Heimilisblaðið - 01.05.1938, Blaðsíða 19

HEíMILISBLAÐIÐ
83
eftir Cládíus! Þarna hafið þér gert sann-
arlegt góðverk, Kristófer, því að þessa bók
hefir Emmu lengi langað til að eiga. Hvao
stendur nú þa,rna? — Um ódauðleika sál-
arinnar — Spinoza---------Jakobí--------já,
hún er vaf'alaust alt of þung fyrir mig
------ég skil ekkert í henni. Hvað haldið
þér, Friðrik?«
»Jú, það fer nú fyrir mér eins og yður.
Kristófer er langa lengi búinn að lofa. þessa
bók, eins og eitthvert furðuverk. En ég er
nú ekki heldur einn af þeim útvöldu — hún
fer fyrir ofan garð og neðan hjá mér; -
að m.insta kosti skildi ég hana ekki nógu
vel til þess, að geta tekið undir alla lof-
gerðina um hana«.
»Já, það er engin furða, þótt hún verð;
mér óskiljanleg, þegar þér kvartio um, að
þér skiljið hana ekki. — Nei — þá vil ég
heldur blómlauka — ég skil þá miklu bet-
ur en allar bækur. Og mamma — þú hefðii
bara átt að heyra, hvað okkur Nikolaj kom
vel saman um. breytingarnar, sem, þyrfti
að gera á garðinum okkár«.
»Getið þið nú ekki heldur látið vesalings
garðinn minn í friði?« spurði prestskonan
og brosti glaðlega.
»0g hans breytingart.illögur gengu miklu
lengra en mínar«, hélt Andrea Margrét
áfram,; »hann vill ekki emungis láta taka
í burtu grenitréð og gömlu stikilberjarunn-
ana, heldur vill hann líka losast við val-
hnetutréð og hnetugirðinguna«.
»Nei, það er ómögulegt., að þér viljið
eyðileggja gamla indæla valhnetutréð«,
sagði Emma.
Nei — það var svo sem ekki alvara mín.
Ég þurfti ekki annað en að heyra hljósm-
fallið í rödd Emmu, til að breyta hinni
fyrri skoðun minni á málinu.
»0g þar að auki hnetugirðinguna!« hélt
Emma áfram. Hvað yrði þá úr hnetugang-
inurn? Þér ættuð bara að þekkja, hve un-
aðslegt er að vera á gangi í honum á sumr-
in, í samræðum við vin sinn!«
Um leið kom mér til hugar að það hlyti
að vera yndislegt, að vera á gangi þarna
með Emmu — um sólarlagsbil, á sumar-
kvöldi og hlusta á ræðu hennar, hressandi
og blíða — e'ns og hugljúfa næturdögg á
eftir heitum degi. Ég sáriðraðist eftir öll-
um mínum breytingaruppásitungum og
sagðist ekki hafa athugað garðinn eins og
skyldi — hann væri vitanlega alt öðru vísi
að sumrinu, — það gæti vel verið, þegar
ég kæmi þangað að sumri, að ég þá breyttj
alveg skoðunum) mínum: í þessu máli.
»Breyta skcðunum yðar!« sagði Andrea
Margrét. »Þér eruð dálaglegur stuðnings-
maður. Oti, voruð þér alveg sömu skoðun-
ar og ég, en nú, einmitt þegar þér áttuð
að hjálpa mér, gagnvart mömmu og Emmu,
þá eruð þér kominn á þeirra mál. Það fæst
engu breytt hérna á meðan þær fá að ráða
— nei, það er nú ekki að nefna það — og
seinast veslast alt upp — út úr tómum leið-
indum«.
»Þykir yður mikið koma til alls þessi, sem
gamalt er?« spurði ég Elmmu.
»Já«, svaraði hún; »ég ann hinu gamla,
vegna þess, að við það eru bundnar svo
margar endurminningar; en í endurm'nn-
ingunu.m býr friður cg hvíld. Endurminn-
ingar m;na.r eru bundnar v-ið hvert einasta
tré í garðinum. Á milli þeirra hefi ég al-
ist upp; þau hafa horft, á æskuhrygð míns
og æskugleði; mér finst þau vera hjart-
fólgnir fornvinir; og þegar ég heyri blæinn
anda í gegnum lim þeirra., þá heyrist mér
þau flvtja kveðjur, frá löngu liðnum tím-
um. Hvernig getur yður hugkvæmst, að ég
vilji láta fella alla þessa fornvini mína,?«
»En ég ann öllu því nýja«, sagði Andrea
Margrét með ákefð. »1 h;nu nýja, býr
æskufjörið og æskugleðin. Já, ég held áreið-
anlega, að Drottinn ,sé sömiu skoðunar; ann-
ars væri ekki nema ein árstíðm«.
»Ef Drottinn hefði. verið sömu skoðun-
ar og þú«, svaraði Emrna, »þá hefdi hann
líklega haft grasið grænt annað hvort sum-
ar — í staú þess, að------«
I sama bili heyrð'st breslur. — Gamli
hafði verið að leika, sér að skærunum henn
ar Emmu, og braut þau nú — bara í hugs