Afturelding - 01.04.1961, Síða 12

AFTURELDING
að hugsa um bænastundina á Op-
stad í dag. Þar voru einnig nokkrir
saman komnir og báðu fyrir manni,
sem sat í fangelsi.
Vissulega voru það ólíkar orsakir,
sem höfðu leitt þá Pétur og mann-
inn hennar í fangelsi. En hún vissi
samt, að Guð var máttugur til að
bænheyra.
Það var nú ekki hið eiginlega
farigelsi, sem hún á þessu augnabliki
þráði að fá manninn sinn út úr. Nei,
það var hið hræðilega fangelsi
drykkjuskapar og lasta, sem hún
óskaði að hann losnaði úr. Og
eirmig æskti hún þess, ekki síst fyr-
ir sjálfa sig. Hún vænti þess svo
innilega að þessum þjáningatíma
mætti ljúka, og að hún á ný mætti
finna náð hjá Guði. Að hugsa sér, að
fá að koma út úr þessu fangelsi
kulda og kæruleysis, sem hún svo
lengi hafði dvalið í, og fá að verða
barnslega kristin á ný — geta beðið
og öðlazt. Og einnig að vera lítið
I jós fyrir meðbræðurna. Hún fór að
hugsa um það, að í sannleika var
lífið án Guðs eins og eyðimörk. Sú
var tíðin, að hún hafði huggað sig
við það, að ef hún aðeins væri gift
og búin að eignazt sitt eigið heimili,
mundi það vega upp á móti því sem
hún hafði glatað, þegar hún missti
gleðina í Guði.
Hvílík villa! Hvernig var það
eiginlega í þessum heimi! Maður
setti sér eitthvert visst mark — náði
því, en hvað kom svo? Engin full-
nægja, aðeins tómleiki. Án Jesú var
lífið eyðimörk. Það var þó satt!
Nei, þegar maður hafði glatað
friðnum við Guð, þá var vonlaust
að vænta nokkurrar ánægju eða fuii-
nægju í þessum heimi. Það lá í hlut-
arins eðli, að sálin getur ekki nærzt
af því sem jarðneskt er.
Henni varð litið á Þór. Hann var
sofnaður og hafði lagt höfuðið á
húfu pabba síns. Hún horfði á
28
barnið um stund og hugsanir hennar
hurfu til föður hans. Hvernig skyldi
honum h'ða? Manninum hennar,
sem einu sinni hafði séð svo vel
fyrir þeim öllum? Að hugsa sér, að
þetta skyldi allt vera veruleiki —
hræðilegur, nakinn veruleiki, —nak-
inn veruleiki. Það fer hrollur um
hana. Hún stendur upp og vefur
teppinu þéttar um sofandi barnið.
Siðan stendur hún um stund eins
og annars hugar.
Bið! hljómar hið innra með
henni. — Bið, bið!
Ö, ef hún aðeins hefði þrek til
þess. Sú var tíðin, að bænin hafði
verið henni kærari og Ijúfari en allt
annað, en nú — ó, sá sem hefði
þrek til þess!
Hefði þrek að tala við Guð! Ef
hún fengi allt fært í lag aftur. Full-
vissu um að allt væri burtu strokið.
ÖIl þessi ár af þjáningu og synd!
Freistandi rödd hafði gert vart við
sig upp á síðkastið. Aftur og aftur
hafði hún hvíslað: „Taktu lífið af
þér. þá er allur erfiðleiki búinn.“
Já, víst kannaðist hún á ný við
þessa rödd. Það var sama rödd, sem
einu sinni liafði komið henni til að
óhlýðnast Guðs orði. Ekki skyldi
hún hrósa sigri í þetta skipti. Nei,
aldrei!
En riú var engu líkara en að hún
allt í einu væri leidd af ósýnilegri
hönd að stól og þar beygir hún
kné sín. Hún spennir greipar.
— Drottinn minn! Þú þekkir mig
yzt sem innst. Þú hefur séð, hvað
ég hef liðið í öll þessi ár. Þú veizt
að ég hef orðið að líða fyrir óhlýðni
mína allan þennan tíma. Þú einn
þekkir, hvort til er björgun fyrir
mig. Hef ég, ef til vill, sært þig
svo djúpt, að ekki sé um neina hjálp
að ræða fyrir mig? Ég kem hér,
eins og þú sér — aum, fátæk oa; alls
vana. Droltinn, hjálpa mér, að allt
megi verða hreint á ný og ég öðl-
ist frið við þig. Ég játa, að ég var
þér óhlýðin. Ó, getur þú fyrirgefið
mér? Góði Guð, fyrirgef, fyrirgef!
Þú hefur sagt: „Ákalla mig á deygi
neyðarinnar, ég mun frelsa þig, og
þú skalt vegsama mig.“
Konan við stólinn fellur meir og
meir saman og bænin breytist í
hvísl og stunu, meðan líkaminn titr-
ar af grátekka. ^
Lengi heldur hún áfram að biðja,
og tárin streyma niður kinnarnar.
Það er orðið svo einkennilega hljótt
í eldhúsinu. Aðeins tif klukkunnar,
stillt og rótt, heyrist í kyrrðinni.
Alveg eins og hún vildi segja:
— Ekkert liggur á.
Kyrrðin fellur að síðustu einnig
yfir hina biðjandi konu. Hin hvísl
andi og þráláta rödd liljóðnar og
hún hvílir í friði.
Allt í einu kallar hún upp hátt
og skýrt: — Faðir, má ég trúa því
að þú hafir fyrirgefið mér? Get ég
trúað, að þú hafir í sannleika
strokið allt burtu? — Já, Jesús, ég
trúi að þú hafir gert það. Ég vil
trúa því. Þökk, herra, að þú hefur
fyrirgefið mér synd mína. Ég þrái
að ganga þína vegi héðan í frá —-
ganga þá vegi, sem þú villt leiða
mig á. Varðveit mig. Drottinn minn
og Guð minn, varðveit mig frá synd-
inni, frá óhlýðninni! Varðveit mig
frá öllu, sem getur dregið mig frá
þér aftur. Þú veizt að ég er þrek-
laus, megna ekki sjálf að gera neitt
— halda mér uppi. Gef mér þinn
styrk og þinn kraft! Þú hefur sagt,
að þú skyldir gefa hinum þreytta
styrk og auka þrek hins þróttlausa.
Þú hefur mátt og kærleika til að
gefa mér náð að ganga allan veginn
með þér. Þökk að ég mátti koma
aftur til þín!
Að stundu liðinni stendur hún
upo. Það var kominn nýr blær yfir
andlit hennar. Hið þreytulega en
um leið æsta útlit hennar hafði