Heimilisblaðið - 01.08.1938, Blaðsíða 12

124
HEIMILISBLAÐIÐ
morjnarnir, sem við vorum á prestssgetr-
inu voru eins fyrir Karpus Júris — hann
var alt af í sama sólskinsskapinu, þótt hann
liti aldrei í »Dagblaðið«, því að prestur-
inn keypti ekki það blað. Mér lá skapi næst
að halda, að Andrea Margrét he'ði sömu
áhrif á hann og »Dagblað ð«; já — hún
hafði auk heldur miklu meiri og betri áhrif
á hann, því að þar sem hann þurfti að sitja
heilan klukkutíma yfir blaðinu, áður en
skapið mýktist, þá þurfti hann ekki annað
en að líta á Andreu Margréti eitt einasta
augnablik — og hann var um leið orðinn
nýr maður.
Ég stanzaði á miðju gólfi og virti fyrir
mér fólkið; og ég var alls ekl i viss um,
að hverjum hópnum ég ætti að halla mér;
en þá skar Andrea Margrét úr málunum,
með því að bjóða mér sæti við teborðið,
við hliðina á Korpus Júris. En þá var líka
búið að vera með góða skapið lians — hann
varð strax önugur ag skapfúll. Fyrst tók
hann að kvarta um, það, rð ég stigi ofan á
tærnar á sér — um leið og ég siettist nið-
ur; — svo fór hann að skíta mig út fyrir
j>að, að ég léti svo mikinn sykur í tevatnið;
og í stuttu máli: hann talaði þannig til mín,
að Andrea Margrét fann ástæðu til að taka
fram í fyrir honum og segja, að ég væri
ekkert barn — framkoma mín væri eins
og siðuðum manni sómdi. Annars. skildi ég
ekkert í framko<m,u Korpus Júris þessa
daga, sem við vorum á prestsetrinu. Heima
— í Vestur^ötu — e um við beztu vinir
— hérna — á Hnetubúi — má ég varla
koma nálægt honum; þá fer hann strax
að gretta sig. Mér var ómögulegt að gizka
á orsökina til framkomu hans. Eg leitaði í
huga mínum, að því, hvort ég myndi hafa
móðgað hann með orðutr, eð i athöfnum —
en ég fann ekkert þesshátaar. Á ninn bóg-
inn fanst mér ofur eðlilegt, að ég gildi líku
líkt. Og satt að segja, fór ég að verða hálf-
gramur við hann; því að þar sem ég un:
morguninn hafði þurft að fara snemma á
f tur, á gönguför með presitinum, en
Korpus Júri,s hafði mátt liggja með leti
í rúminu og teygja alla anga, eftir þörfum;
og þegar hann svo loks hafði komist á fæt-
ur, hafði hann náttúrlega undir eins get-
að farið að spjalla við Andreu Morgréti;
— og þegar ég svo loksins hafði kamið til
baka og farið að taka, þátt í samræðunum
— þá hafði hann tekið svona ánægjulega
á móti mér — eða hitt þó heldur; — og
■þetta fanst mér nú alls ekki bróðurlegt!
En Andrea Margrét var svo alúðleg og kát,
að það var ómögulegt að vera fýldur til
lengdar.
Mér varð litið út um gluggann og sá þá.
að hlekkjahundurinn var að spí.spara í
garðinum; spurði ég þá Andreu Margréti
hversvegna hundurinn væri látinn leika
svona lausum hala, þar sem hann, sam-
kvæmt ummiælum prestsins væri svo fýk-
inn í hænuunga.
»Hann er alls ekki fýkinn í bænuunga«,
svaraði hún, »það var aðeins einu sinni,
þegar hann var hvolpur, að hann var ao
leika, sér við hænu-ungana, og beit hann
höfuðið af einum — alveg óvart — og þetta
er alt og sumt«.
»Jú, þá ætla nú hvolpsárin hans, að verða,
nokkuð mörg«, sagði presturinn; »því það
er ekki lengra síðan en í vikunni sem leið
— þá rakst ég á hann inni í hænsnahúsinu
og rak hann þaðan út«.
»Já. þá hefir hann nú náttúrlega verið
að veiða rottur«, svaraði Andrea Margrét,
og varð svo sem ekki orðfall; það eru þau
ósköp af rottum, í hænsnahúsinu«.
»Rott.ur?« sagði presturinn; »jú. það
hafa víst verið tvífættar rottur og vængj-
aðar — bara að ég fengi eitthvað af þeirn
rottum í miðdegismatinn! ■— En hvað er
nú orðið af stóra gula hananum minum?«
hélt hann áfram, um léið og hann leit út
um gluggann. »Máske að Tryggur hafi
haldið, að það væri rotta, líka«.
»Nei, þarna kemur hann«, siagði Andrea
Margrét, og benti á ljómandi fallegan hana,
sem kom spígsporandi inn í gegnum hliðið
og hélt til hinna hænsnanna.
»Já, lít.ð þér nú á; er hann ekki falleg-