Heimilisblaðið - 01.05.1938, Blaðsíða 27

HEIMILISBLAÐIÐ
91
hávajSa mót bláum himninum, hvert ein-
asta blað, hertekið af s'orminum, gerir til-
raun til þess að rífa sig laust og fljúga
burtu.
Eins og ég hefi áður tekið fram, er ég
hreint ekki hrifinn af ösp, og þess> vegna
nam ég ekki staðar í asparskóginum, en
gekk til b'rkirunnanna og kOjUi mér f.yrir
í. skjóli við smá tré, sem teygði greinar sín-
ar mót jörðu og verndaði mig algerlega
gegn regninu.
Ég sat og naut. fegurðarinnar, en féll að
lokum í stuttan, rólegan svefn, sem aðeins
ein tegund manna þekkir, — veiðimenn.
Ég get ekki með vissu sagt, hve lengi ég
svaf, en þegar ég vaknaði, skein sólin glatt
og blár himininn gægðist a'staðar gegnum
kalt og vott laufið. Vindurinn hafði hrakið
skýjin á brott. Veðrið var fagurt og ég and-
aði að mér hressandi svala, sem fyllir
hjarta hvers manns hreysti og heilbrigði,
og spáir nær altaf stiltu og björtu kvöldi
eftir órólegan dag.
Ég var að brölta á fætur, til þess aö
reyna á ný hepni mína, þegar ég kom auga
á hreyfingarlausa mannveru. Ég horfði at-
hugull á hana og sá,að þetta var bónda-
stúlka.
Hún sat i. hérumbil tuttugu skrefa fjar-
lægð frá mér, niðurlút með báðar hendur
í skauti sér. Stór engjablóma-vöndur lá á
beru hnéi hennar og hreyfð:st, við þungan
andardrátt hennar. Hvít blússa, hnept i
hálsmálið og á handleggjunum, lá í mjúk-
um fellingum um axlir hennar og bol. Hún
bar stórt, hvítt perluband um hálsinn, sem
hreyfðist á stórum, fögrum brjóstunum.
Hún var mjög falleg. Mjúkt og fagurt hár-
ið var skift í mjðju. Hún hafði dregið
dimmrauða hettu niður á fílabeinshvítt.
ennið. Hún hafði mjög fína húð, örlítiö
sólbrenda, Augu hennar sá ég ekki, þvi að
hún starði allan tímann niður í jörðina, en
ég sá aftur á móti greinilega bogadregnár
augabrýr hennar og löng, þétt' augnahár.
Augu hennar voru þrútin og' rauð og
kinnar hennar báru þess greinileg m.erki,
að hún hafði grátið. Varir hennar voru
bleikar og titrandi af geðshræringu.
Mér geðjaoist afar vel að andlitssvi]j
stúlkunnar, hún var svo blíðleg, látlaus,
en þó sorgbitin. Prungin af barnslegu skiln-
ingsleysi gegn sinni eigin sorg.
Ég sá að hún beið eftir e'nhverjum, því
að hún hrökk við og skygndist um, þegar
fjarlægt brak heyrðist, einhversstaðar inni
í skóginum og mér lánaðist að sjá augu
hennar, stór, björt og óttas’egin, eins og
augu flýjandi antilopíu.
Augnalok hennar urðu rauð og varirnar
kipruðust af niðurb.xldum ekka, ný tár
runnu niður kinnar hennar.
Þannig leið langur tími, aumingja stúlk-
an sat þcgul og hreyfingarlaus, nema þeg-
ar hún þerraði tárin af kinnum sínum við
og við og hlustaði áfjáð.
Aft,ur marraði í trjágreinunum inni í
skóginum. Hún hrökk eft'rvært ngarfuli
við, hávaðinn jókst og að lokum heyrðist
þétt fótatak.
Hún rétti úr sér, varð utan við sig, og hin
athugulu augu hennar flöktuðu fram og
aftur, en brunnu þó af eftirvænt'ngu. Út
úr þykkninu kom maður einn. Um leið og
hún kom auga á hann, færðist fagurrauð-
ur litur yfir andlit hennar. I svip hennar
sá maður ekki lengur hræðslu, heldur að-
eins gleði og hamingju. Hún gerði tilraun
til að rísa, á fætur, en fæturnir ne'tuðu að
hlýða henni og hún hné niður föl og vand-
ræðaleg, — og leit skjálfandi á manninn.
s.em nálgað'st: og nam staðar fyrir framan
hana.
Ég gaf hcuum nánar gatur úr laursátri
mínu. Ég verð að játa, að mér geðjaðist
mjög lla að honum. Ha,nn var, eftir útliti
að dæma, eft’rlætisrherbergisþjónn hjá
ungum, ríkum barc'n. Bún’ngur hans gaf
til kynna tilraun til að apa eftir smekk- og
hirðuleysi aðaismannanna. Hann var í
stuttum, brons'ituðum yfirfrakka, sem
barón hans, hafði gefið honum, liann var
hnepptur upp í háls, um háls hans ilaks-
aði lauslega hnýttur bleikrauður hálsklút-