Heimilisblaðið - 01.09.1920, Síða 12

140
HEIMILISBLAÐIÐ
trúlofi maður sig stúlku og kvongist henni,
þá tengist maður fólkinu hennar lika«.
»Hvað varðar mann um það!«
»Já, það er nú hægra um að tala en í
raun að komast; sé maður nú einu sinni
kominn í róluna þá —«.
»Já, þá verður maður nauðugur viljugur
að róla sér með þeim hinnm« sagði Wei-
del hlæjandi.
»Nú, jæja. En setjum nú svo, að það séu
manngarmar, blótandi, ragnandi og hund-
heiðnir. Þú heyrðir með þinum eigin eyr-
um,’ að faðir Láru var alt af að blóta á
sjálfan háheilagan jóladaginn, og þessi —
þessi — Möller, var alveg steyptur í sama
mótinu«.
»Já, mér datt i hug, að þú mundir segja
þetta!« tók Weidel fram i; — «ef þau teldu
sig vera trúaðar manneskjur, þá gæti eg
skilið viðbárur þinar; en hafi menn ekki
látið neitt á sér heyra i þá átt, þá er það
blátt áfram hlægilegt að álasa þeim fyrir
það, að þeir eru, eins og þeir eru. En hitt
er annað mál, eins og auðvitað er, að mað-
ur getur orðið hryggur út af þvi, að þeir
skuli vera svo margir, er bera svo lítið skyn
á kristindóminn, að þeir halda si og æ að
þeir séu alt annað en þeir raunveruíega
eru — halda að þeir séu kristnir«.
»Legðu hendina á hjarta þér, Weidel, og
segðu eins og er, að þú sért ástfanginn af
Láru«, tók Dalby fram í.
»Þú veizt það víst ekki, hve þessi orð
þin lýsa einmitt þvi, hvernig ástandi hjarta
þíns er farið. Nú veit eg að minsta kosti,
að þú ert ástfanginn af henni og það að
marki«, sagði Weidel.
»Já, þér get eg trúað fyrir þvi, að eg
hefi elskað hana frá því er eg leil hana i
fyrsta sinni; þarna sat hún og var að syngja
fyrir prestsdótturina veiku og hélt i hend-
ina á henni. Þeirri sjón gleymi eg aldrei
og ekki heldur þvi, hvernig hún bar sig til,
þegar hún stóð upp og heilsaði mér. Það
var þá eitthvað i svip hennar og látbragði,
sem heillaði mig — eitthvað, sem eg get
ekki vísað á bug —
»Heyrðu mig!« sagði Weidel, en Dalby
greip fram í og sagði: »Nú, lofaðu mér að
tala út! Um leið og þessi tilfinning fékk
meira og meira vald á mér, þá braust önn-
ur fram, sem hvislaði að mér undarlegn
vissu: »Hún verður aldrei hlutskifti þitt«-
Þess vegna knúði eg sjálfan mig til að
segja það í áheyrn hennar, svo skýrt og
skilmerkilega, sem mér var unt, að eg
gengi aldrei að eiga nema trúaða stúlku.
Já, eg játa, að með þvi gat eg að nokkru
leyti friðað mig, enda þótt eg hafi átt í
þungri baráttn og oft óskað þess, að eg
hefði aldrei sagt það«.
»Ekki vorkenni eg þér það, vinur minn«.
mælti Weidel, eftir stundarþögn, »það er
gott að eiga i baráttu, ef maSur að eins ber
sigurinn úr býtum«.
»Ber sigur úr býtum? Hvað áttu við?«
»Auðvitað það, að hafi maður sagt við
unga stúlku —«.
»Ekki við hana«, greip Dalby fram í.
»Jæja, það er nú sama sem þú hafirsag*
það við hana sjálfa, úr því þú sagðir það
til þess að hún skyldi heyra það. Þú hefu
sagt: Eg geng ekki að eiga stúlku, nema
hún sé sömu trúar og eg, og þá gerirðu
það heldur ekki, þótt þú sért ástfanginu
af henni«.
»Já, það er nú hægra að segja —«• _
»Já, eg skal verða síðastur manna til 3
neita því«.
»Hjálpaðu mér þá í þessari baráttu«.
mælti Dalby, og lá nærri að hann brópað1
upp yfir sig.
»Hvernig á eg að fara að því?«
»A eg að segja þér það?« ,
»Segðu mér fyrst«, mælti Weidel, »he
urðu, að hún sé ástfangin af þér?« .
»Það veit eg ekki almennilega« ui®
Dalby.
»Jú, þú veist það áreiðanlega«.
»Eg held hún sé ástfangin af þér«, s
Dalby.
»Já, það held eg nú líka. en hvað
»Þú heldur það?« sagði Dalby. .g
»Nú jæja! eg veit það; en það. sem
-?«