Muninn - 01.12.1962, Síða 4

sínu rétt fyrir jólin. Við sveiflumst til og
frá í þessari hringiðu og vitum hvorki upp
né niður. Þegar að loksins að jóliri koma,
grípum við tækifærið fegins hendi og hvíl-
um okkur dauðþreytt á öllu sem við keniur
þessum helgidögum. Fullorðna fólkið hvíl-
ir sig eftir verzlunarferðirnar og allt baslið,
skólafólkið reynir að gleyma skólastritinu,
ef því hefur þá ekki verið sett fyrir yfir há-
tíðirnar, og barnið leikur sér að jólagjöfun-
um sínum.
Já, vel á minnst, jólagjafirnar. iÞarna
komum við að stórum þætti í jólahaldi okk-
ar. Enginn þykist maður með mönnum,
nerna hann geti gefið sómasamlegar gjafir,
en það merkir, að þær kosta dálaglegan
skilding. í staðinn fær hann svo Hklega
aðrar gjafir, svo eignirnar rýrna vonandi
ekki við þetta. En jólagjafirnar eru aðallega
ætlaðar börnunum, enda eru jólin hátíð
barnanna. Gjafirnar hafa þó sína galla, því
barnið er ekki gamalt, þegar það fer að
meta jólin eftir þeim gjöfum, sem það fær,
og þá er jólaboðskapurinn kominn tölvert
iangt í burtu.
Ég býst við því, að jrið hafið öll orðið
snortin af helgi jólanna, en sennilega eruð
jrið hætt að finna til sömu tilfinninganna
gagnvart þeim nú, og þið funduð, sem börn.
Tíðarandinn hefur breytzt, og okkur finnst
jafnvel minnkun að því að hugsa í barns-
legri einlægni um uppruna og tilgang hátíð-
arinnar. En við getum ekki komizt í snert-
ingu við jólin nema í gegnurn barnið í okk-
ur, með Jrví að útiloka allt hið áunna og
utanaðkomandi og verða við sjálf.
í guðspjallinu stendur skrifað: „Hver,
sem ekki tekur á móti guðsríki eins og barn,
mun alls eigi inn í jrað koma.“ Þessa skul-
um við vera minnug, þegar jóladagar fara
í hönd, og íliuga um leið, að:
pÞessa hátíð gefur okkur Guð,
Guð, hann skapar allan lífsfögnuð,
án hans gæzku aldrei sprytti rós,
án hans náðar dæi sérhvert ljós.“
Kristinn Jóhannesson.
fram hina fegurstu tóna úr hörpu manns-
sálarinnar. Menn hafa lagt sig fram við að
skapa fegurð og kærleika, hvort svo sem
grunnurinn var sorg eða gleði.
Börnin urðu tákn þessa tíma. Ekki ein-
ungis vegna þess að litið var á jólin sem af-
mælishátíð Jesúbarnsins, heldur vegna þess
að þau voru hinurn fullorðnu lykill að sínu
eigin sjálfi. Hin fölskvalausa gleði þeirra,
hin djúpa, hreina jólaalvara þeirra, voru
dýrmætustu laun gleðjendanna, tærust fyll-
ing í lífi þeirra.
En hvernig er viðhorf okkar til jólanna í
dag? Finnum við til Jressarardjúpu kenndar,
sem verið hefur dýrmætust jólagjöf? Sjálf-
sagt verða svörin jafn mörg jreim, er svara,
en þó er eitt, sem ekki verður fram hjá
gengið. Þegar eitthvað er yfirdrifið, tapar
jrað upphaflegu gildi sínu.
Ef við göngum fram hjá búðargluggum
skömmu fyrir jól og virðum fyrir okk-
ur jrað, sem fyrir augun ber, fer vart hjá
jrví, að okkur verði ljóst, að jiau eru nú
sem óðast að taka á sig blæ verzlunarhátíð-
ar, og manni flýgur ósjálfrátt í hug, að
enn á ný verði breytt um form þeirra. Eins
og stefnir í dag, getum við vel hugsað okk-
ur, að innan fárra áratuga verði lýsing Lofts
Guðmundssonar á aðfangadagskvöldi sum-
arjóla, orðin að veruleika um hina gömlu
fagnaðarhátíð, er hann segir: „og sjá, þar
stóð vagga, silfurkrómuð og steind, og svo
mikil, að uppi í henni rúmaðist fullstór
fólksbíll af nýjustu gerð; „Sjá. . . . sumar-
jólabarnið í vöggu sinni, mælti ráðherrann
og hóf raustina. Sjá . . . almenningsguðinn,
sem yður er kjörinn til næstu sumarjóla.“
Ef til vill koma barnabörn okkar til með
að halda jól sín hátíðleg með líku sniði, en
þá verður ekki mikið eftir af hinu aldna
einfalda jólahaldi og hreinni trú.
Við skulum þó vona, að enn á tuttugustu
öldinni geti rnenn fundið til sannrar jóla-
gleði, og jólaklukkur hringi mannkyninu
frið yf ir vang grimmustu stríða.
Sig. H. Guðmundsson.
28 MUNINN