Heimilisblaðið - 01.08.1938, Blaðsíða 5

HEíMILISBLAÐIÐ
117
HtJSFREYJAN I VlK
EFTIR NOIVJXA LAUFKVIST
Hún bét Þorkatla. Húsið hennar Vík stóð
innarlega í Hverfinu og sér frá öðrum hús-
um. Það var fornfálegt og sýnilega mjög
igamalt, það leyndi sér þó ekki að einu sinni
hafði það verið stórt og myndarlegt, Stærð-
in'var sú sama, en eymd og einstæðings
skapur og ömurleiki var kominn í stað
hins forna Ijóma.
Og Þorkatla var lengi búin að eiga þarna
hein a. Aðeins þeir sem voru á hennar aldri
og hinir, er eldri voru, mundu eftir þvi,
þegar hún var barn að aldri Qg bjó ásamt
foreldrum 'sínum í þessu stóra, og fallega
húsi. Faðir hennar rak á þeim tímum all-
myndarlega, smábátaútgerð fyrir sig og
Hveríisbúa, en það var langt síðan. Þor-
katla fékst aldrei neitt við þessháttar, hún
var komin á efri aldur, og þótti einkenni-
leg í háttum að dómi margra manna. Hún
hafði gifst, en mist manninn sinn eftir
stutta sambúð. En hún átti litla dóttur,
er varð henni huggun í hinum sorglega
missir. Og Þorkatla, vandaði alt hvað
hún gat til uppeldis á þessu uppáhaldi sínu,
Þegar því dóttirin var komin af barns-
aldri, var hún send að heiman til náms.
★
Dóttirin kom aldrei aftur, aldrei. Hún
var horfin fyrir fult og alt. Saga gekk um
Hverfið, — Það var saga, sem sögð var á
ýmsa vegu, stundunr var eitthvað af henni
satt, en oft, var þó miklu skrökvað til við-
bótar. Svona eru mennirnir.
Þið megið ekki halda að enginn hafi haft
hluttekningu í sorgum Þorkötlu. Jú, hún
átti marga vini er sýndu henni sanna vin-
áttu. — En þegar því nokkrum árum
seinna varð hljóðbært að dóttir Þorkötlu
væri dáin varð enn meira vinarþelið, sem
húsfreyjunni í Vík var sýnt.
Svo gaus upp sami kvitturinn og áður,
þegar Þorkatla fór ekki til jarðarfararinn-
ar; það var víst áreiðanlega ekki vegna
efnaleysis, en þó sat hún kyr heima. Gömul
þrjózka braust um í sálu hennar og sigr-
að:. Hið gamla sundurlyndi er orðið hafði
einu sinni á milli móður og dóttur, réði úr-
slitum. Það fenti í sál móðurinnar ísköldum
haglkornum er frusu fast inn í þann huga,
sem fyrir langa löngu hafði átt kærleiks-
ríka blíðu. Nú var hún í elli sinni lasburða,
ergileg, ein og yfirgefin, með vinnufólki
sínu. Æ, þú einmana vesalingur. Vonbrigð-
in hafa skilið eftir sitt, því hversu mikið
af vonum þínum höfðu ekki brugðist. Og
nú getur þú aldrei vænst þessi, að finna
mjúkum höndum strokið um vanga, þinn,
eða kossi frá elskandi vini þrýst á þur-
bleikar varir þínar né hrukkótta vanga,
Nei, aldrei, aldrei.
Og æfin þín sýnir eitt langt og óendan-
lega þungt spor áleiðis til grafarinnar. En
alt er breytingunni undirorpið.
Það var komið haust. Dapurleiki þess
fór um Vík og nágrennið. Alt fölnaði. Gul-
bleikum fölva, sló á umhverfið. Stundum
var himininn vatnsblár, en stundum svo
draumkendur og fagur. En oftast voru það
drungaleg ský er hvíldu yfir bygðinni.
Og regnið streymdi niður.
Ö, þú haust, afturför, síðan kyrseta.
Þannig ertu. Hver af öðrum komu dagarn-
ir og þeir hverfa inn í gleymskuna, er
geymir öll verðmæti lífsins.
Það kemur oft fyrir að ferðamann beri
að garði á haustin. Hann kemur og hverf-
ur kannske samdægurs eða daginn eftir.
Hann kom líka einmitt að haustlagi ferða-
maðurinn, er baðst gistingar í Hverfinu,