Heimilisblaðið - 01.05.1938, Blaðsíða 16

80
HEIMILISBLAÐIÐ
ætlið sjálfur að verða prestur, og- þurfið
þess vegna, að vita hvernig öllu er háttað
á prestsseitrunum«.
Já, nú vissi ég ekki einungis, hvernig
prestssetrið átti að vera, heldur líka hvern-
ig prestskonan átti að verða ásýndum.
»Lítið þér nú á! Þarna er hlaðan og
þarna er hesthúsið — Níels getur sýnt yð-
ur það«, sagði Andrea Margrét.
»Já, það má nú bíða þangað til seinna«,
flýtti ég mér að segja. Mig langaði n. 1.
ekkert. til að skifta um leiðsögumann.
»Við sku'ium, nú koma út, í aldingarðinn«.
En það var nú ekki auðhlaupiö að því
að komast þangað. Reyndar voru ekki svo
miklir farartálmar á leiðinni — hvorki
fjöll né fljót, hvorki eyðimerkur né undra-
höf — og venjulega var hægt að komast
þangað á tveimur mínútum. En það var
svo margt á leiðinni, sem tafði okkur samt.
Fyrst mættum við monsér Semíramis. Það
var hvítur köttur, og Andrea, Margrét fór
að segja mér ágrip af æfisögu hans, og svo
þurfti ég að sjá hvernig hann fór að mala
og boppa; en að boppa var innifalið í því,
að láta köttinn stökkva yfir höndurnar á
sér. — Svo komum við að brunninum; en
þá þurfti ég að gizka á hve djúpur hann
væri, og Andrea Margrét hló hjartanlega,
þegar ég gizkaði ekki nema upp á hálfa
dýpt hans; hann var n. 1. djásn og dýrmæti
prestssetursins, því að faðir hennar hafði
látið grafa hann. — Síðan átti ég að reyna
að draga vatn upp, í fötunni; en sú tilraun
hefði vafalausit endað með þvi, að fatan
hefði dregið mig niður, en ég ekki hana
upp, ef Andrea Margrét hefði ekki hlaup-
ið undir bagga með mér. Svo þurfti ég að
svipast eftir hreiðrinu storksins,, »því ao
það er ekkert, almennilegt prestssetur, ef
þar er ekki stoirkshreiður«, sagði Andrea
Margrét. — Svo sagði hún mér að stork-
urinn greiddi offur árlega, eins og hvert
annað sóknarbarn, því að annað hvort ár
fleygði hann niður eggi og annað hvort
ár unga.
En það þurfti tíma til alls þessa. Andrea
Margrét hataði öll hálfverk og mér fanst
engin ástæða til að hraða sér úr hófi fram.
Ég var ánægður, á meðan mér veittist
tækifæri til þess, að horfa í brúnu augun
hennar. Loks komumst, við þó út, í garð-
inn. I fyrstunni sá ég ekkert annað en blað-
lausa trjástofna og snjó og klaka; en And-
rea Margrét lauk fljótlega upp augum mín-
um: — Þarna uxu á sumrin hinar indæl-
ustu rósir — þetta, beð var umkringt ár-
iklum, og í því miðju var myrtusviður —
þarna var jasmín-laufskálinn og hérna uxu
jarðarberin-------já, mér fanst alt í einu
veturinn breytast í vonhýrt surnar; mér
fanst ég vera á gangi undir skuggasælum
valhnetutrjám og andaði að mér ilmi als-
konar blóma.
»Eruð þér ekki drotning —• líka hérna í
aldinga,rðinum.?« spurði ég, því að ósjálf-
rátt hafði ég fengið þá hugmynd, að aðal-
drotningin á prestssetrinu væri Andrea
Margrét, og að alt yrði. að lúta hennar boði
og banní — prestur prestskona — hjú og
hestar — alt væri þarna, til þess að þjóna
henni einni.
Ég várð þess vegna alveg hissa, þegar
Andrea Margrét svaraði spurningu minni
með neii.
»Er það satt?« spurði ég aftur.
»Já. — Mamma ræður ríki sínu hérna.,
og við hin getum. engu breytt hér, nema
með hennar vilja. Annars er það leiðinlegt,
þvj að ég hefi ótal breytingartillögur í höfð-
inu, en mamma vill ekki einu sinni heyra
þær nefndar á nafn«.
»Hverju vilduð þár þá helst breyta?«
»Hverju ég vildi breyta? Sjáið þér ekki
gamla grenitréð þarna? Ég vil láta, höggva
það upp — þá yrði dæmalaust fagurt út-
sýni héðan — út yfir fjörðinn«.
»Já, það er dagsatt; og ég vildi líka láta,
taka valhnetutréð í burtu; þá yrði líka
miklu rýmra og bjartara hérna«.
»Og svo vildi ég láta taka. í burtu stik-
ilberjarunnana; þá yrði hérna indæll gras-
bali«.
»Jú, og þá væri líka bezt, að taka hnetu-