Heimilisblaðið - 01.05.1938, Blaðsíða 18

82
HEIMILISBLAÐIÐ
hrópaði Andrea Margrét, og í sigurgleði
sinni dansaði hún í kringum mig, eins og
þegar Indíáni dansar í kringum övin sinn
dauðvona. »Er það ekki satt, Friðrik? Kom
ég ekki fyrst?«
»Jú — jú — víst komuð þér á undan«,
sagði hann; »og þe,ss vegna kem ég líka til
að afhenda yður sigurlaunin. — Lítið þér
á — hérna færi ég yður fáeina, sjaldgæfa
blómlauka — og blóm' þeirra verða ákaf-
lega fögur«.
»Nei — er það satt? Ö, það er yndislegt!
Þakka yður fyrir, Friðrik! Þakka yður fyr-
ir. Við skulum strax fara og sýna mömmu
þá; hún verður líka glöð; það er ég alveg
viss um«.
»Við erum ekki komin heim enn þá«,
sagði ég.
»Nú — nú — já — þér eruð þá ekki upp-
gefinn ennþá. Jæja, þá skulumi við reyna
með okkur aftur«.
En nú ætlaði ég ekki að vægja, henni.
Ég tók sprettinn undir eins og þaut eins
og örviti. Stikilberjarunnarnir börðu í fæt-
Urna og' kirsiberjarurnarnir lömdu í höf-
uðið á mér — það var eins og allur garð-
urinn hefði ásett. sér, að vinna mér mein,
til að hjálpa Andreu Margréti. En ég hugs-
aði hvorki um himin né jörð — áfram hljóp
ég yfir alt,, sem fyrir varð. Nú var ég nærri
komdnn a,lla leið, en alt af var Andrea Mar-
grét við hliðina, á mér; það var eins og hún
bærist áfram af ósýnilegum vængjum —
við komum jafnt að riðinu, sem, lá upp >
forstofuna; ég tók þrjú þrep í hverju
stökki, en hún gat ekki tekið nema eitt.
Ég hratt hurðinni með voðaafli og — rak
mig á prestinn, sem kom í hægðum sín-
um, reykjandi úr löngu sjáfrauðspípunni
sinni. Areksturinn varð svo mjkill, að prest-
urinn hrökk yfir að vegg og' m;sti pípuna
út úr sér — en ég hröklaðist. yfir að hin-
um veggnum og sortnaði mér fyrir augurn.
»Hó — hó! — Hjálp — hjálp! Fljótt. —
fljótt!« hrópaði presturinn svo hátt, að und-
ir tók í öllu og prestskonan, Emlma og
Gamli komu öll söm,un þjótandi og laf-
hrædd fram í forstofuna og í sama bili
komu þau Andrea Margrét og Korpus
Júris.
»Hvað gengur á? -— Hvað gengur á?«..
»Hvað gengur á? Nú — það er ekkert
annað en það, að hann Nikolaj er búinn ■
að rota mig«.
»Hvar meiddir þú þig? Meiddir þú þig
mikið?«
»Hvort ég hafi meitt mig? Ég meiddi
mig svoleiðis, að ég s,est strax við að skrifa
líkræðuna yfir sjálfum mér — og svo, get-
ur Kristófer lesið hana í staðinn fyrir jóla-
ræðuna, sem hann ekki hélt. Og pípan mín
—■ indæla, pípan mín. — Nei, Nikulaj! Ég
hefði getað fyrirgefið yður, þóitt þér hefð-
uð dauðrotað mig, því að ég er vesjell mað-
ur og syndugur — en að þér skylduð geta
fengið af yður að dauðrota aumingja píp-
una mína, sem aldrei hefir gert nokkrum
manni mein, heldur þvert á móti skapað
gleði og gaman — það get ég ekki fyrir-
gefið yður!«
»Já, en pabbi minn! Það var bara pípu-
hausinn, sem brotnaði«, sagði Andrea Mar-
grét -—■ hún var búin að taka brotin upp
— »ég skal binda hann saman meö tvinna,
og' þá verður hann eins og nýr«.
»Já, bittu hann saman, og hjálpaðu svo
Nikolaj til að brjóta allar rúðurnar á
prestssetrinu, svo þið verðið búin að því
fyrir miðdegið«, sagði presturinn um leið
og hann fór.
»Varð hann reiður?« hvíslaði ég að
Andreu Ma,rgréti.
»Reiður? Nei, þá hefði hann talað til yð-
ar á annan hátt — nei, hann var alls ekki
reiður; þér þurfið ekki að vera, órólegur
þess vegna«.
»Nei — sjáðu mamma, hvað hann Frið-
rik færði mér — inndæla blómlauka!« —
Þetta sagði Andrea Margrét þegar við vor-
um komin í kyrð og ró inni i dagstofunni.
»0g sjáðu, hvað hann Kristófer færði
mér!« sagði Emma, og rétti systur sinni
bók. 4
»Hvað er nú þetta? »Wandsbeckerboten«,