Heimilisblaðið - 01.08.1938, Blaðsíða 9

HEIMILISBLAÐIÐ
121
um, að ég varð alveg hvumsa við. Ég gat
ekki horft í augu honum, en áður en ég
leit undan, sá ég þó, að gletnisbrosi lék um
varir hans. — Virt:st mér það ætti aö
þýða: »Þér eruð þá svona, herra minn sæll!«
»Ef þér getið haldið yður saman, skal ég
segja yður leyndarmál, og það er það, að
þegar kvenfólkið er annarsvegar, má það
mieð engu móti heyra, að okkur þyki vænt
um það — það þolir það ekki. En þetta
lærið þér alt saman, þegar þér eruð búinn
að eignast konu og börn«. Svo sneri hann
sér .sncgglega við og hélt áfram.
Morguninn var yndislegur. Lágu pílvið-
argöngin, sem náðu upp að prestssetrinu
voru lítilfjörleg ásýndum á sumrin, en nú
voru þau hátt og lág't, klædd sínum dýrð-
lega vetrarbúningi, og þúsundfalt geisla-
brot sólarinnar lék á hvítri hélunni, sem
huldi allar greinar og alla kvisti. Sólin var
komin nokkuð hátt á loft ög baðaði frosna
fjörðinn í geislaflóði sínu.
»Opnið nú augun, herra minn, og lítið
í kringum, yður, og þakkið þér Drotni, sem
gaf yður augun, og mér, siem skipaði yð-
ur, að opna þau. Lítið þér nú á«. — Og
presturinn benti með hendinni út yfir
snævi þaktar hæðir og frosinn fjörðinn.
Dýrðlegt var útsýnið að vísu, en þó virtist
mér, að heima á prestssetrinu, hlyti þó að
vera þúsiund sinnum dýrðlegra. Þar gæti
ég í ró og næði, talað við Emmu og Andr-
eu Margréti. Eg drap líka á, að veðrið væri
fremur svalt ennþá; það væri sjálfsagt
miklu betra, að geyma gönguförina þang-
að til um hádegisbilið — þá væri sólin bú-
in að verma loft og láð.
»Hádegi!« sagði presturinn; »já, það er
alveg satt. Ég var alveg búinn að gleyma
því, að þér voruð á dansleik og skoppara-
kringluskap 1 nótt. Já, máske yður þókn-
ist að rölta heim aftur, og leggjast í bólið.
Við getum farið út að ganga kl. sjö í kvöld,
og skírt það morgungöngu; og þegar það
er búið getum við svo snúið heim aftur
og farið að dapsa »Júlía-Hop,sasa«. Jú, það
er bæði unaðslegt og skemtilegt, að halda
jólin á þenna hátt«.
Mér þótti lítið koma til þessarar ræðu,
0|g, vegna þess, að ég kærði mig ekki um,
að presturinn héldi lengra út í þessa sálma,
flýtti ég mér, að fullvissa. hann um, að ég
væri mjög glaður yfir, að vera svona
snemma á ferli — morgunin væri, þrátt
fyrir alt, fegursti tímj davsins — þá væri
alt svo framúrskarandi dýrðlegt og fagn-
aðarríkt.
»Þetta er viturlega mælt«, sagði prest-
urinn; »það er að vísu þvert á móti því,
sem þér sögðuð fyrir augnabliki síðan, —
en það gerir nú ekkert til«.
Við vorum nú komnir niður að íirðinum.
Meðfram honum, lá gangstígur, og uxu
heslihneturunnar beggja vegna stígsins.
»Hérna er nú La.ngalína«, sagði prest-
urinn; »og fyrri hluta dagsins getið þér
venjulega hitt hér spjátrunga Hnetubús.
það er að segja, konu mína, og dætur. öll-
um öðrum íbúum borgarinnar þykir það
óleyfilegt óhóf, að ganga sér til skemtun-
ar«.
Við fórum fram hjá dálitlu húsi, mjög
fornfálegu. Skyndilega sneri presturir.n
sér að mér, og spurði mig hvort ég væri
bændavinur.
»0-jú, svona ao vissu leyti«, sagði ég
dræmt; því að þrátt fyrír allar til.rau.nir
Korpus Júris, var ég alls ekki viss um
hvoru megin ég stóð í stjórnarbaráttunni.
»Jæja, þér vitið það þá ekki sjálfur. Ann-
ars get ég sagt yður það í trúnaði, aö
.í húsinu þvi arna, býr yðar andlegi bróðir
Pétur Sörensen. Hann er mesti stjórnmála-
maður sveitarinnar; og lonum mundi
verða það hjartanleg ánægja, að halda
fræðandi fyrirlestra fyrir yður um það, að
það ætti að búa til vörupoka úr háskóla-
bókasafninu, háskólakennarnir ætti að
verða lífverðir konungs og prestarnir ættu
að verða gæsasmalar«.
Þegar við vorum að ganga spclkorn með
fram firðinunii snerum við til annarar
handar, yfir akrana, og komumst með því