Heimilisblaðið - 01.08.1938, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
119
En þeir lögðust að henni með ofur þunga,
urðu svo Ijóslifandi. alveg eins og tilvera
þeirra hefði verið í gær eða í dag. En þeir
höfðu skilið eftir djúpt spor í sálu henn-
ar og það myndaði myrkur og sársauka.
Hún gat ekki ráðið við þau öfl er kornu
þeim á hreyfingu, og hin gömlu andvörp
er fest höfðu svona djúpar rætur, komu og
hurfu með leiftur hraða.
Dóttir hennar var komin burtu og orð-
in trúlofuð. Hún Rósa, yndið hennar
mömrnu sinnar og eftirlætið, gerði hana
hugsjúka og sorgmædda. Já, meira en þao,
hún varð harmi lostin., Ekki yfir því aó
Rósa eignaðist unnusta, þcð var ekki nema
eðlilegt, en að hann skyldi vera sonur hans,
það gat Þorkatla ekki þoJað. Hún varð
óslökkvandi gremjan er fylti sál hennar. Aö
Rósa ætti að giftast syni mannsins, er sveik
hana, það mátti aldrei verða, nei, aldrei,
aldrei , Það var gegn vilja Þorkötlu þegar
Rósa giftist, en hefndi sín líka. Báðar voru
þverlátar og þess vegna fór þetta eins og
raun varð á. Enginn ga,t vænst annars,
er þekti skaplyndi Þorkötlu, hún man leng-
ur misgerðir, en aðeins einn dag.
. Það var langt síðan hún var ung cg hann
var unnustinn hennar. Þá var hann falleg-
asti og bezti maðurinn, sem hún hafði hitt;
hann var hetjan hennar. Æskuvonirnar
voru bundnar við hann, hún elskaði hann.
En svo var hún svikin. Ölgandi afbrýði
blossaði upp í sál hennar og hún sýktist af
hatri. Ástin kólnaði út, eitraðar dreggjar
hinna brostnu vona höfðu sín áhrif. Hún
gat ekki gefið dóttur sína, syni gamla, unn-
ustans, er hafði táldregið hana. Það var
því án samþykkis Þorkötlu, þegar þau gift-
ust. Hún bjóst við, þá og þegar, að hann
ræki bana frá s,ér og þá ætlaði hún að taka
bæði frá móður sinni og honum, mannin-
um stnum og svo drengnum, sem stóö núna
hjá Þorkötlu, ömmunni, sem; vildi ekki
kannast við hann. — En þegar allar þess-
ardöpru hugsanir höfðu svifið um huga
gömlu konunnar, var hún rifin upp af
þungu og þreytukendu andvarpi. Ö, hve
það var líkt sársaukanum er logaði í hjarta
hennar. Og hún leit á piltinn, sem var sýni-
lega orðin óþolinmóður. Hendur hans fitl-
uðu við dyrastafina í einhverju ráðleysi,
og fætur hans voru ókyrrir. Honum þótti
löng biðin og hin djúpa þögn. Um hvað
skyldi þessi kona alt af vera, að hugsa?
Hann horfði upp til hennar og augu þeirra
mættust. Þau reyndu að mæla augnadýpt
hvers annars o.g hugsanir. Andlitsdrættir
Þorköilu urðu dálítið mýkri. Barnið hafði
erft hin blíðu, en þó raunamæddu augu
Rósu. Þessi augu, sem mintu hana á horfna
daga, og þrátt fyrir það þótt hún hefði
viljað gleyma öllu, þá tendraðist ofurlítill
neisti af viðkvæmni, kanske ást, ins,t. inn
við hjartaræturnar, og hann jókst; hún
gat ekki ráðið við það. Loks náðu mann-
úðlegir geislar að eyða burtu skuggunum,
sem leynst höfðu svo lengi. Ilún gat ekki
ráðið við hinar hlýju hugsanir er ásóttu
hana, það var eitthvað sem kallaði á vin-
áttu, ísinn varð að bráðna. Hann lét und-
an, sólin náði yfirtökunum. Þetta var alveg
eins og á vorin.þegar leysing verður í ríki
náttúrunnar. En núna var haust. Þetta
gerðist líka í huga Þorkötlu. Drengurinn
hafði komið og rifjað upp allar hinar ang-
urværu minningar. Og þær tendruðu bæði
Ijós og skugga. En það er sagt að ljósið
verði myrkrinu sterkara. Þannig varð þao
hjá 'Þorkötlu, konunni, sem svo lengi var
búin að bíða eftir skæru ljósi, án þess að
hún vissi af því. Það var komið og hún
höndlaði hamingjuna. Þegar tárin fóru að
streyma niður kinnar, rétti hún Geir hend-
ina:
»EIsku drengurinn minn«, sagði hún, »þú
ert búin að finna hana ömmu þína, og ég
þarf að segja þér svch margt, komdu,
komdu«.
Vorið var komið til Þorkötlu í Vík, hið
langaþráða vor. — En þó var haust, úti.
Nonni Laufkvist.