Heimilisvinurinn - 01.02.1910, Blaðsíða 26

74
HEIMILXSVmURINN.
dottið í hug, að ég væri það fífl, að aðvara yður, ef
ég hefði í iiyggju að myrða ýður og ræna hús yðar“.
“Nei, það er satt; en þú hafðireinlivern tilgang,
er þu talaðir eins og þú gerðír‘£.
Já, tilgangslaust talaði ég alls ekki, og ég er fús á,
að segja yöur tilgang minn“.
“Gerðu það“.
“Þér töluðuð til mín í dag“,
£‘Gerði ég það?“
Uí T ,íl
Ja .
“Hvar?“
“Niðri í bæ“.
“Ég talaði viö eínhvern pilt þar, en livort það
varst þú, er ég ekkí viss um‘ ‘.
“Éger sami pílturimi“,
hujæ-ja •
Þegar eftir, að þér höfðuð talað við mig, óð
maður hranalega að mér og spurði míg um, livað J>ér
jiefðuð talað við mig“.
Gamlí maðurinn lét undran sfna í Ijós.
“Sagðir ]>ú honum nokku'ð?1'
Nei .
“Hverju svaraðir þú honum þá?‘‘
“Ég sagði, að honuin kæmi það ekkert við; ]>á
ibarði hann mig. Ég sló liann aftur vænt högg. Iiann
aetlaði aS hlaupa á mig, en þá kom kynblendingur
snér tii aðstoðar og maðurinn var rekinn sinn veg“ .
“Og hvað kemuralt þettavið hinum einkennilegu
SJinmælum, er ]>ú hafðir við mig?“
“Mjög mikið. Og ef þér viljið vera þolimnóður,