Heimilisblaðið - 01.08.1938, Blaðsíða 13

HEIMILISBLAÐIÐ
125
ur?« sagði presturinn og sneri sér að mér.
»Hann á ekki sinn l:íka í allri sveitinni.
Lítið þér á, hvernig hann baðar vængjun-
um, og rambar á meðal kvennanna sinna.
Það er líka eini Mormóninn, sem hefir leyfi
til að búa hérna á prestssetrinu«.
En þegar ég sá hanann, flaug nokkuc
skyndilega í hug minn, og seinna um dag-
inn, varð sú hugmynd æ fastaxi í huga
mínurri.
Skönnmu síðar leit presturinn á úrið sitt
og sagði: »Já, já; það er þá kominn tími
til starfa; klukkan er orðin táu og meira
til. Hvað ætlið þér nú að fara að starfa
Nikolaj? — Fara að hátta aftur?«
»Ég ætla að verða kyr, þar sem ég er«,
sagði ég, og sat kyr.
»Jæja — þér ætlið þá að verða kyr hjá
Andreu Margréti. Já, munið þér nú vel,
það sem ég sagði yður í gærkvöldi. Það er
mjög hyggilegt, að fara að undirbúa yð
ur, áður en þér leggið út í aðalorustuna.
Ég óska yður til gæfu og gengjs, Nikolaj«.
Þegar presturinn var farinn, varð stund-
arþögn. Ég varð ákaflega smeykur við orð
prestsins, og ég fann glögt, að alt blcðið
streymdi að hjarta mínu. Öðru máli var að
gegna um Andreu Margréti og Emmu: þær
litu út, eins og ekkert hefði í sko: ist. Það
var nú reyndar ekkert undarlegt uni
Emmu — hún var ætíð stillingin sjálf; en
ég varð forviða á Andreu Margréti; — hún
var ekki vön að þeg'ja, þegar faðir hennar
sagði eitthvað, sem henni mislíkaði. Nú
þar á móti þagði hún eins og steinn. Það
var svo sem auðvitað, að þær höfðu báð-
ar hugsað málið, og höfðu komist að sömu
ályktun og ég: Nú er það ómögulegt; en
þegar þrjú eða, fjögur ár eru liðin, þá
— já, þá verður tími til að tala og þá skai
líka verða talað, svo urn muni. Ég sá jafn-
vel, að Andrea Margrét brosti framan í
Korpus Júris, alveg eins og hún væri að
æfa sig í því, að heilsa væntanlegum mági
sínum. En hann virtist ekki taka eftir
þessu dýrðlega brosi; hann stóð upp og fór
að ganga um gólf, eins og hann biði eftir
einhverju með mikilli óþolinmæði. Og svo
spurði hann alt í einu, hvort við ættum
ekki að fara út og ganga spölkorn okkur
til skemtunar.
Æi-já — við skulum fara, niður á fjörð,
og renna okkur á skautum«, sagði Andrea
Margrét; en úr því að þær systurnar
treystu sér á skauta, þá var mér óhætt
líka. »Þér kunnið náttúrlega á skautum,
Nikolaj?« bætti hún við.
helzt, að ég geti það líka — núna«.
»Já — já — já«, sagði ég og bar mig
mannalega; en reyndar vissi ég, að ég var
enginn snillingur í skautalistinni.
»ö, hvað það var gaman«, Siagði Andrea
Margrét; »það kann hvorugur bróðir yð-
ar á skautum«.
»Jú«, svaraði Korpus, Júris, »ég held
Nú varð ég alveg forviða — ég hafði
aldrei heyrt, að Korpus Júris hefði nokk-
urntíma spent á sig skauta — hvað þá
meira.
Prestskonan var sú eina, sem maldaði
í móinn. Hana hefir sjálfsagt grunað, að
ég væri ekki eins leikinn á skautum og ég
lét yfir, því að hún bað mig mjög alvar-
lega, að hætta við alt saman; en Andrea
Margrét fullvissaði hana um, að engin
hætta væri á ferðurm; ef ég dytti, skyldi
hún hjálpa mér sijálf.. Loksins lét prests-
konan undan. Brátt komu ný vandræði í
ljcs. Þær áttu að vísu, sána tvenna skaut-
ana hvor systranna; en skautarnir voru alt
of litlir handa okkur. En Andrea Margrét
varð ekki ráðalaus — við gætum sem allra
bezt fengið lánaða skauta hjá skólakenn-
aranum.
Prestskonan fylgdi okkur fram í dyr,
og ámálgaði enn að nýju, að ég skyldi fara
varlega, — og svo héldum við af stað.
Leið Oikkar lá um pílviðargöngin.
»Sjáið þið nú gömlu pílviðina hérna«,
sagði Andrea Margrét; »þarna eru þeir all-
ir kræklóttir og leiðinlegir og standa ekki
eftir neinni reglu. Það er merkilegt, aö
pabbi skuli ekki vilja láta taka þau burt,
og gróðursetja linditré í staðinn«.