Heimilisblaðið - 01.08.1938, Blaðsíða 10

122
HEIMILISBLAÐIÐ
móti í námunda við þorpið. Hvít húsin stóðu
þétt saman; hingað og þangað lagði reyk-
ina upp í loftið. Á otfurlitlum hól í miðju
þorpinu stóð hús úr ttfgulsteini; gulir vegg-
írnir glömpuðu í sólskininu og skar það vel
af við hvítu húsin í kring.
»Það er víst skólinn þarna?« spurði ég
og benti upp á hólinn.
»Það er háskólinn«, svaraði presturinn.
»Þarna kemur einn af sonum vísdómsgyðj-
unnar, ungur og upprennandi vitringur«.
Og hann fcenti á f jögurra ára strákhnokka,
sem kom á móti okkur og var að naga stórt
epli.
»Góðan daginn, drengur minn«, sagði
presturinn við hann. »Gerðu svo vel og
taktu ofan fyrir prestinum þínum. Kurteis-
in fer þér svo dæmalaust vel, engu síður
en öðrum æskumönnum«.
Drengurinn þreif ofan húfuna og glápti
á okkur, með húfuna ;í annari hendinni, og
eplið í hinni.
»Hvernig líður honum föður þínum? Er
hann orðinn frískur aftur?«
Dreng.urinn ansaði engu. Hann var ann-
að hvort svo hissa, eða hræddur að honum
var ómögulegt að skifta um stellingar —
þarna stóð hann í sömu sporum og ein-
blíndi á okkur.
»Við skulum ekki trufla hann«, sagði
presturinn og tók í handlegginn á mér og
dró mig af stað. »Eins og þér sjáið, þá er
hann sokkinn niður í stjórnarfarslegar
hugleiðingar; hann er vafalaust, að hugsa
um, hverjum breytingum kosningalögin
þurfa að taka, til þess að vera tímabær.
Sannið þér til — það býr ráðgjafi í strákn-
um þeim arna — eða jafnvel blaðamaður.
Hann er tveggja handa járn — pilturinn
sá. En lítið þér upp maður! Þarna kemur
hann sjálfur, hinn mikli skólameistari«. Og
urn leið benti hann á háan og horaðan
mann, sem í þessu vetfangi kom út úr skól-
anum. Frakkinn hans var alveg lóslitinn,
og nefið var rauðblátt. — »Hinn eini lim-
ur mannsins, sem er í einkennisbúningi, er
nefið, eins og þér líklega sjáið«.
»Drekkur hnan mikið?«
»Ekki meira en nauðsynlegt er, til þess,
að vekja hans háfleyga anda, þegar hann
þarf að inna embættisverk sín af hendi
— eins og hann segir sjálfur«.
1 sama bili. ko<m skóiameistarinn til okk-
ar. Heilsaði hann og bauð mér síðan, að
sýna mér skólann. Og það var íljótgert.
Presturinn bað hann síðan um kirkjulyk-
ilinn, svo hann gæti sýnt mér kirkjuna.
Kirkjan var í útjaðri þorpsins, og kirkju-
garðurinn var áfastur við garð prestsins,
með dálitlum trjágöngum. — Svo virtist
sem kirkjugarðinum væri vel við haldið,
en glögglega sást það þó ekki umi þetta leyti
ársins — snjórinn fól alt undir feldi sín-
um, nema einstaka, kross eða minningar-
mark, ssm stóð upp úr sköflunum. Kirkj-
an sjálf var heldur ekki neitt sérstaklega
einkennileg; hún var eins og allar aðrar
þorpskirkjur okkar. Þó rak ég augun í otf-
urlítið orgel; og spurði prestinn, hvort
svólameistarinn léki vel á það.
»Hann leikur alls ekki illa á það«, svar-
aði presturinn; en þó hefir hann talsverða
ástríðu í þá átt að búa til ýmsar óeðlilegar
trillur. En það sem er allra, einkennilegast
við kirkjusiðina okkar er klukknahringing-
arnar. Við hverja jarðarför, hringir iiringj-
arinn fjörlega og glaðlega »dinga-linga-
ling, dinga-linga-ling«; en við hvevja
hjónaví slu hringir hann hægt og alvar-
lega: »bi-im, bi-im, ba-am, bi-im, bi-im,
ba-am«.
»Hvers vegna hringir maðurinn svona?«
spurði ég.
»Hann er nú spekingur, maðurinn sá«,
svaraði presturinn; »hann er búinn að vera
í hjónabandi í átján ár; og hringingarnar
eru ávöxtur lífsreynslu hans«.
Mér datt í hug að reyna Oirgelið, og fór
upp á loft; en presturinn sett'st- í eitt sæt-
ið niðri. Jafnvel þótt, orgelið væri lítið,
hljómuðu tónarnir þó í fegurð og samræmi
út um kirkjuna. Ég lék fáein gömul siálma-
lög, og seinast lék ég: »Hver sem ljúfan
Guð lætur ráða«. Síðan hélt ég aftur nið-