Heimilisblaðið - 01.08.1938, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
123
ur í kirkjuna. Þar sat presturinn mjög al-
varlegur og studdi hönd undir kinn.
»Já — hver sem Ijúfan Guð lætur ráða«,
sagði hann, þegar hann sá mig. En það er
ein af erfiðustu listum mannanna. Við vilj-
um sjálfir ráða, og þessvegna gengur alt
á tréfótum. Vér búum til áætlanir: Þetta
ætlum vér að gera í ár, þetta að ári og
þetta hitt árið; og þegar alt gengur ekki
eins og í sögu fyrir o&s, þá verðum vér sár
óánscgðir, og oss finst forsjónin vera rang-
lát við oss. Kaupmaðurinn ætlar að græða.
þetta og þett.a; vitringurinn ætlar að skrifa
svo og svo rrargar bækur; stjórnmálamað-
urinn ætlar að koma á þessum eða hinum
endurbótum — og lánist ekki alt, sem þeir
ætla að gera, þá verða þeir óánægðir, og
þe:m virðist þeir með réttu geta kvartað
undan forsjóninni. Lítið þér nú á: öll þau
ár, sem ég er búinn að vera héma, hefi ég
einlægt prédikað um þetta efni; og þó er
ég alt af sjálfur að byggja mér loftkastala,
og ég sjálfur verð óánægc ur, þeg; r ekki
gengur alt að óskum, — því að víst get ég
prédikað rétt, en ég get ekki breytt eins
og mér ber að breyta«.,
»Já«, sagði ég og fór að hugsa um allar
þær áætlanir, sem ég hafði gert um nótt-
ina, og sem áttu svo langt í land að kom-
ast í framkvæmd; »já, en þó sýnist mér
nauðsynlegt, að semja áætlanir fyrir líf
sitt, þvi að annars verða öll vor verk unn-
in í fumi og aðeins samkvæmt augnabliks-
áhrifum«.
»Vitanlega er bráðnauðsynlegt, að semja
sér áætlanir; — því hefi ég aldrei neitað;
en vér eigum ekki að einskcrða þær, að-
eins við það, sem vér samkvæmt vorum
eigin vísdómi álítum, bezt af öllu. En ein-
mitt í þessu birtist einstrengingsháttur vor
og einræði. Og í raun og veru eru það ekki
vonbrigðin sjálf, sem fylla oss óánægju,
heldur hitt, að vilji vor fékk ekki yfirhönd-
ina, vér fengum ekki að ráða. Og hvað eru
svo allar áæt’anir vorar, þeg,ar öllu er á
botninn hvolft? — Heimska og hverfandi
hjól; — ekki er alt í heiminum eins og það
ætti að vera; en þúsungd sinnum verra
yrði það, ef vér ættum einir að ráða. Þao
er þessvegna gullvægt, að hann tekur í
taumana, þegar honum sýnist, og stillir
oss, þegar vér ætlum, að verða alt of ákafir.
— Komið nú — nú skulum við halda heim
og drekka, tevatnið okkar«.
Presturinn stóð upp, og við héldum út úr
kirkjunni. Þegjandi gergum við hvor við
hliðina á öðrum, eftir litlu trjágöngunum.
inn í garðinn prestsins.
Við höfðum, báðir nóg rð hugsa. Ég var
að hugsa um drauma máha um kvöldið; og
svo fór ég að hugsa um, að þeir kæmi ekki
vel heim við skoðanir prestsins. En hvao
á æskumaðurinn að gera, ef hann má ekki
byggja sér loftkastala. Da/lega lífið er alt
of- tilbreytingarlítið — það er ómögulegt
að ganga svo dag eftir dag og ár eftir ár,
án. þess, að fá höfuðsótt, ef menn. mega
ekki búa sér til áætlanir fyrir ókomna tím-
ann og draga upp myndir af honum í huga
sínum.
Við héldum heim og inn í dagstofuna.
I legubekknum hjá teborðinu, sátu þa.u
Korpus Júris og Andrea Margrét; en
Emma, prestskonan og Gamli sátu í hvirf-
ingu í kringum saumaborðið undir glugg-
anum. Um leið og ég kom inn,, bauð Emma
mér góðan daginn. Á enni hennar lék sér
yndislegur sólargeisli, og friður og rósemi
hvíldi yfir öllu andliti hennar. Og allir sem
komu nálægt henni urðu heillaðir af þeim
frið og þeirri rósemi., Gamli sat við hlið-
ina á henni og virtist vera í sjöunda himni.
Pípunni sinni hélt hann á, í annari hend-
inni, en í henni var auðvitað dautt fyrir
löngu; í binni hendinni hélt hann á lykla-
kippu og hringlaði stanslaust með henni,
eins og hann væri að leika með henni und-
irrödd við samræður hinna. Og Korpus
Júris virtist vera í bezta sólskinsskapi.
Hann spjallaði og hann hló, svo ég var
standandi hissa — þetta var a’t annar
Korpus Júris, en sá, sem ég var vanur að
sjá á morgnana. En þessi morgunn var svo
sem engin undantekning — nei — allir