Heimilisblaðið - 01.05.1938, Blaðsíða 17

HEIMILISBLAÐIÐ
81
trjágirðinguna; þá yrði líka svo ljómandi
fallegt alt í kring«.
Já — það er áreiðanlegt, að ef við
Andrea Margrét fengjumi að ráða, myndi
alt breytast í einum svip. En það var gott,
að prestskonan heyrði ekki breytingartil-
lögur okkar; ég er hræddur um, að þær
hefðu ekki náð samþykki hennar. Nú —
það getur svo sem, vel verið, að við höfum
farið nokkuð langt í breytingagirni okkar;
en það var hvort. tveggja, að mér þótti vænt
um að vera Andreu Margréti samdóma,
og í öðru lagi er ég breytingamiaður mikill;
og þar sem miklu auðveldara er að rífa nið-
ur, en byggja upp, þá kýs ég ætíð heldur
að rífa niður.
»En þér e'gið eftir að sjá það allra —
allra fajlegasta«, sagði Andrea Margrét;
»það er Linditrjáahæðin — nú skulum við
korna þangað«.
0g svo fór hún með mig upp á hæðina;
hún var yzt í garðinum og bar nafn af
stóru linditré, sem stcð efst á henni. Ut-
an við garðinn var hár og brattur bakki.
sem náði alla leið niður að firðinum, en
hann lá ísi hulinn, eins og glampandi band
á milli mjallklæddra hæða.
»Setjist þér nú hérna á bekkinn minn
— þá skuluð þér sjá fagurt. útsýni«.
Eg leit alt í kringum mig, en sá engan
bekk.
Andrea Margrét hló.
»Nei — þér verðið að fara upp í tréð —
þar er bekkurinn minn. Lítið þér nú á —
takið þér spottann þann arna, og tyllið svo
tánum í sporin í trénu — þá komiist þér
upp, eins og ekkert sé — ég skal strax
koima á eftir yður. Pað er rétt sæti handa
tveimur þar«.
Eg klifraði upp mjög ófimlega, og var
rétt seztur, þegar Andrea Margrét. var líka
komin upp og sezt við hlið mér.
»Nú verðið þér að hugsa yður, að það
sé sumar, og andblærinn ruggi trénu aft-
ur á ba,k og áfram, Getið þér hugsað yð-
ur nokkuð yndislegra en að sitja hérna
svipaður laufskrúði — eins og í rólu, og
heyra svo fuglakvak’ð alt í kring —- en,
þér verðið að reyna þetta sjálfur — þér
komið náttúrlega hingað að sumri, meó
bræðrum yðar?«
Jú — ég fullvissaði hana um, að svo
myndi verða.
»Hérna get ég setið klukkutímum sam-
an«, hélt. hún áfram.
»Og lesið?« spurði ég hálfsmeykur. Mér
fanst ég sjá bókasafnið álengdar — eins
og dökka vofu.
»Já, en reyndar átti ég nú við það, að
ég hefði bók hjá mér, því að ég les rnjög
lítið — en mig fer þá að dreyma dag-
drauma. Ég horfi upp í himinblámann, í
gegnum laufið, og sé hvernig sólargeislarn-
ir leika sér á kjólnum mínum,, eins og gull-
skiýdd álfabörn. -----En mér er að verða
kalt« — sagði hún skyndilega oig stökk nið-
ur — »komið þér — nú skulum, við reyna
okkur heim«.
Petta var mjög skynsamleg uppástunga,
því að við vorum bæði farin að finna til
kuldans. Það var eins og veturinn væri
orðinn gramur yfir því, að við vorum alt
af að tala um sumarið, og væri nú að minna
okkur á tilveru sína, með því að anda á
okkur, ömurlega, en þó um leið gletnislega.
Ég vildi samt ekki reyna. mjg. Hvers vegna
hefði ég átt skilja Andreu Margréti eftir
á miðri leið? Það hefði verið meir en lítill
kjánaskapur. En ég vildi hlaupa við hlið
hennar. Brátt varð ég þess þó var, að jafn-
vel þótt hún þyrfti að bera fæturnar helm-
ingi örar en ég, þá varð ég að taka, á því,
sem ég átti til, svo ég yrði ekki á eftir.
Nú vorum við komin fas,t að valhnetutrénu
— hvort okkar, sem fyr komst fram hjá
því, hafði í raun og veru unnið, því að úr
því var ómögulegt, að komast fram fyrir
aftur. Pess vegna herti ég mig líka það sem
ég gat — nú — aðeins eitt stökk — og ég
skall yfir eina trjárótina og lenti beint í
faðm:nn á Korpus, Júris. Hann hafði komið
heiman að, í hægðum sínum og virtist ekki
verða, mjög hrifinn af þa-sum faðmlögum.
»Eg varð á undan — ég varð á undan«,