Muninn - 01.04.1957, Síða 24

24
MUNINN
nei, nei, nei þær verða að lenda fjarri, fjarri.
— Hún er að leggja frá sér fötuna og kyssir
litla strákinn, sem kemur sílrandi inn í
sömu andránni, votur í annan fótinn. —
Þær koma nær og nær, en þær geta ekkert
þrjár svona litlar, gular og sakleysislegar,
þær voru ntilljón við Dunkirk, þessar geta
ekki hitt og jafnvel þó að þær komi nærri,
geta þær ekkert gert. — Nú sitnr hún við
eldhúsborðið og drekkur volga mjólk, hvít-
leitir dropar glitra í munnvikjunum, gló-
kollurinn drekkur líka og afi hlær. „Nei,
ekki þarna á íslandi, þar er ekki barizt,
þar er bara sumarfrí." — Þær eru svo nærri,
svo nærri, en þær geta ekkert, þær eru bara
þrjár, þær geta ekkert, ekkert, ekkert.
Þegar þeir skriðu upp úr skurðinum, var
skothríðin h]j(iðnuð, deplarnir horfnir bak-
við Höttinn og boðaföll sprengjukastsins
við skipið löngu skollið á landsteinunum, —
fjörðurinn sléttur. Á inneftirleiðinni sáu
þeir, að skipið var byrjað að síga og að
bátar koniu að landi með þrjá persónu-
lausa böggla innanborðs. Þeir voru dregnir
upp á bryggjuna og keyrðir í hermanna-
spítalann. Einhverjir höfðu særzt.
Um kvöldið varpaði tunglið óbreytilegri
geislarák sinni yfir fjörðinn endilangann
og innum glugga þorpsins. í spegilbrúnni
miðri háði skipið dauðastríð sitt, og fölan
bjarmann lagði undarlega yfir fjörbrot þess.
Þeir sátu á ströndinni, norðanmegin, dreng-
urinn og faðir hans, sá síðarnefndi hafði
lagt liandlegginn yfir öxl sonarins. Einstaka
stjarna virti fyrir sér þögulan leikinn.
Þetta kvöld bjó faðirinn yfir örlitlu
leyndarmáli. En hann ætlaði að geyma það
um stund, geyma það unz iðukastið frá
sökkvandi skipinu væri hjaðnað og brota-
lömin horfin úr silfurbandi mánans, en brú
hans lægi óslitin frá fjöru til hafsauga.
Og stundu síðar, þegar enginn gat lengur
ímyndað sér, að á firðinum hefði legið skip,
sem hófst og hneig í austanátt, en speglað
ist á höfði í stillum, sagði liann drengnum,
að Gyðingurinn, vinur fjölskyldunnar,
mundi ekki koma aftur með ananas, epli,
appelsínur og gula bangsa.
Heimir.
- Gönguför um nótt
(Framhald af bls. 16.)
Ég beygi fyrir horn, lít upp eftir götunni
og sé 1 jós í glugga á hornhúsinu. Það er í
herberginu mínu, eitt einmanalegt ljós, sem
blikar eins og leiðarstjarna á milli trjánna í
görðum sofandi borgara. Mig grípur fagnað-
arkennd — eins og þegar áttavilltur farmað-
ur sér vitann leiftra — tilfinning, sem sviptir
burt efasemdum og treystir vonir. Það er
íullvissan, sem rekur brott hinn nagandi
kvíða óvissunnar.
Næturganga mín er á enda. Ég beygi nú
fyrir efra liornið. Klukkan slær á fjórðung,
livellt fótatakið berst út á myrkvað strætið.
Eg stanza, fótatakið deyr út. Ég sting lyklin-
um í skrána, opna, geng inn. Hrökklásinn
lokast. Fótatakið kafnar í þykku gólftepp-
inu.
Þórir Sigurðsson.
- Heimsókn á Blundsfund
Framhald af bls. 16.
sér. Þórarinn er troðinn undir, keflaður og
bundinn á höndum og fótum og síðan dreg-
inn inn í fundarsalinn. Mig langar ekki til
að horfa á það, sem nú á að fara hér fram,
til þess er ég of brjóstgóður maður. En alla
leiðina út ganginn hljóma neyðaróp Þórar-
ins í éyrum mér.
J. P. Á.