Afturelding - 01.04.1961, Qupperneq 10

AFTURELDING
Strax íyrsta kvöldið
Nýlega kom milljónamæringur
einn íram og óskaði eftir fyrirbæn
vegna veikinda. Hann spurði mig:
„Manstu hver ég er?“ Maður þessi
hafði komið mér drengilega til
hjálpar fyrir nokkrum árum, þegar
ég var í fjárhagsörðugleikum. Hann
var einn af mínum allra beztu vin-
um. Ég sagði honum að ég myndi
vel eftir honum. Um leið og ég hafði
sleppt orðinu, vék kraftur Ileilags
Anda frá mér. Hann fékk enga hjálp.
Annar ríkur maður kom á sam-
komu, sem við höfðum á stað ein-
um, ekki langt frá þessum. Hann til-
heyrði öðrum söfnuði, og eftir því
sem ég bezt veit, þá hafði hann
aldrei heyrt fagnaðarerindið boðað
í fyllingu og krafti Andans. Hann
kóm fram og bað um fyrirbæn í
þungum vc ikindum. Meðan hann
beið eftir því að röðin kæmi að hon-
um, andvarpaði hann frá djúpi
hjarta síns: „Kæri Guð, ég er ekki
verðugur að þú læknir mig.“
Ég bað fyrir honum. Hann skírð-
ist á sömu stundu í Heilögum Anda.
Níu krabbameinsæxli hjöðnuðu og
hurfu á sömu stundu úr andliti hans.
Eftir nokkra daga kom hann aftur
til baka með vottorð frá lækni sín-
um, að auk krabbameinsins, væri
hann algerlega heill orðinn af ólækn-
anlegum hjartasjúkdómi.
Þessi maður hafði gleymt, hver
hann var. Hann öðlaðist lækninguna,
ekki vegna 'þess, sem hann hafði
gert, heldur vegna þess sem Jesús
hafði gert. „Hann tók veikindi vor
og bar sjúkdóma vora.“ Matt. 8,17.
Eitt sinn komu nokkrir öldungar
Gyðinga til Jesú og báðu hann að
gera nokkuð fyrir höfðingja einn.
Sögðu þeir að hann væri þess verður,
að Jesús gerði þetta fyrir hann, því
26
að hann hefði t.d. hyggt handa þeim
samkunduhús þeirra. Lúk. 7.
En er Jesús var spölkorn frá hús-
inu, sendi hundraðshöfðinginn vini
sína til hans og lét segja við hann:
„Ómaka þig ekki, herra, því að ég
er ekki verður þess, að þú gangir inn
undir þak mitt. Lúk. 7,6.
Jesús sagði: „Ég segi yður, ekki
einu sinni í ísrael hef ég fundið svo
mikla trú.“
Þjónn hans varð heilbrigður.
Þetta skýrir vel, hvers vegna utan-
viðstandandi öðlast guðdómlegar
lækningar, meðan einstaklingar inn-
an safnaðanna fá ekki lækningu. Við
skulum varpa þeirri hugsun fyrir
borð, að við séum verðug. Þvert á
móti skulum við aðeins vænta
hjálparinnar vegna Jesú Krists.
Verðleikar okkar eru engir, þess
vegna getum við aldrei vegna þeirr-a,
vænzt lækninga. Hins vegar getur
óverðugleiki okkar og smæð ekþi
hindrað okkur í því að móttakl
lækningu, ef við aðeins reiðum okk-
ur á Drottin Jesúm Krist, „sem fyr-
irgefur allar misgerðir þínar og
læknar öll þín mein.“ Sálm. 103,3.
,,The Voclce ol Healing"
Það var við áraskiptin. Ég kom inn
til verzlunarmanns, sem var gamall
kunningi minn. Við töluðum saman
um hitt og þetta, en svo datt mér
allt í einu í hug að spyrja:
„Heyrðu vinur, hvernig gengur
verzlun þín núna?“
„Satt að segja veit ég það varla.
Nei, ég veit það ekki,“ endurlók
hann. „Ég hef ekki hirt um það að
ganga frá reikningunum. Það geri ég
einhverntíma í framtíðinni, þegar
mér dettur það í hug.“
„Ha, hefurðu ekki gengið frá
reikningunum þínum ennþá?“
„Nei,“ svaraði hann kæruleysis-
lega. „Ég hef ekki gert það í mörg
ár. Það er svo mikil fyrirhöfn að
færa allt til og skoða og skrifa upp,
svo að ég læt það eiga sig. Verzl-
unin gengur ágætlega, hún er bæði
gömul og vel þekkt, eins og þú veizt,
svo að það er engin hætta.“
Þegar ég eftir á fór að hugsa um
þessi kæruleysislegu orð: „Engin
hætta“, langaði mig næstum til þess
að fara að gráta. Nokkrum dögum
síðar, eftir þetta samtal okkar,
barst mér fregn um það, að þessi
kunningi minn væri orðinn gjald-
hætta
þrota og seinna fór hann í fangelsi.
Engin hætta, engin hætta, hljóm-
aði lengi í eyrum mínum.
Það var um áramót. Gamall þjónn
Drottins prédikaði orð Guðs fyrii
fjölda fólks. Hann lagði sérstaklega
áheyrzlu á, hvað það væri nauðsyn-
legt að gera upp reikningana.
„Hafið þið notað náðartímabilið
ykkar rétt? Ennþá er tími, en bráð-
um mun hver og einn verða leiddui
fram fyrir dómstól hins eilífa, oe
hann mun krefjast reikningsskila af
ykkur.“
Margir hlustuðu og viðurkenndu
í hjörtum sínum að líf þeirra var
ekki eins og það ætti að vera og
þeir urðu órólegir um stund.
Engin hætta fyrir mig, hugsuðu
þó flestir. Ekki er ég svo stór synd-
ari. Og þar að auki er ég heilbrigð-
ur og hraustur, og dauðinn er ennþá
langt framundan, svo að hann þarf
ég ekki að hræðast eins og stendur.
Engin hætta, engin hætta! Það er
huggun margra í dag sem kæruleys-
islega ganga lífsveg sinn. En árin
líða samt, og eilífðin nálgast fyrir
'því. , ,