Heimilisblaðið - 01.05.1938, Blaðsíða 28

92
HEIMILISBLAÐIÐ
ur með smákögri. Á höfðinu hafði hann
svarta, flúnelshúfu með gullsnúrum. Hann
hafði stífaðan flibba, sem skarst inn í
kjálka hars og- þvingaði eyrun fram, og
harðstífaðar skyrtulíningar huldu hendur
hans fram að rauðum, undnum fingrun-
um, sem voru þaktir af gull-og silfurhring-
um, sem gleym-mér-eyjum var þrykt í.
Hið rauöa, hraustlega en ósvífnislega
andlit hans, tilheyrði þeim flokki, sem eft-
ir minni skoðun næstum altaf ergir mann,
en til allrar óhamingju f'ellur kvenfólki oft
vel í geð. Hann gerði sér mikið far um að
láta sjást greinile a merki fyr’rlitningar
og hfsleiða á ruddalegu andlitinu, dróg lít-
il, mjólkurlituð augun stöðugt í pung,
hrukkaði brýrnar og gerði sér upp geispa,
togaði í, rauðgult re rivarar skepgið eða
sneri upp á illa hirta skeggbroddana á efri
vörinni. Hann var óþolandi fyrir tilgerð.
Undir eins og hann kom auga á bónda-
stúlkuna, sem sat og beið hans, byrjaði
hann á ýmsum látalátum. Hann gekk hægt
til hennar, stóð stundarkorn kyr og ypti
öxlurn, stakk höndunum í frakkavasana,
virti aumingja stúlkuna tæplega viðlits og
fleygði sér niður.
»Nú«, sagði hann um leið og hann horfði
út undan sér, dinglaði fótunum og geisp-
aði, »hefur þú beðið lengi eftir mér?«
Unga. stúlkan gat ekki svarað strax.
»Já, Viktor Alexandrovitsj«, svaraði hú.i
loksins afar lágt.
»Svo!« — Hann tók af sér húfuna og
strauk virðulega gegnum þétt, bylgjað hár
sitt, sem byrjaði hér um, bil við augabrýrn-
a,r, leit öruggur í kringum sig og huldi svo
vandlega hið dýrmæta höfuð sitt.
»Ég var svei mér búinn að gleyma þér
í dag, þar fyrir utan rignir«.
Hann geispaði.
»Við hcfum svo annríkt, að ég get, alls
ekki komist yfir það, og »hann« skammar
mig þar að auki. Á morgun leggjum við af
stað«.
»Á mor,gun?« kallað: unga stúlkan og
horfði óttaslegin á hann.
»Já, á morgun. — Svona, svona, svona,