Afturelding - 01.01.1984, Page 13

með því að hafa beint samband við
áhorfendur, væri komist að kjarnan-
um í sjónvarpsrekstri.
David Mainse fékk aftur fimmtán
mínútur og aftur og aftur. I mörg ár
þurfti hann ekki að greiða einn ein-
asta dal fyrir útsendingartíma. Sífellt
bættust við stöðvar, sem vildu sýna
þennan þátt. Tíminn lengdist, David
fékk þijátíu mínútur og þannig gekk
þetta fyrir sig í a.m.k. tíu ár. Þáttur-
inn varð vinsæll og stöðvamar leita
sífellt eftir vinsælum þáttum. Þeim
stendur nokk á sama um innihaldið,
bara ef stöðin fær áhorfendur.
O
O
o
í dag er hægt að horfa óslitið á
kristilegar sjónvarpsdagskrár í Kan-
ada frá klukkan sjö á sunnudags-
morgnum fram yfír hádegið og i
Bandaríkjunum þrjár til íjórar
dagskrár alla virka daga. „Huntley
stræti 100“ er þó eina kristilega sjón-
varpsdagskráin í Kanada er sendir
út daglega. Þættinum er endurvarp-
að um gervihnetti og síðan dreift af
þrjátíu sjónvarpsstöðvum í Kanada,
allt frá St. John í Nýfundnalandi til
Vancouver á vesturströndinni. Þátt-
urinn er sendur út á mismunandi
tímum, en þar sem flestir búa í
Ontario, er hann sendur út á morgn-
ana. Kannanir hafa sýnt að hundrað
og fimmtíu þúsundir manna horfa á
þættina á tuttugu mínútna fresti. Það
hefur sýnt sig í könnunum á venjum
Kanadamanna að þeir hafa tilhneig-
ingu til að skipta títt um sjónvarps-
stöðvar og áhorfendahópurinn end-
umýjast með tuttugu mínútna milli-
bili. Margir horfa þó á þáttinn í heild
sinni, en tekið er tillit til þessa við
uppbyggingu dagskránna. Við reikn-
um með því að við höfum a.m.k.
þijú hundruð þúsund áhorfendur
daglega í Kanada. Þessum þætti er
einnig varpað um gervihnött til
Bandaríkjanna og sýndur þar í fjögur
til fimm hundruð kapalkerfum.
Okkur er ómögulegt að vita hversu
margir horfa á hann þar.
Við bjóðum áhorfendum að
hringja til þáttarins, hafi þeir ein-
hverjar þarfir — vilji þeir eignast frið
við Guð. Við auglýsum ákveðið
símanúmer á hverri stöð, sem sent er
um. Þannig höfum við tuttugu og
fimm ráðleggingamiðstöðvar í Kan-
ada. Símalínumar em opnaðar
tveim tímum fyrir útsendingu og
opnar lengi eftir að útsendingu lýk-
ur. í Toronto höfum við símann
opinn allar sólarhringinn. Við höf-
um fjögur hundruð sjálfboðaliða,
sem hjálpa ökkur við að svara í sím-
ann. Þeir gera þetta án endurgjalds
og finna sig kallaða af Guði til að
sinna þessu verkefni.
Fyrir sex ámm hófum við að telja
símhringingamar og til dagsins í dag
losa þær milljónina. Við höfum til
dæmis beðið með þijátíu og sex þús-
und einstaklingum, sem tóku þá
ákvörðun fyrsta sinni að helga líf sitt
Guði. Við lítum á starf okkar sem
framlengingu á útréttri hendi stað-
bundnu safnaðanna. Þegar fólk end-
urfæðist, eða á við vanda að stríða,
þá emm við milligöngumenn í að
koma fólkinu í samband við góðan
söfnuð, góðan prest, sem veitir góða
þjónustu. Við viljum að fólk horfi á
þáttinn okkar, en beini síðan sjónum
sínum til staðbundins safnaðar.
Ég minnist þess að Robert
Schuller (þekktur sjónvarpsprédik-
ari í Bandaríkjunum) sagði eitt sinn í
útsendingu: „Mér barst nýverið eitt
áhugaverðasta bréfið, sem ég hef
nokkm sinni fengið. Það er frá konu
og hún skrifar: Nú er ég hætt að horfa
á þáttinn þinn. Ég þarf þess ekki
lengur því ég hef fundið mér söfh-
uð.“ Það er þetta sem við keppum
að.
O
O
o
Daglega berast okkur um 1300
bréf frá trúföstum stuðningsmönn-
um og áhorfendum. Nærri helming-
ur spyr spuminga um andlega hluti.
Við erum með fjörutíu manna starfs-
lið, sem eingöngu fæst við að svara
þessum bréfum. Sérhveiju bréfi er
svarað persónulega.
Okkur linnst að við náum til
þeirra, sem aldrei fara til kirkju, eða
þá mjög sjaldan. Auðvitað hringir
fjöldinn allur af fólki, sem heyrir til
einhverju trúfélagi eða kirkjudeild.
En lífið í hinum einstöku söfnuðum
er mjög mismunandi — jafnvel inn-
an sömu kirkjudeildar. Sumir eru
iðandi af lífi og í öðrum er ekkert
sjáanlegt nema gamlar hefðir og sið-
ir. En þarna er líka fjöldinn allur af
fólki, sem iðkar lifandi trú. Það kem-
ur til messu eða samkomu, en finnur
ekki það sem svarar til þarfar þess.
Þetta fólk hringir til okkar og segir
frá þörf sinni. Þannig erum við stöð-
ugt í sambandi við fólk úr hinum
ýmsu kirkjum. Við reynum að
hvetja þetta fólk og segja því af söfn-
uðum innan eigin kirkjudeilda, þar
sem við höldum að andlegum þörf-
um þess sé mætt.
Enn sem komið er sendum við
dagskrárþætti okkar út að morgnin-
um, útsendingartímar að kvöldinu
eru svo miklu mun dýrari. Þetta hef-
ur í för með sér að við náum ekki til
vinnandi fólks nema um helgar. Eftir
um það bil ár hefjast líklega sending-
ar á nýrri sjónvarpsrás í Kanada.
Ríkisstjómin hefur falið helstu
kirkjudeildunum að sameinast um
eina sjónvarpsrás „The Religious
Channel“. Okkur (CCCI) hefur verið
falið að annast umsjón með þessari
rás. Þá munum við senda þáttinn
okkar út á morgnana í venjulegu
sjónvarpsstöðvunum og endursýna
hann á trúarlegu rásinni að kvöld-
inu.
Hvað varð til að þið hófuð
störf í Evrópu?
í Kanada búa mörg þjóðabrot. í
Torontoborg einni búa 350 þúsund
ítalir, 100 þúsund Þjóðverjar, 80
þúsund Úkraínumenn, 120 þúsund
Portúgalir, svo eitthvað sé nefnt.
Okkur fannst við bera nokkra ábyrgð
gagnvart þessu fólki. 1979 fórum við