Heimilisblaðið - 01.09.1933, Síða 24

148
HEIMILISBLAÐIÐ
Svanfríður sumarnótt.
Eftir H. W. Longfeílow.
(Þýtt við lag.)
Svanfríður sumarnótt,
sveipaðu augu fnn
climmblámans blceju hljótt! —-
Blundar hún, ástin mín;
blundar, blundar hún, ástin min.
Sviphreinn um sumarnótt
síðla þú máni shín;
síg Jrú að sævi hljótt! —
Sefur hún, ástin mín;
sefur, sefur hún, ástin mín.
Svifblær um sumarnótt,,
seinki þar sporin þín,
blómskrúð, sem bendir lújótt! —
Blundar liún, ástin mín;
blundar, blundar hún, ástin mín,
Sál mína, sumamótt
sveimandi’ um dramrúönd þin
sýndu’ ’henni! — Sœtt og rótt
Sefur hún, ástin min;
sefur, sefur hún, ástin min.
Sig. Júl. Jóhannesson.
sem hann gæfi henni varla gaum. Hún var
honum ekki til neinna óþæginda; hún kom
og fór þegar henni gott þótti. Hann reyndi
hvorki að gera neitt til að skemta henni
sjálfur eða sjá henni fyrir neinum skemt-
unum. Yrði honum á að líta þungivndis-
legu augunum á hana, lýsti sér í svip hans
vanþóknun. Hinn tryggi Pat gat ekki látið
vera að furða sig á því, að húsbóndi hans
skyldi alt af vera í svona vondu skapi,
þegar hún kom að utan með rjóðar kinn-
ar af útiloftinu og með líf og fjör í æðum.
Hún hafði strax tekið upp á því, að
koma með blóm í hvert sinn, sem hún kom
að utan. Henni fanst gamla húsið mjög
skuggalegt. Eina ráðið til þess að lífga
það upp, var að setja blóm hér og þar.
Hún var vön að kaupa mikið af blómurn
og sparaði það heldur ekki nú, þar eð þau
voru það eina, sem hún naut þar inni. Hún
keypti fyrst rósir og fjólur, en þar sem
henni virtist Bruce þykja ilmur þeirra
óþægilegur inni í heitri stofunni, tók hún
þau og bar þau inn í önnur herbergi í
húsinu. Þar næst kom hún með túlípana,
allavega lita, og setti þá hér og þar í stór-
um glösum. Pat var ákaflega hrifin ai'
þeim. Hann gat ekki stilt sig um að segja
við hana, þegar hún var eitt sinn að hag-
ræða þeim: »Húsið er orðið alt annað, frú
Ramsey.«
»Ég er ekki viss um að læknirinn kæri
sig um það, Pat,« svaraði hún brosandi.
Henni var farið að þykja vænt um Pat,
með írska gletnissvipinn í augunum. Henni
fanst þau vera samverkamenn í þeirri und-
irferlislegu tilraun, að vekja að nýju lífs-
löngun og ánségju hjá dr. Bruce.
»Það getur verið að hann kannist ekki
við það,« sagði Pat spekinslega, »en hann
hlýtur að veita því eftirtekt. Hann var
'ekki vanur að vera eftirtektarlaus — maj-
órinn, var ekki vanur því. Stofan hans
er ósköp óskemtileg, finst mér. En hann
vill engu láta breyta. Og þessar gömlu
fjölskyldumyndir, eins alvarlegar og þær
væru dauðadæmdar. Og svo bækurnar.
Hvergi Ijósdepill í stofunni. Og svo situr
hann í þessum bansettum stól — fyrirgef-
ið þér, frú, að ég blóta —«
»Svona lít ég einmitt á það,« fullvissaði
Nancy hann um.
»Þakka yður fyrir það, frú. Svo situr
hann þarna eins og í fangelsi — sem þao
og er. Þesi gulu blóm, sem þér hafið þarna
— það væri hægt að líkja því við það, að
sólin hefði náð upp hurðarlokunni og laum-
ast inn til hans — auðvitað án hans leyf-
is. Þér megið ekki láta þau vera of nærri
honum, frú Ramscey,« bætti Pat svo við,
mjög áhyggjufullur. »Hann var ekki svona,
nei, majórinn var ekki svona.«
»Auðvitað er mér það ljóst, Pat. Vio
skulum halda áfram að bera blóm inn í
stofuna, meðan hann bannar það ekki.
Hann er svona úrillur af því hann viíi
ekki láta kenna í bi-jósti um sig. Eg læt
mér standa það á sama.«
Pat bjóst ekki við, að hún skildi nema
lítið af því, sem dr. Bruce hefði oi’ðið að
ganga í gegnum. Hvernig átti annað aö
vera? Honum þótti vænt um það. Sjálfan
langaði hann til að geta gleymt.
Frh. nœst.