Afturelding - 01.12.1962, Blaðsíða 12

AFTURELDING
Fögur hugsun! Megi hún verða
dæmigerð í anda og sannleika. Við
trúum því, að gegnum störf kristni-
boða okkar, séu þau verk unnin
að markinu verði náð dag einn.“
Þannig skrifaði faðir minn, Anton
Taranger forstöðumaður, í Julens
Harold rétt fyrir áramótin 1919 og
,20. Varla var prentsvertan þornuð
á þessum orðum, er faðir minn var
kallaður heim til Drottins. Um
margra ára skeið, hafði hjarta hans
slegið fyrir kristniboðinu yfirleitt,
en sérstaklega fyrir Suður-Ameríku.
Rétt fyrir dauða sinn varð hann
frumkvöðull að því að hvítasunnu-
söfnuðurinn í Örebro (Svíþjóð)
sendi út kristniboða. Þann fyrsta
hvítasunnutrúboða til þessa lands.
Faðir minn átti átta syni, sem hann
bað mikið fyrir. Hann hafði það
sem stöðugt bænaefni, að minnsta
kosti einn af þeim, kallaði Guð sem
kristniboða til þess lands, sem væri
„hinn mest vanrækti kristniboðsak-
ur í heimi.“ En það áleit hann að
Suður-Ameríka væri.
Bænasvarið sá hann aldrei. En
það kom eigi að síður. Og það var
þegar Guð kallaði mig til Brasilíu.
Um það bil, sem síðari heimsstyrj-
öldinni var að ljúka, var ég ásamt
fjölskyldu minni, reiðubúinn að fara
út á þennan trúboðsakur, er faðir
minn sá alltaf fyrir augum sér.
Landamærin höfðu aftur opnazt.
Trúboðarnir hurfu aftur til baka til
starfsgreina sinna, og nýir bættust
við. „Ansgar“, eigin flugvél trúboðs-
ins, bar þessa vígreifu Guðs þjóna
á vængjum sínum beint til trúboðs-
akranna. Ég og kona mín, fundum,
að nú var tíminn kominn, einnig
fyrir okkur.
En réttan helming farareyris okkar
vantaði. Hvaðan skyldi það koma?
Dag einn hringdi forstöðumaðurinn
í Hvítasunnusöfnuðinum í Skövde,
Edvin Náslund. Hann spurði, hvort
okkur vantaði fjárhagshjálp til þess
76
að komast þangað, sem Guð hefði
kallað okkur. Hérna var það, sem
skórinn kreppti. Með hasti skyldi
ég koma og hafa persónulegt sam-
band við söfnuðinn í Skövde. Sagt
og gert. Árangurinn: Fíladelfíu-
söfnuðurinn í Skövde lagði fram
það sem á vantaði fjárhagslega og
bauðst til að standa á bak við okk-
ur með alla fjárhagslega hjálp,
meðan við störfuðum í Brasilíu.
Þegar við komum til Brasilíu,
var forsvarsmaður starfsins á því
svæði, sem ég hvarf til, orðinn mjög
veill á heilsu, en trúarsterkur. Það
var Climaco Bueno. Heilsa hans
gaf meira og meira eftir, og að-
eins eftir nokkur ár, tók Drottinn
hann heim í dýrðina, eftir dygga
og trúverðuga þjónustu.
Hin síðastliðnu sjö ár hef ég
þjónað söfnuðinum í Porto Alegre,
sem nú hefur vaxið svo, að hann
telur 10.000 meðlimi. Hér er við-
varandi vakning. í hverri einustu
samkomu biðjum við fyrir frelsis-
leitandi sálum. Mörgum sinnum ske
undraverð kraftaverk á heilsu fólks
gegnum bæn. Og heilir skarar af
fólki fá að reyna skírn Heilags
Anda.
Á starfssvæði þessa safnaðar er
unnið umfangsmikið starf. Við höf-
um 60 sunnudagaskóla. I söng- og
hljómlistarstarfinu eru 700 manns.
Útvarps-guðsþjónustu höfum við á
hverjum degi, þannig að við kaup-
um útvarpstímann hjá frjálsri út-
varpsstöð.
Árið 1949 stofnuðum við elliheim-
ili. Voru það sérstaklega kristniboð-
arnir Norlund, er hrundu þessu í
framkvæmd. Hefur þetta heimili
orðið til ómetanlegrar l)lessunar fyr-
ir margt aldrað fólk. Drengjaheimili
reistum við 1960 og er það nú griða-
staður fyrir milli 30 og 40 drengi,
sem öllum hefur verið bjargað frá
undirheimum borgarlífsins. Síðastl.
vor byggðum við viðauka við þetta
Nils Taranger
heimili, fyrir 25 drengi. Þessum
drengjum eru fengin viss verkefni
að leysa af hendi. En þetta er að-
eins sem dropi í hafinu móts við
þörfina, því að samkvæmt opinber-
um skýrslum og tölum er talið að
um 40.000 drengir séu heimilislaus-
ir. Þörfin, að koma hér til hjálpar,
er því svo brennandi sem hugsazt
getur. Svo eru þúsundir telpna, sem
þurfa sömu hjálpar við. Við skilj-
um það, sem köllun frá Guði að
gera allt sem við getum fyrir þetta
alltvantandi fólk. Og við trúum því
að Guð muni blessa allar greinar
kristniboðsins áframhaldandi, sem
hingað til.“
Nils Taranger.