Heimilisvinurinn - 01.02.1910, Blaðsíða 31

8AGA SAKNfiAft HET.IU.
79
"HefirÖu hokkrti gínni heyrt fólk hér tala um
Hiíg' sehi íiirfil?
"Þér gleymið —“
HVerju gleyini ég?
“AS ég héfi Verið að eífis fáai' klukkustundír í
Ne\V Yol-k, Ég’ liefi Veríð hér í grencliimi hér Um bil
eina klUkkuStuíid, og heíi ekki íalað citt orð Við ítokk-
hrn niaiin. nema yður'h
“Það er satt- Ég gleymdi því. En heyrðu nú
til, drengur minfi; ég ef all"ciíikfehnilegt gamaimenni.
JÉÍg talá aldrei Við nðkkurn mánn hér í nágrehíiihu,
og ég hefi enga liugfnynd um álit nábúa minna á mér.
Mér ]>ætti gaman a'8 vita dálítið um ]>,að; þú getur
hjálpáð mér“.
“Get ég hjálpað yður?“,
Ja ,
“Hvernig þá?“
“Þú virðist vé-ra vel greíhdur og athughll
drengur*1,
“Þakka yður fyrir“.
“Þú gétur spurt þig fyrir liér í grendinní, Ég
]>arf ekki aö Segja eins skörphhi dreng og ]>ér, hvernig
]>ú átt að fára að ]>ví- Alt, sem ég J>arf að segja ]>ér,
er, að ]>ú mátt engan iáta merkja í livaða tilgangi ]>ú
ert aö hnýsast eftir áliti manna á mér, Láttu bara
sem ]>ú sért vel forvitim;, og kömdu svo og segðu mér
tíðindin“.
“Ég'skal koma eínhvern tíma, herra minn, og
láta yður vita hvað gengur1 ‘.
“Því ekki í dag?‘,