Afturelding - 01.04.1961, Blaðsíða 14

AFTURELDING
Mélið í krnsinni
í þorpi einu í fjöllunum í Ken-
tucky bjó fátæk ekkja. Hún lagði
mikið á sig til þess að gefca haldið
litla heimilinu saman, og liafa ofan
af fyrir sér og börnum sínum eftir að
maðurinn hennar lézt. Stundum
fannst henni þó það ganga erfiðlega.
Hænuungarnir sem hún var að ala
upp fengu sjúkdóm og dóu. Börnin
hennar urðu líka veik, en þrátt fyrir
allt gat hún aldrei sleppt trúnni á
að Guð bæri umhyggju fyrir henni.
Krukkan sem hún geymdi mélið í
fram í búrinu var nú að tæmast, og
hana vantaði alveg peninga til að
kaupa meira mél.
Einn rnorgun sá hún greinilega
að það sem eftir var í krukkunni
mundi ekki nægja nema þann dag.
Elztu börnin lét hún hafa nesti
með sér i skólann, þó að það væri
minna en vanalega. Einnig Tommi
litli sem var heima, fékk dálítið að
borða.
Hún reyndi að brosa framan í
börnin, þegar þau fóru í skólann
eins og allt væri í lagi, en þegar
þau voru farin bað hún Tomma að
fara inn í herbergið og leika séi
við klossana sína. Sjálf fór hún inn
í svefnherbergið og fór að gráta.
En Tommi heyrði grát hennar,
opnaði hægt dyrnar og fór inn.
„Mamma, hvað er að?“ sagði
hann.
„Ó, Tommi minn, ég er svo eyði-
Iögð. Ég hef enga peninga að kaupa
fyrir, og á morgun er ég komin al-
veg niður á botn á mélkrukkunni
okkar.“
Litli drengurinn varð hugsandi.
Svo sagði hann: „En mamma, veizt
þú ekki að Guð heyrir, þegar þú
ferð að skrapa botninn í krukk-
unni?“
Hjarta móðurinnar fylltist friði,
því að hún vissi að litli sonur henn-
30
ar hafði rétt fyrir sér. Guð var
aldrei svo langt í burtu að hann
heyrði ekki það hljóð, hugsaði hún.
Hann mundi ekki bregðast henni í
þetta skipti, frekar en ella þó að hún
sæi ekki hjálpina fyrir augum sér.
Morguninn eftir bakaði hún brauð
handa börnunum sínum af mélinu,
sem var eftir. Hún vissi ekki hvernig
hún gæti fengið meira. En hún var
viss um að Guð mundi hjálpa á
einhvern hátt.
Rétt þegar börnin voru að; fara
í skólann kom einn af nágrönnun-
um inn til hennar, brosti og sagði
EKOLAVEBMl)
Kristniboði nokkur, ásamt félaga
sínum varð einu sinni að fara á af-
skekktan stað, til þess að sækja pen-
ingaupphæð, sem nokkrir vinii
hans höfðu sent honum gegnum
bankann. Það var orðið dimmt áður
en þeir komust alla leið heim, svo
að þeir fólu sig Guði og lögðust
til hvíldar og sofnuðu vært undir
berum himni, undir fjallshlíð í eyði-
mörkinni. Daginn eftir héldu þeir
ferð sinni áfram.
Eftir nokkrar vikur kom ókunn-
ugur maður til sjúkrahúss kristni-
boðsstöðvarinnar til þess að fá hjálp.
Hann stóð lengi og starði á kristni-
boðann, en sagði svo: „Ég hef séð
þig áður.“
„Nei, það getur ekki verið,“ sagði
kristniboðinn, „ég veit ekki til þess
að við höfum nokkurn tíma sézt.“
„Jú, hélt maðurinn áfram, þú
svafst undir fjallshlíð fyrir nokkrum
vikum síðan. Við vorum nokkrir
menn, sem sáum ykkur taka út pen-
inga í bankanum, og við fylgdum
ykkur eftir með það fyrir augum
að ræna ykkur. En svo þorðum við
vingjarnlega: „Þegar móðir mín og
ég vorum að biðja í gærkvöldi, fór-
um við allt í einu að hugsa um þig
og litlu börnin þín. Okkur var það
ljóst að þig vantaði mat og móður
minni fannst að ég ætti að skreppa
inn til þín og heyra, hvernig þú
hefðir það. Hún sendi líka með mér
smávegis, sem þú líklega ert í þörf
fyrir.“ >
Svona gerir Guð. Hann lætur okk-
ur stundum bíða þangað til hann
heyrir „hljóðið í krukkunni,“ en
hann heyrir það áreiðanlega og
bregst okkur aldrei ef við treystum
honum.
það ekki, þegar við sáum hermenn-
ina.“
„Hermennina,“ kallaði kristniboð-
inn upp brosandi, „það voru áreið-
anlega engir hermenn með okkur á
leiðinni, vinur minn.“
„Jú, sagði ræninginn, þeir voru
sextán að tölu, við töldum þá, og
þeir voru allir með sverð í hend-
inni.“
Kristniboðinn mótmælti honum
ekki, en sjálfum fannst honum þetta
mjög merkilegt.
Svo leið tíminn. Einu sinni þeg-
ar þessi sami kristniboði var í lieim-
sókn í heimalandi sínu, sagði hann
frá þessu atviki á samkomu.
Þegar samkoman var búin kom
einn af vinum hans fram til hans
og spurði: „Hvaða dag var það sem
þú svafst undir fjallshlíðinni?“ —-
Kristniboðinn tók fram dagbók sína
og fann mánaðardaginn þar. Þá tók
vinur hans fram sína minnisbók og
þeir báru þær saman.
„Þann daginn höfðum við okkar
vanalegu vikubænasamkomu,“ sagði
bann. „Þú varst lagður fram sem
bænaefni, og við vorum sextán
manns á samkomunni þetta kvöld!4'