Heimilisblaðið - 01.08.1938, Blaðsíða 14

126
HEIMILISBLAÐIÐ
En.Emma var ekki sein á sér, að taka
málstað pílviðanna. »Marga kvöldstund
hefir afi okkar gengið sér til skemtunar
í göngunum þeim arna; og margt fagurt
sólskinið hefir hann séð héðan — og nú
vilt þú endilega láta höggva upp blessuö
trén okkar«.
»Já, en ef við ættumi að hlífa öllu, sem
er frá tíð afa okkar, þá veit ég ekki hvern-
ig við sjálfar ættum að komast fyrir á
pres'.ssetrinu, fyrir gömlum trjám og göml-
um húsgögnum, sem þú vilt geyma og
geyma. Er þetta ekki satt, Friðrik?«
»Jú — náttúrlega«, sagði hann, um leið
og hann sleit upp pílviðai nýgræðing; —
það var líkast því, að hann vildi sýna í
verkinu, að honum væri alvara með að
ryðja hinu gamla á braut., — »Náttúrlega;
en því miður er alt of mikið dálæti á hinu
gamla alstaðar í kringum okkur. Við höld-
um alt of hægt áfram; slóðaskapurinn loð-
ir enn þá, alt of mikið við okkur. Oft verð
ég að taka. undir með skáldinu:
xHvenær vald hins forna fýkur:
fornir kubbar, slitnar bríkur?«
En bíðið þið bara! Nú er unga kynslóðin
að búast í bardaga, og þá verður annao
uppi á teningnum; — hún hefir fólgið í sér
aflið til að — til að-------«
»Til að skrifa blaðagreinar«, sagði Gamli
þurlega, og- var þó beiskjuhreimur í rómn-
um. Korpus Júris var nú eiginlega ekki
á því, að láta Gamla fara svona með sig:
án þess að svara; en til allrar blessunar
vorum við komin að skólameistarahúsinu,
og á meðan við vorum að reyna skautana,
gleymdist misklíðarefnið.
Um leið og við komum niður að firðin-
um, sáum við hvar stór fugl ílaug yfir
höfðum okkar.
»Máfur! — nei — máfur!« hrópaði And-
rea. Margrét,
»Nú-ú, er það svq merkilegt?« spurði ég.
»Nei, það er ekkert merkilegt; en það
var gaman. Ég sé aldrei máf, svo ég öfundi
hann ekki«.
»Hversvegna öfundið þér hann?«
»Af því að geta flogið — það væri þó
yndislegt, að geta flogið, eins, og hann —
langt — langt á braut og séð ókunnar sveit-
ir og fjarlæg lönd«. Og sál Andreu Mar-
grétar fylgdi fuglinum, þangað til hann
hvarf.
Löngu áður en við Korpus Júris vor-
um búnir að rannsaka, hvaðan bezt væri
að renna sér frá landi, voru þær systurn-
ar komnar langt út á spegilsléttan. ísinn.
Það var auðséð á öllu, að þær voru vanai
á skautum. Þær skrefuðu svo liðlega og
fagurlega, að okkur Korpus Júris fór að
hitna um hjartaræturnar, þegar við fór-
um að hugsa um okkar eigin fimleika á
skautunum.
»Nú skal ég rista nafnið mit,t«, kall-
aði Andrea Margrét til okkar; og áður en
okkur varði, var hún búin að rista fullum
stöfum á svellið: Andrea Margréi — »og
nú ætla ég að rista nafnið yðar líka«,
kallaði hún til Korpus Júris; og um leiö
var hún búin að rista: Friðrilc, við hliðina,
á sínu eigin nafni.
»Viljið þér ekki líka búa til nafnið mitt?«
spurði ég.
»Þér getið nú sjálfur komið og rist
það«, sagði hún; »þér ætlið þó víst ekki
að s'anda uppi í fjöru allan daginn!«
Reyndar hefðum við bræðurnir helzt
kosið að vera kyrrir á landi, og var hvor-
ugur okkar farinn að setja á sig farar-
snið. Gamli var seztur á stein, og var mjög
rólegur. — Hann hafði, heldur aldrei sagst
kunna á skautum. Korpus Júris fór að
ráði sínu eins og hygginn hershöfðingi:
hann otaði mér af stað, og sagðist skyldi
koma mér til hjálpar, ef eitthvert slysið
skyldi henda mig. Ég, fyrir mitt leyti, hugs-
aði sem svo, að það væri ekki til neins, að
vera að tvínóna við þetta og fór að spenna
á mig .skautana. Frh.
Litli drengurinn (við frænku, sem ætlar að
fara með næstu áætlunarferð): >:P.i þarft ekkert
að flýta þér, frænka. Pabbi er nýbiiinn að flýta
klukkunni um neilan klukkutíma«.