Muninn - 01.04.1957, Síða 28

28
auka þroska nemendanna. Þeir, sem eyddu
tímanum í óþarfa og vitleysu, v'æru hinum
ósíðri og stæðu ekki eins vel að vígi í lífs-
baráttunni, og myndu þá hæfari menn velj-
ast í vandameiri stöður í þjóðfélaginu, ef að
líkúm léti.
hað, sem koma ætti í stað þessa, er fyrir-
lestrafyrirkomulagið.
Steindór Steindórsson sai>ði nokkuð frá
o
tilhögun kennslunnar vestra, svo sent hann
kynntist henni í ferð sinni. Ég ætla að leyfa
mér að drepa á nokkur atriði úr ræðu lians.
Vona ég, að það sé ekki rangfært mikið eða
skaðlega.
Hann sagði m. a., að fyrirlestratilhögunin
ríkti og yfirlieyrslur þekktust varla. Tím-
arnir hæfust á því, að kennarinn kæmi með
útdrátt úr lexíunni, sem hann færi í, síðan
rekti hann allýtarlega viðfangsefnið, og þá
bæru nemendur fram spurningar og rætt
væri um námið vítt og breitt. Þetta og ekk-
ert annað ætti að taka upp. Strax gæti ein-
hver sagt: „Nemendur í æðri skólum hér
hafa ekkert vit eða engan þroska til að taka
við slíku.“ Þetta fellur um það, sem Stein-
dór sagði um kennsluhættina, sem jafnaldr-
ar okkar í Bandafíkjunum eru beittir, og
f jandakornið, ekki erum við óþroskaðri en
þeir.
Tilhögunin yrði í stórum dráttum þessi:
Kennslutími yrði lengdur allmjög. Nem-
endurn yrði venjulega ekki sett neitt sér-
stakt fyrir heima, nema ritgerðir um ýmis
efni, sjálfstæð heilabrot, sem byggðust á
námselninu, svo sem ,,diskussionir“ í stærð-
fræði og þess háttar.
Afttir á móti væri unnið hörðum hönd-
um í skólanum.
Kennarinn kæmi með útdrátt úr lexí-
unni, þ. e. a. s. ekki smækkaða mynd henn-
ar, heldur aðalatriðin, og yrðu nemendur
að skrifa slíkt niður. Því næst færi kennar-
inn sjálfur í efnið og skýrði út það, sem
skýringar þyrfti við. Því næst væru spurn-
MUNINN
ingar bórnar upp til kennarans og umræð-
ur um viðfangsefnið færu lfam. Auk þess
væru tímarnir gerðir sem skennntilegastir
nteð því að leyfa nemendum að beita þekk-
ingu sinni á hagnýtan liátt. Auðvitað yrðu
kennslubækur notaðar eftir sem áður.
Aðhald á nemandinn að fá frá sér sjálf-
um, sómatilfinningu sinni. Skriflegar æf-
ingar yrðu endrum og eins til að gefa nem-
andanum tii kynna, hvar ltann stæði.
Þar sent svona væri gert, yrðu fjarvistir
nemenda mun fágætari og það veit ég, að
skróp hyrfu úr sögunni, því að nemandinn
yrði að leggja á sig óþarfa vinnu. Nemend-
ur myndu einnig fara að sofa heima, en ekki
í tímum, þar sem deyfðin og drunginn knýr
nentandann til svefns. Stagiið, stamið, þagn-
irnar hyrfu, og elja og áhugi ríkti. Santband
nemenda og kennara yrði ánægjulegra, og
kennarar myndu fremur geta skilið nem-
endur sína. Ekkert þyrfti þetta að auka á
erfiði kennara, þar sem handbækur yrðu
fyrir hendi nteð úrdráttum, og nám kenn-
araefnanna yrði rniðað við þetta. Ánægjan
myndi aukast hvarvetna, og gætum við
beizlað tímann, þroskast.
Ég finn gjörla, að margt skortir á útskýr-
ingu mína, en ég hef ætlað að segja þetta í
sem fæstum orðum, og liefur nákvæmnin
kannske beðið tjón af því.
Tryggvi Gislaso n.
Sakir síðueklu varð að sleppa nokkrum
hluta þessarar greinar. Biðjum við höfund
og lesendur forláts. Ritstjórn.
í dönsku hjá 7. S'. — Huldar er í „þvers
og kruss“ á töflunni.
Vernh.: „Nei, er nú ekki skáldið farið áð
skrifa ljóð upp á töflu."