Afturelding - 01.04.1961, Síða 11

AFTURELDING
OLAF BARÁS:
Nkngg'ar t'lýjja
FKAMHALDSSAGA
Að lokum fleygði hún sér í
rúmið og sofnaði.
* Næsta morgun tók hún ákvörð-
ín. Hún ætlaði að halda Ioforð sitt
við Aðólf.
Smátt og smátt varð hún svo
köld og kærulaus. Hún fór ekki
lengur á samkomur. Það var svo
óþægilegt að hugsa um liðna tímann,
og að liann mundi aldrei koma aft-
ur.
Aldrei hurfu áhrifin af hinum
leiftrandi orðum úr 2. Ivorintubréf-
inu, aðeins ef hún sá Aðólf, komu
orðin á ný í huga hennar.
En svo forherti hún sig gagnvart
þessu orði líka og losnaði að lok-
um við áhrif þess.
Brúðkaupsdagurinn rann upp og
þá flutti hún til Láken. Nú breyttist
allt. Hún J)urfti margt að færa í lag.
Aðólf hafði verið einn síðasta árið
og margt var kornið í óreiðu.
Svo eignaðist hún Rannveigu litlu.
En hún varð aðeins ársgömul. Þá
veiktist hún og dó. Tveim árum
síðar fæddist svo Þór. Þá varð
nokkur breyting til batnaðar, en
einatt fann hún þetta angurværa
tóm innra með sér. Það var eins og
lífið hefði misst lit sinn og gildi.
Konan á stólnum hrökk við. Uss!
mikið var orðið kallt inni. Hún
stendur upp og gengur að eldavél-
inni og leggur nokkrar spýtur á
glóðina, svo að eldurinn glæðist á
ný.
Hún horfir á, hvernig eldurinn
I®sir sig í nokkra kolamola, sem
liggja þar. Um leið kemur í huga
hennar: Var hún ekki einmitt lík
svona svörtum kolamola? Einu sinni
hafði kolamolinn verið heitur og
glóandi. Þannig var það einnig með
hana. Hún hafði einnig verið heit,
hafði dreift yl og birtu í kringum
sig, en nú? — Eldurinn í hjarta
hennar var slokknaður — um alla
tíð. Nei, það gat ekki verið svo, því
að þá hefði hún ekki fundið svona
undarlega sárt til á bænastundinni
á Opstad í dag. Þar hafði liún
nokkra, sem yljuðu frá sér. Það fann
hún. Og þegar þeir báðu þar uppfrá,
var það sem hún fengi heita þrá
eftir því að eiga frið við Guð á ný.
Skyldi það vera mögulegt að öðl-
azt á ný hina misstu trúarglóð? Var
það mögulegt að eignast aftur frið
við Guð? Var til nokkur leið, sem
hún gæti komið til baka? Átti hún
nokkra leið til þess að snúa við? Já,
vísast var vegurinn til, það vissi hún.
Og það var, að auðmýkja sig og
viðurkenna að hún hefði syndgað —
að hún hefði óhlýðnast Guði. Viður-
kenna, að Guð hafði rétt fyrir sér,
en hún órétt. Já, það var vegurinn
til baka. Alveg eins og Anton Op-
stad hafði sagt í dag: „Ef vér játum
syndir vorar, })á er hann trúr og rétt-
látur, svo að hann fyrirgefur okkur
syndirnar.“
En það var erfitl að auðmýkja
sig á þennan hátt. Það mundi ekki
verða létt fyrir hennar harða hjarta.
En það sem hún hafði orðið að
reyna undanfarið, hafði hjálpað til
að auðmýkja hana. Það var víst ekki
orðið svo sérlega margt, sem hún
gat stært sig af nú. Allt í einu kom
í hugahennar eitthvað, sem hún hafði
lesið nýlega. Þar var sagt frá
kirkjugarði einum í Þýzkalandi. í
þessum kirkjugarði voru meðal
annarra, tvær grafir, sem lágu þar
hlið við hlið, en með sín hvorn
grafstein. Á öðrum steininum stóð
orðið: „Glatað“, en á hinum: „Fyr-
irgefið.“
Hún fann, að hún var komin á
krossgötur í kvöld. Hún varð að
velja nú! Hvernig skyldi grafskrift-
in hennar verða, þegar lífsdagur
hennar var allur? Hvort heldur
skyldi þar standa: Fyrirgefið eða
glatað! — Glatað! 0, nei, nei, slíkt
mátti ekki koma fyrir! Var þá nokk-
ur leið til björgunar?
— Mamma!
Hún kipptist við. Þór var setztur
upp í rúminu.
— Sefur þú ekki, drengurinn
minn?
— Mamma mín, viltu rétta mér
húfuna hans pabba, líttu á, sem
hangir þarna! Hann bendir í ákafa
á vegginn, þar sem hversdagsföt
Aðólfs hanga. Undrandi gengur hún
Jjangað, tekur húfuna og réttir
drengnum hana. Hann lyftir upp
báðum höndum og grípur húfuna.
Dregur hana síðan niður í rúmið
og þrýslir henni að hjartastað og
leggur hana því næst að vanga sér.
Tárin koma fram í augun á
Lovísu. Veslings litli drengurinn
minn!
— Mamma! Lestu um Pétur fyrir
mig, ])egar engillinn kom og leiddi
hann út. — Viltu gera það?
Já, svaraði hún undrandi. — Það
skal ég gera. Hún gengur að skápn-
um, þar sem Biblían er geymd. Það
er langt síðan hún hefur verið
opnuð.
Hún sezt á rúmstokkinn hjá Þór
og flettir upp á 12. kap. Postulasög-
unnar, og lágt en skýrt byrjar hún
að Iesa. Hugsanir hennar hrífast
rneir og meir af því sem hún les.
Þegar hún kemur að 5. versinu, þar
sem talað er um að söfnuðurinn hafi
beðið fyrir Pétri, fer hún ósjálfrátt
27