Heimilisblaðið


Heimilisblaðið - 01.09.1920, Blaðsíða 13

Heimilisblaðið - 01.09.1920, Blaðsíða 13
ÖEIMILISBLAÐIÐ 141 höfum talað, fer eingöngu okkur í milli. Ef ef hefði ekki séð, hve ástfanginn þú varst, þá hefði eg auðvitað aldrei haíið rciáls á þessu. Nú veiztu, hvernig i öllu Hggur og getur svo hagað þér eftir því«. Þeir voru nú búnir að ganga á sig lang** an krók, og komu ekki heim fyr en um miðnætti. Nú var kominn síðasti dagurinn, sem Weidel gisti hjá Dalby lækni. Stúlkurnar skreyttu stofana lítið eitt, og sæti gestins við miðdegisborðið var blóm- um prýtt. Dalby hafði af ásettu ráði boðið Jörgen Gadegaard til sín. Eftir samræðurnar kvöldið áður, talaði Dalby færra en áður við Weidel, vin sinn. Það var eins og þeir hefði talað út, eða logn eins og eftir hvassviðri. Honum var það heldur ekkert hryggðarefni, þó að Weidel færi morguninn eftir. Hann hafði eins og þröngvað sér til að bæla niður ást sína eða láta að minsta kosti, eins og hann hefði fult vald á til- finningum sínum. En þegar liann heyrði Láru syngja i kirkjunni, þá hvarf honum öll sú uppgerðar-stilling; náði ástin þá öfl- ugri tökum á honum en nokkru sinni áður. Hann var þvi hræddur um sig og þorði blátt áfram ekki að vera einn síns liðs með þeím Láru og Weidel — hann mundi Verða að athlægi í augum þeirra. Hann hafði orðið hrifinn af ræðu Jörg- ens. í þeirri ræðu fann hann eitthvað af hinum fjöruga og hreina andblæ æskunnar anda á móti sér; sá andblær varð til að kæla brunann í sálu hans; hafði hann nú boðið honum heim með sér undir því yf- ‘rvarpi, að hann ætlaði að tala við hann úm samkvæmið, sem átti að verða hjá Jörgen daginn eftir. Og hann iðraði þess ekki. En þar á móti var þeim hinum ekki meira en svo um Það, af því að þeim fanst, og það með réttu, að þessi gestur drægi talsvert úr þeirri gleði, sem þau höfðu ætlað sér að fá að njóta á þessu kvöldi. Dalby mælti fyrir minni Weidels og þakkaðí honum hjartanlega fyrir þangað- komu sína, óskaði honum allra fararheilla og bezta árangurs af náminu erlendis. En annars var mest talað um jarðarförina og töluðu þeir mest Dalby og Jörgen. Kvöldið leið svo, að hvorki var sungið né leikið á hljóðfæri; á engum var sá hátíðablær, sem þau höfðu einmitt búist við að verða mundi og ekki sizt á Láru. Hún hafði hugsað til kvöldsins með sorg- blandinni gleði, en samt hafði hún gert sér far um, að láta gleðina fljóta ofan á; en það fór þó alt á annað veg en hún hafði hugsað sér; henni fanst alt af á sér, eins og eitthvað hefði hrunið til grunna af von- um sínum á einn eða annan hátt. Þeir vinirnir báðir og Jörgen virtust blátt áfram aldrei ætla að verða búnir að ræða saman. Þær mæðgur ungfrú og frú Dalby voru svo ástúðlegar í viðmóti, sem hægt var að hugsa sér, og þó fanst Láru, að hún hefði aldrei séð það fyr svo greinilega sem nú, að eitthvað skildi hana og Weidel, sem ekkerl mannlegt auga gat séð. — Þegar lokið var tedrykkju þá var lítið eitt sungið og leikið á hljóðfæri. En þá fundu þau það bæði, Dr. Weidel og Lára, að þau vantaði lif í skákina. Hugur þeirra og hjarta átti ekki heima i söngnum; þá fyrst, er þau sungu öll saman inndælan sálm um skilnað Guðs barna hér á jörðu, að eitthvað kom í Ijós al' því sem þau höfðu þráð alt kvöldið. En Lára söng með grátstaf í kverkun- um. Hún sá nú í huga sér litlu, hnuggnu stúlkuna, sem stóð utan við stúlknahópinn í skólannm forðum, hrædd, en þó þrá- kelknisleg á svipinn; hún var grátandi og aðstoðarlaus; en hún sá líka hann, sem þá kom og klappaði á höfuð henni og sagði með hjartanlegri bliðu: »Vertu ekki angur- vær, vinan mín litla«.

x

Heimilisblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisblaðið
https://timarit.is/publication/431

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.