Heimilisblaðið - 01.08.1938, Blaðsíða 8

120
HEIMILISBLAÐIÐ
Jóladagar á Hneubú§pre§t§setri
Eftir Nikolaj 18 ára (Próf. Henrik Sharling)
»Þóknast yðar hágöfg'i regnbað, eða
,steypibað?« — Við þessi orð vaknaði ég
næsta morgun; og nokkrir dropar af ís-
köldu vatni duttu niður á nefið á mér; og
ég fann á mér, að ég myndi ekki fá langan
umhugsunartíma. Ég reis upp með andfæl-
um; þar stóð presturinn og hélt á vatns-
könnunni, skamt frá andlitinu á mér.
»Klukkan — klukkan er víst ekki orðin
níu ennþá«, sagði ég; og ég teygði mig
mjög ánægjulega í rúminu.
»Og haldið þér máske, að þér hafið kom-
ið hingað til þcss, að ligg'ja í rúminu hálf-
an daginn?« svaraði presturinn. »Við hin
erum, búin að syngja morgunsálminn okk-
ar — en þér eruð náttúylega ekki vanur
því«.
Er Gam — er Kristófer, ætlaði ég að
segja, og Friðrik komnir á fætur?«
»Varðar yður nokkuð urn, hvað þeir
Kristófer taka sér fyrir hendur? Nú-h!
Flýtið þér yður í fötin, og svo skulum við
ganga okkur til skemtunar dálitla stund;
ég skal þá sýna yður alt, sem vert er að
sjá í Hnetubúsborg«.
Þar sem ekki var annað sýnna, en prest-
urinn ætlaði að standa yfir mér, á meðan
ég klæddist, þá flýtti ég mér í fötin.
Gamli var kominn á fætur; en um leið
og ég gekk fram hjá dyrunum hans Korp-
us Júris sá ég', að hann svaf svefni hinna
réttlátu og teygði frá sér alla anga. Mig
sárlangaði til að þjóta inn og vekja hann.
Hversvegna ætti hann að fá að sofa leng-
ur en ég?
Presturinn þreif í handlegg minn og
sagði:
»Viljið þér nú ekki gera svo vel, að gæta
að sjálfum yður, og lofa Friðriki að sofa í
friði?«
Um leið og við fórum gegnum forstofuna,
mættum við Andreu Margréti. Hún var
auðsjáanlega í önnum; — hún var með
stóra hvíta svuntu og var ennþá ánægju-
legri en kvöldið áður.
»Góðan daginn«, sagði hún; »viljið þér
ekki fá yður teboJla, áður en þér farið út?«
»Nikolaj á fyrst að fá að sjá alt, sem
vert er að sjá í Hnetubúsborg«a sagði prest-
urinn; »hann getur svo drukkið tevatn-
ið á eftir«.
Eg þarf víst ekki, að segja það oftar en
einu sinni, að mig langaði ekki vitund til
að sjá alt þetta, sem presturinn iét svo
mikið af; mig langaði mikið meira til aö
vera heima og drekka te rn.eð Andreu Mar-
gréti; en ég v'ssi, að ekki tjáði að mæla á
móti því, sem presturinn vildi vera láta, og
þessvegna þagði ég og fylgdi honum eftir.
»Prestssetrið sjálft er ekkert merkilegt«,
sagði presturinn. »Eg vil aðeins beina at-
hygli yðar að hundahúsinu; eftir bygging-
arstílnum að dærna, er það ákaflega gam-
alt«.
»Hvar er hlekkjahundurinn?« spurði ég.
»Hann lifir upp á sitt hopp og hí og et-
ur hænuunga«.
»En hversvegna fær hann að leika sér,
eins og honum sýnist?«
»Af því að mamma og heimasæturnar
vilja það — og þá er bezt fyrir mig að
þegja. Þér lærið þetta, líka mieð tímanum,
þegar þér eruð búinn að eignast konu og
börn«.
Mér þótti undarlegt, að presturinn skyldi
alt af vera að stagast á því, að konan og
dæturnar stjórnuðu öllu, með harðri hendi;
oig þó var það hann sjálfur, sem alla stjórn-
artaumana hafði í hendi sinni. Mér virt-
ist jafnvel hann ávarpa þær hranalega oft
og tíðum. Eg gat ekki stilt, mig um að
ympra á þessu.
»Nú-h«, sagði presturinn, um leið og
hann stansaði og starði á mig þeim aug-