Heimilisblaðið - 01.09.1920, Síða 14

142
HEIMILISBLAÐIÐ
Magnús hinn góði.
Hann hét Magmís, en viðurnefnið féklc
hann þegar i fyrstu frímínútunum, sem
hann var í skólanum.
Drengir eru nú engir englar, eins og þið
vitið og sízt, þegar mörgum slær saman
Og við hérna erum ekki betri en allir aðrir
drengir. Okkur fanst við hafa fylsta rétt til
að stríða honum Anton Krog. og það var í
marga daga stöðug skemtun hjá okkur.
Hann vann lika til þess, því að hann var
svo ákaflega óviðfeldinn og montinn. Hann
kom i skólann á gljáandi stígvélum og með
úrfesti, þó að hann væri ekki nema 11 ára,
og hve nær sem hann kom því við, þá
raupaði hann af því, hve pabbi hans ætti
mikla peninga. En það var nú sök sér.
Annað var verra hann var mesta sögu-
smetta. Hann hafði rakleiðis sagt kennar-
anum, að hann Tycho Holm hefði verið
strákurinn, sem kastaði snjókúlunni í silki-
hattinn á skólastjóranum í fríminútunum,
svo að hatturinii þeyttist langar leiðir út á
bala. I3að var ekkert sem rak Anton til að
kjafta trá þessu, því að kennarinn spurði
engan að því, nema þann, sem efstur var
i bekknum okkar. En Auton var reiður
Tycho Holm, fyrir það að hann var röskv-
astur okkar allra, og svo hefndi hann sín
á honum á þennan hátt.
Og þetta gálum við með engu móti þolað.
Anton átli alt annað en skemtilega daga
um þær mundir. Auðvitað réðumst við ekki
beinlínis á hann til þess að rifa hann og
klóra; en hitt vantaði ekki, að við hótuð-
um honum því og mörgu öðru illu, og
aldrei liðu frímínútur svo, að við settumst
ekki að honum allir bekkjarbræður hans
og klemdum hann upp við vegginn og
liæddum hanu miskunnarlaust.
Þetta gerðist lika þaun daginn, sem Magn-
ús kom i skólann fyrsta sinni.
Leikurinn stóð þá sem hæst og við lét-
um uppnefnin og hótanirnar dynja yðr
veslings Anton, þar sem hann stóðy að
vanda upp við vegginn allur þrútinn 1
framan af skælum og reiði og sagði með
titrandi röddu, að hann skytdi segja skóla-
stjóranum og pabba sínum eftir okkur.
»Já, reyndu nú það, að slaðra en þa
einu sinni, þá skaltu fá að kenna á þessum«!
Þetta sagði Tycho Holm og gekk að
Anton með reiddan hnefann framan i hann.
En þá kom nokkuð fyrir, sem okkm'
varði sízt.
Drengur kemur og leggur litlu hendina a
handlegginn á Tycho Holm og sagði i
mjóum og titrandi rómi:
»Þú mátt ekki berja hann«.
»Hvað, livað? má eg ekki? hrópaði Holm
alveg steinhissa og snaraðist að drengnum.
»Hver ert þú, snarkringlan þín, sem ætla1'
að banna mér það?«
»Eg heiti Magnús Berg —. og mamma
hetir sagt, að eg — að eg eigi alt af að
hjálpa lílilmögnum, sem aðrir leggast á og
öllum, sem bágt eiga«.
»Nú, mamma þín heíir sagt þér það?«
rumdi í Holm, »já, þá verður þú nú að
gera svo vel að venja þig af þvi, og svo
verðurðu að vara þig á því, að reka nefið 1
það, sem þér kemur ekki við; annars get'
urðu komist i hann krappan«.
Það var auðséð, að Magnús litli komst 1
bobba við þessar undirtektir; en hann bar
sig eins og hetja, og þó að grátstafur kænú
í kverkar honum, þá sagði hann:
»Þið eruð svo margir um einn og eg
eg vil hjálpa honum«.
Við fórum allir að skellihlæja að þessu.
Og drengir eru nú þeirri ljótu gáfugæddii.