Afturelding - 01.01.1976, Síða 11

ER ÞETTA
BIBLÍAN ÞÍN?
ÍGJULEIÐ
undir, með stimpli og innsigli, forsetavalds
Bandaríkja Norður-Ameríku.
Gjört í borginni Washington 30. marz 1863
og 87 árum eftir stofnun Bandaríkjanna.
Abraham Lincoln.
William H. Seward
U tanríkisráðherra.
Eftirmáli: ,,Sæl er sú þjóð er á Drottin að
Guði”: segir Davíð konungur í ísrael. í
einlægni er mér spurn. Skyldi vera nokkur þörf,
meðal íslenzkrar þjóðar, að gefa gaum framan-
rituðu?
Vandaðir og hæfír menn, em valdir til
forystustarfa. — Útkoman er Evrópumet t
dýrtíð. Milljarða halli á inn og útflutningsverzl-
un og á sama tíma magnast óráðsía, glæpir og
allsslags ófögnuður. Þjóðin drekkur brennivín
fyrir 4800 milljóna króna árið 1975. Morðin
koma á færibandi, hvert af öðm. Fangelsin em
full. Ráðleysi er við dunur hafs og brimgný, eins
og Ritningin segir.
Framanþýdd þingsályktun frá Bandaríkja-
þingi. á miklum örlaga tímum, í þjóðlífi þeirra,
mætti takast til alvarlegrar athugunar af Alþingi
íslendinga og forseta Lýðveldisins Herra
Kristjáni Eldjárn.
Ég hvet trúað fólk í landinu, að biðja um
vakningu, meðal stjórnenda þjóðarinnar. Að
þingmenn og ráðherrar, megi hvetja til bæna og
föstu, iðrunar og syndajátningar. ,,Helzt mun
það blessun valda.”
31. janúar 1976
Einar Gíslason.
Hér hef ég legið í eina viku. Eigandi minn
gleymdi mér, er hann var hér síðast. Hann hélt
hann þyrfti að hafa mig með, en það varð
enginn bibiíulestur. í staðinn kom aðeins hlátur
og gaman.
Dyravörðurinn fann mig var spyrjandi, hver
það væri sem ætti mig, en það stóð ekkert á
titilblaðinu.
Það hlýtur að vera einhver af leiðtogunum,
sem hefur gleymt henni hér, sagði hann.
Þeir höfðu samkomu í kvöld. Ég legg hana
hér í skápinn, þar til einhver spyr eftir henni.
Og svo var ég lögð t skápinn með söngbók-
unum og öðrum blöðum. En í kvöld kom nokk-
uð einkennilegt fyrir mig. Dyravörðurinn tók
mig úr skápnum og spurði:
— Er þetta Biblían þín?
Sá sem var spurður, tók við mér og fletti
blöðunum nokkra stund og hristi svo höfuðið.
— Nei, það hlýtur að vera Biblía einhvers
annars.
Svo var ég sett aftur í skápinn. En það var
allt svo einkennilegt. Hann, sem hafði flett
blöðunum nokkra stund, var eigandi minn,
en hann þekkti mig ekki. Hefur hann ekki
meiri áhuga á mér en þetta, að hann hefur
eftir nokkra daga gleymt hvernig ég lít út?
Ég sem veit, hve mikið hann þarfnast mín.
Hann er, eins og allar aðrar manneskjur,
eilífðarvera, sem þarfnast brauðs lífsins. Ég hef
heyrt um megrunarkúra, en andleg megmn er
ekki heppileg.
Ef hann bara vissi, hve mikla gleði ég vil
gefa honum, þá mundi hann ekki láta mig
liggja hér. En það er auðvitað með hann, eins
og svo margar nútímamanneskjur, þær hafa svo
mikið að gera, að þær hafa ekki tíma til að
lesa Guðs orð. Það er skaði, mikill skaði.
Nú ligg ég hér og vonast til að eigandi minn
komist að því, að hann þarfnast mín, því
ég hef ekki stærri ósk, en að verða til blessunar.
— Úr sænsku.
11