Heimilisvinurinn - 01.02.1910, Qupperneq 11

SLYSFENCfÉTN MXð’UR.
59
l’á er ég- kom liöndum fyrir mig, tók ég eftir ]nú, að
ég studdi þeim á andlilið á kryddsalantim, og er hann
á sama augnabliki rak fingurinn upp í mig, fékk ég
krampa í kjálkana, og beit í ógáti af honum fingurinu.
En hann er ekki tapaður. Hann er hérna í vestisvasa
mínum, í hreiuum pappír. — Gerið þérsvovel; hann
er hér í sama ásigkomulagi og ég tók vi'S honum. Ég
er ráðvendnismaður og vil alls ekki draga mér þumal-
fingur, sem til heyrir öðrum manni. Ekki er nú alt
búið enn.. Meðan við erum þarna í faðmlögum, kem-
ur lögregluþjónn að okkur og hrifsar í okkur. Mér
kom þegar í hug, að þetta kynni að vera einhver, er
ætlaði sér að myrða kryddsalann, og af pvf, að ég tek
ætíð málstað lítilmagnans, reis ég á fætur, og vildi
reyna að stilla til friðar. Ef til vill, liefi ég sýnthelst
til mikinn áliuga í þessum friðar-tilraunum mínum,
l’ví alt í einu fann ég, að eitthvað var komið á milli
tannanna á mér. Ég skirpti því út úr mér í lófa
minn, og sá ]>á mér til undrunar, að það var nef. —
Geri'ö ]>ér svo A>ei, það er í þessu bréfi, óvolkað ogþrifa-
legt.
“Þér segiö, að mér sé kent um, að hafa bitið nef-
ið af lögi'egluþjóninum. Slík ásökun er fjarstæða; til
hvers hefði lögreglu-þjónninn átt að vera að trana
nefinu á sér upp í mig, meðan ég var að ræða við hann
um íriðar-mál.
“Þegar þar bættist svo við, að 5 eða 6 lögreglu-
nienn ólmuðust þarna utan um mig, varð ég alveg ut-
an við mig at undrun, ]>ví ég sá einn feirra detta og