Heimilisvinurinn - 01.02.1910, Qupperneq 10

58
HEIMIIJSVTNUHINN.
“Flestum myndi ]>ví háfáorðið á, a'S spyrna nokk-
uð ómjúkt í þennan gamla hatt-ræfil og sú varð'raun-
in á me'S mig. Ég sparkáði í garnla' hattinn, en ég
sparkaði líka í heljarstóran stein, er var innan í
hattiuum.
“Ég sparkaði af svo miklu afli í steininn, að ég
datt kylliflatur, en, ]>ví mi'Sur tók ég með mér í fall-
inu, afarfeita og þéttvagsna konu, er kom í fangið á
mér. Þegar hún datt, feldi hútn stiga, er stóð vi®
húsiti. Annar endinn lenti á mér, en hinn skall á
hest, er var fyrir vagni. HeSturinn hóf sig upp á aft-
urfæturna og ökumaðurinn kastaðist úr vagninum..
Iíann féll ofan á liund; seppi skrækti og emjaði, og
beit ökumann í fótinn. Þá kom maður út úr húsi
einu og lamdi á ökumanni fyrir ]>að, að hann liefSi
dottið ofan á hundinn hans- Ökumaður greip stein,
er hann ætlaði að kasta í manninn, eu svo öheppilega
tókst til, að steinninn liélt inn um glugga hjá krydd-
salanum og kom kryddsalinn ]>egar út á strætið.
“Ég var nú loks risinn á fætur, og liafði í hyggjn
að taka ofuiiítið í lurginn á strák-anga, er stóð hjá
skellililæjandi að mér, og sem ég áleit, að látið liefði
steininn í gamla hattinn, mér til móðgunar. Ég snar-
aðist að stráknum. En kryddsalinn hefir víst verið
faðir hans, ]>ví haiin óö að mér. Ég varð svo utan
við mig af þessu, að ég baðaði út, hendínni og rak ]>á
kryddsalinn nefið á sér í hana svo fast, að hann fékk
blóðnasir. Við ]>etta varð okkur báðum svo liverft,
að hann hraut ofan í rennuna og ég á hann ofan. Og