Heimilisblaðið - 01.05.1938, Blaðsíða 12

76
HEIMILISBLAÐIÐ
þjóð, og einstaklingum hennar bendingu og
hvöt, til að leita og neyta ,sömu ráða og
hingað til hafa, bezt dugað, og bjargað,
bæði heilum þjóðum: og einstaklingum;
ganga upp í helgidómjnn, hver í sínu
hjarta; hver á sínu heimili og hver, sem
getur, sameiginlega í helgidóm síns safn-
aðar, til að biðjast fyrir, þegar erfiðlega
gengur og báglega, horfir, um lífsbjargir
almennings, líkt og nú, og engin mannleg
vizka né máttur fær við ráðið, svo sem
þegar náttúruöflin og náttúrugangurinn
snúast gegn oss mönnunum. Eðaskyldi enn
þá einu sinni þurfa að verða enn harðara
á barið til þess, að þessi þjóð og einstakl-
ingar í lienni hverfi frá trúarlegri og sið-
gæðislegri léttúð, alvöruleysi og vantrú, til
vonar og bænar, syndavíðurkenningar og
betrunar. Því að víst er það alveg augljóst,
að enginn ræður við náttúruna, nema sjálf-
ur náttúrunnar skapari og Drottinn Guð
almáttugur. Góðii', kærir vinir, vér sem
nú höfum gengið upp í þenna helgidóm
saman: vér skulum kannast við Guðs- og
tilbeiösJuþörf vora,, og gera vort til að aðr-
ir geri það líka, svo að margra bænir sam-
einist, og verði því fremur bænheyrðar.
Vér skulum þakka alt og alt hið góða og
blessaða, sem hann hefir gefið oss hverj-
um einum og öllum saman; og líka alt, sem
vér höfum getað gert. vel og rétt. En u,m
fram alt þó biðja, að náð hans við oss verði
ekki til ónýtis; fyrirgefa oss syndirnar og
vera oss miskunnsamur hjálpari bæði til
líkams og sálar, svo að oss, hverjum einum
og öllum samlan verði að öllu vel borgið um
tíma og eilífð í Jesú nafni. Heyr nú og bæn-
heyr allar slíkar, allar góðar bænir allra,
almáttugi og algóði Guð í Jesú nafni. Amen.
Hvítasunna
1 öllum ljóma lífsins sólin
hin ljúfa, skín á náðarstólinn,
og sætast ilma blómin blíð
á bjartri hvítasunnutíð;
þá boða meira’ en englar oss,
að ávöxt beri Jesú kross. /i. j.
Minningarorð.
Ort undir nafni syrgjandi móður.
Guðni Kjartan Sigurðsson, Hælavík.
F. 11. des. 1931. D. 10. marz 1936.
Að hug mínum sækja heldin tröf,
ég horfi niður í opna gröf,
sem breiða, veglausa vik.
Hve erfitt að kveðja i síðasta sinn
saklausa, glóbjarta drenginn minn,
og sjá hann lagðan þar lik.
Mitt hjarta var aumt sem opið sár,
er ofan i gröf þxna, hrundu tár;
það böl var svo beyskt og þungt,
að reyna að skilja þann dauðadóm,
sem dæmdi þig burtu, mitt ljúfasta blóm,
svo hugfólgi.5, indælt og ungt.
Já, margs er að sakna, sorg mín er heit,
ég syi'gi svo margt, sem enginn veit,
en hug-gun er hug minum það,
að hið ljóta þú hafðir á leið þinni ei reynt,
þitt lif var saklaust og unduihreint
sem vordöggvað bláfjólublað,
Ég heyri rödd, sem hvíslar hljótt
i huga mínum, bæði dag og nótt
frá Guoi, sem gaf mér þig;
hún ómar i blænum hinn bjarta dag,
hún berst mér að eyrum við sólarlag,
með unað frá eilífðarstig.
Þótt brár þínar hjiipi hið bleika lín
og brostin séu nú augun þín
og hxynjt mér harmatár um brá,
í sál minni hljómar hjalið þitt
og hressir þróttvana bx’jóstið mitt,
og létta mín svíðandi sár.
Já, mér finst þú lifir svo ljiift hjá mér
og leikir þér hjá mér, þá enginn sér,
með björtu barnsaugun þín,
og hvíslir: »Mamma«, svo milt og rótt
sem mjúkasti blær um sumarnótt,
og brosir svo blítt til mín.
Ef einmana sit ég, svo oft ég finn,
sem ennþá hjúfrirðu kollinn þinn
svo hlýlega. að hjarta mér.
Mln jarðneska sjón má ei sjá til þín,
en i sál minni lifir þú, elskan min,
svo fy’gjumst við, hvar sem ég fer.