Heimilisblaðið - 01.10.1938, Síða 28

172
HEIMILISBLAÐIÐ
Ingga Ijósmódir
Eftir Henríeítu frá Flaty.
I.
Einstœðmgurinn.
Hún var' há cg grönn og fagurvaxin, á
að g’zka 23 ára að aldri, en alvaran og
þunglyndissv'pur'nn, sem hvíldi yfir and-
litinu sýndi I j ’slega að lífið hafði verið
henni annað en ’e'kur, þótt aldurinn væri
ekki hár. Hun stundi þungan og rétti gig
upp. Hún var e'nmitt að enda v:ð að taka
upp farangur sinn cg koma Vonum fyrir
í litla, lága he berginu er hún fékk til
íbúðar á prestssetrinu á Stað í R ... sveit,
Prestssetrið var í gömlurm stíl, lágir vegg-
ir og hátt þak. Ofurlítill gluggi var á her-
berginu og sneri bann fram að firðinum,
því þettai var úti til mesja. Unga stúlkan,
sem Inga hét bafði sótt um ljósmóðurstöðu
þar í sveitinni og fengið hana, Var nú kom-
ið fram í októbermánuð og haustsvipur
hvíldi yfir öllu er hún fluttist í sveitina,
sem hún vonaði að yrði sér framtíðarheim-
ili. Henni fanst alt eitthvað svo ömurlegt.
Hún strauk um hár sér og andvarpaði. Hún
var alein, öllum ókunn, cg átti ekki einn
einasta vin í allri veröldinni. Það komu
beiskjudrættir um munn henni. Hún tók
»Ekki i ofáti né ofdrykkjn, ekki í ólifn-
aði né saurlífi, ekki í þræfu, né öfund, held-
ur íklæðist Drottni Jem Kristi, og alið ekki
önn fyrif holdinn, svo a& það verði til að
œsa girndir . . .«
Meira las hann ekki.
Nóg, þetta var nóg. Inn í sálina
streymdi ljós og myrkur efasemdanna
hvarf. Þetta eru orð hans sjálfs, í einhverri
hinni göfugustu cg hreins!; i’nislegustu
sjálfslýsingu fornra tíma. Síðan stafaði
birta af þe su ljósi í 1 irkju Guðs um g'jör-
vallan heim, langt, fram eftir öldum.
litla handtösku, opnaði hana, og tók úr
henni mynd eina. Myndin var af ungurn,
lag’egum manni, en með ótryggilegum og
hvarflandi svip. Hún horfði s.tundarkorn á
myndina og' tár komu í augu henni. »Svo
fagur!« sagði hún við sjálfa, sig, »svo yndis- x
lega fagur! — en sál hans var svört. —
Já, því miður var hún s,vört og hjarta
han,s einnig«. Hún hristi höfuðið og faldi
mynclina í flýti, því í sama bili var barið
að dyrum.
Gömul kona kom inn. Hún hélt, á, bolla-
bakl a með pónnukökum á..
»Sæl vertu, stúlka mín!«
Inga varð hálf hissa. Hún, hafði ekki
vanist þesskonar ávarpi af ókunnugum,
því hún var kaupstaðarbarn.
»Ég er k' na ráBsmannsins hérna«.
sagði gamla konan, »þ'gðu nú af mér þenn-
an sopa. Ég gat ekki verið að skilja þig
eina eftir á bænum fyrst ég heltí kaffi á
á annað bcrð, þótt við þekkjumsit ekkert«.
Þær horfðust í augu. Gamla konan var
há, vexti með brún, augu og hreinan and-
litssvip. Ingu fanst hafa birt í herberginu
við komu hennar, og hún afréð strax að
sva-a henni í sama rómi. »Ég þakka þer
Vinur han,s tók nú bókina og las áfram:
»... En takið að yður liina trúarveiku«.
Ágústín, Ágústin! Hvað hefir komið fyr-
ir þig? Öegðu frá?
Þeir urðu samferða inn í húsið. Þar sat
gömul k,ona, ,sem beðið hafcli þessarar
stunclar, árum saman. Það var mcðir, sem
nú hlaut b nheyrzlu. Það, sem allar áminn-
ingar hennar og tár höfðu ekki getað sann-
fært sál ban,s um, það hafði setningin í
Rómverjabréfinu — og hún ein — megn-
að að gera hcnum skiljanlegt.
Th, Á.