Heimilisvinurinn - 01.02.1910, Qupperneq 18

ÍTÉÍMÍLÍSVINtmiNN.
. 66.
íng koma í blóö sitt og hann svaraði nokku'S ómjúkt
með aíinari gpm&kig,
“Hvaö vaiöar yöuf öffi ]ílaö:, hvaÖ íianfi sagSf víÖ
míg?“'
‘ ‘Því sváfaröu tah éda, íiíffi Íiúndsíiotfiö þítt?“
grenja<§i ínaöurinn óg gaf Gharles tím leið' dú’glegarr
kinnhest ineð flaírí heildi,
Xú sau« blóöið í æöUm Charfes, flaníi gaf
sér ekkí tíma til,- aö athuga sfæxðar- óg styrkleika-
muninn, sem var á öiilli liaíis og fiiótstöðufnannsins-
Fijótur éiiis og eldiiig gaf hanil nianfíinnui sVo vei útí
láti® kjafíshögg,. að stóri maðurifm skjógraði viðö
Hann hreytti ár sér voðalegu blótsyrðí ðg nitmdi hafa
lostiS drénginn voðahoggij ef hinn fröllaukní kynblend-
ingur hefði ekki komið til sogönnár, og fekið svolanrt
íiönduni,
“Hættti ]?a'ri berja fimön,- é-kkí berja dreng“,
sagði JiaUn,
Á sania aUgnabliki kofíi iogregltif jófíii hlaupandi,
Það Vildi svö vel til, að hann haföi séö,. að ínaðnrinh
var sá, er hóf bardagaUn,. og hönum féll vel í geð að
sjá, að drengUrinn endurgalt höggið með slíku snar-
)-æði og freki,
Hann snéri sér að róstusdggnttm og niælti:
“'Snautaðu héðan og láttu drenginft í friöi; ]>ú
barðir fiafift að fyr-a bragði — ég sá J>a« og ef þú
hefir ]>ig ekki á brott, skal ég gefa þér húsaskjól“.
Maðurinn áleit vafalaust, að snjallaSta ráðið værí
að faraekki leiigra útí]>etta mál að svo komnu. Ilanií
!ór burt aíl-súr ásvipí en haM íbótunuin viðdrenginn,