir Guð. Hin síðari
treysti á það, sem Guð hafði gert
fyrir hana.
Kvöld eitt í Bearden, Arkansas,
varð kona, sem var fullkomlega
blind, heilbrigð og fékk sjón sína
aftur. Prédikari kom til mín á sömu
samkomu og sagði: „Kona þessi er
ekki trúuð. Hún sækir ekki guðs-
þjónuslur. Og hér er ég, og ég er
prédikari, og hef ekki öðlast lækn-
ingu!“
„Það er vegna þess,“ sagði ég,
„að þú treystir á það, að þú ert pré-
dikari, en kona þessi treysti á það,
sem Jesús hafði gert.“
Ég spurði mann einn í Oakland,
Kaliforniu, hvort hann tryði því, að
Drottinn mundi lækna hann?
„Auðvitað hlýtur hann að gera
það,“ svaraði hinn guðhræddi mað-
ur, „því að ég hef starfað svo mikið
fyrir hann. Ég hef verið prédikari í
þrjátíu ár.“
Hann leit á það, sem hann hafði
gert og öðlaðist ekki neitt frá Guði,
meðan margir sem litu á það sem
KVIKA DAGSINS
Eins og við mætum ókenndum manni á förnum vegi, þannig mætum
við hverjum nýjum degi. Hvað býr með ókenndum manni, sem við
mætum rétt í svip, vitum við ekki. En þegar við höfum kynnzt hon-
um, þá þekkjum við hann. Eins er það með hvern nýbyrjaðan dag.
Við höfum mætt honum rétt í svip. En hvað með honum býr, vitum
við ekki, fyrr en við höfum lifað hann.
Með nýjum degi kemur ný náð og ný tækifæri, sem aldrei koma
til baka. Þakklæti til Guðs yfir því að við megum lifa og við megum
vænta þess að við mætum nýjum tækifærum, ætti að vekja sömu
hræringar innra með okkur, og Guðs manninum, sem á vissum degi
og glöggum tímamótum í lífi sínu, tjáir tilfinningar sínar til Guðs
með þessum orðum: „Sá sem lifir, sá sem lifir, hann vegsamar þig,
eins og ég í dag.“ Gleymum því aldrei að lífið, með tækifærum sín-
um, er hin mikla Guðs gjöf til okkar!
Með byrjun hvers dags er gott að hafa lofsöng til Guðs í hjarta
sínu, því að slík afstaða dró alltaf blessun og velþóknun Guðs yfir
lýð hans. Fyrr á tíðum gekk Guðs fólk ekki ávallt eftir sléttum braut-
um að markinu. En ef 'það varðveitti lofsönginn til Guðs í hjartanu,
þá máttu dagarnir og áfangarnir vera eins erfiðir og vera vildi, því
að jafnvel dýpzt í táradalnum sungu þeir: „En samt ert þú hinn
heilagi, sá er situr yfir lofsöngum ísraels.“
Dagar og stundir gátu tekið ýmissum breytingum í lífi guðsmanna
fortíðarinnar, en það breytti ekki söng þeirra: „En samt ert þú
hinn heilagi." Auður, velsæld og viðmót vina gat breyzt, en viðlagið
var hið sama: „En samt ert þú hinn heilagi, sá er situr uppi yfir
lofsöngum lsraels.“
Svona byrjuðu margir Guðs heilagir menn, suma hina erfiðustu
daga í lífi sínu. En hvorki erfiðleikar né þrengingar gátu kæft lof-
sönginn í hjörtum þeirra, því að hann var af öðrum anda, öðrum
heimi, en allir erfiðleikar eru. Og út komu þeir úr þrengingunni, við
næstu áfangamörk, sterkari og meira helgaðir Guði sínum, og sungu
trúarsterkari en fyrr: „En sá sem lifir, sá sem lifir, hann vegsamar
þig, eins og ég í dag.“ Á. E.
19