Muninn - 01.12.1962, Síða 15

ÞRÁ
LÖNG ER NÓTTIN
Löng er nóttin
á þessum rauðu melum.
Upp yfir gráan vegg tímans
hefur hvítur fugl morgunsins
sig á loft og stefnir
á bláa fjallsöxlina,
sem rís í fjarska.
Þú hefur auglit þitt
í spum og þrá
og hvíslar í undrun:
„Hvers vegna þetta myrkur?“
Og þögnin svarar
hljóðlátt og milt:
„Vegna morgunsins,
sem er í vændum."
„Handan við vetur
þjáninganna rís
dagurinn.“
x
Ennþá var
óskin gleymda
úr öskunni risin.
Ennþá var
óskin týnda
frá auðninni stigin.
Allt, sem var,
ómur þess liðna,
andblærinn hljóði.
Ljóð, sem fæðist
á flótta til dauðans,
firðni bláa.
Seiðandi tónn
sem töfrar hörpuna,
tilfinning þín.
Ennþá er
óskin gleymda
úr öskunni risin.
x
MUNINN' 39