Heimilisblaðið - 01.10.1938, Qupperneq 22

166
HEIMILISBLAÐIÐ
Aðfangadagur jóla var hafinn. María á
Grund sat út við gluggann á herberginu
sínu og starði út, starði á fannbreiðuna,
sem virtist hvergi hafa upptök né endir.
Svo langt sem augað eygði sá,st snjór og
aftur snjór. Aðeins bæirnir báru við hvíta
fannbreiöuna lágkúrulegir, eins og dökkar
hrúgur. Hvergi sást maður á ferli. Þetta
virtust ætla að verða da,ufleg jól.
Sá, sem vissi ástæður Maríu þennan dag
hefði ekki undrast það, hve svipur hennar
var daufiegur, þar ,sem hún sat, niður-
sokkin í sínar þungu hugsanir. Við og við
opnaði hún hurðina og leit fram í baðstof-
una, leit á stóru Borgundarhólmsklukkuna,
sem taldi mínúturnar og klukkustundirn-
ar; litli vísirinn færðist alt af neðar á skíf-
unai, alt af styttist. til hinnar miklu hátíð-
ar, hátíðar barnanna og ljósanna,
María stóð á, fætur og ætlaði að fara
út úr herberginu, en í dyrunum, sneri hún
við og settist aftur við gluggann. Það var
eins og hún gæti ekki hætt við að horfa
á fönnina. Þrá og kvíði bii’tust í augnaráði
hennar. Baldvin hafði farið heim til sín
um haustið, þegar vinnutími hans var út-
runninn, en síðan höfðu þau skrifast á.
I síðasta bréfinu, sem hún fékk frá hon-
um gerði hann ráð fyrir að heimsækja
hana um jólin. Engin orð geta lýst tilhlökk-
un Maríu. Jafnvel þegar hún var barn
hafði hún ekki hlakkað jafn ákaft til jól-
anna o'g nú.
Hún hafði búist við komu Baldvins á
Þorláksmeasu, en nú var sá, dagur liðinn
og Baldvin ókominn; þess vegna læddist
kvíðinn fram í huga Maríu, kvíðinn, þetta
hugtak, 'em flestir eða allir kannast of
vel við. Vonin er samt alt, af það, sem við,
mennirnir, höldum lengst í og svo fór fyrir
Maríu Ásláksdóttur að þessu sinni. Hún
vonaði og ætlaði sér að vona, að ástvinur
hennar væri heill á húfi og að hans væri
von á, hverri stundu,
Rökkrið færðist nú óðum yfir sveitina
og enn hafði enginn orðið nokkurs visari
ttm það, hvað gæti tafið komu Baldvins.
Veðrið hafði fram að þessu verið kyrt, en
nú fór að hvessa, og þar sem mjkil lausa-
mj 11 var á jörðunni, leið ekki á löngu þar
til byrjaði að skafa.
María hélt áfram að horfa gegnum
gluggann, þangað til hún sá ekki faðm-
breidd fyrir byl og myrkri. Hún varð þess
vís að ljós voru kveikt frammi í baðstof-
unni og heimilisfólkið safnaðist, saman til
þess ,að hlusta á, húslesturinn. Klukkan sló
sex högg. Hátíðin var að hefjast. María
,stóð á fætur, opnaði hurðina og gekk fram.
Hún fékk sem snöggvast ofbirtu í augun,
því að í herberginu hennar var myrkur, en
fram í baðstofunni logaði á hengilampa
og þar að auki voru kertaljós á hverjum
]'úmstöph, Foreldrar Maríu gátu tæplega
dulið áhyggjur sínar, því að þau. viss,u um
trúlofun dóttur sinnar og þau vissu einn-
ig um ráðagerð Baldvins. Hinn sami ótti,
semi þjáoi Maríu hvíldi yfir svip þeirra.
Þau óttuðust, að Baldvin hefði lagt af stað
um morguninn en orðið fyrir einhverju
óhappi eða slysi, sem tafið hefði för hans.
María óskaði fólkinu gleðilegra jóla og
settist á k'stu, sem stóð innarlega í bao-
stofunni. Áslákur bóndi settist við borð,
sem ,stóð á miðju gólfi og hóf lestur sinn.
María hlustaði á lesturinn. án þess að taka
eftir nokkru orði. Hugur hennar hvarf
nokkra mánuði aftur í tímann, til sólbjarta,
sumarkveldsins, þegar Baldvin játaði henni
ást sína. Stormurinn hamaðist, úti fyrir
svo það hrikti og brakaði í hverju tré í bað-
stofunni, en hugur Maríu var staddur a,
túninu á Grund, og hún lifði upp aftur
kveldið hugljúfa.
Alt, í einu var eins og hún vaknaði af
draumi. Hún heyrði hina rólegu, skýru
rödd föður síns, og hún fór óafvitandi að
taka eftir því, sem hann las. »Sjá, ég flyt
yður mikinn fögnuð, eem veitast, mun öll-
um lýðnum«. — »öllum lýðnum«; einnig
Maríu Ásiáksdóttur á Grund. Orðin berg-
máluðu í huga hennar. »Yður er í dag frelsr
ari fæddur«. Þessi gamli boðskapur hljóm-
aði í sál hennar eins og hún hefði aldrei